Συνέντευξη με τον ηθοποιό Θοδωρή Ανθόπουλο

Ο Θοδωρής Ανθόπουλος είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής Θεοδοσιάδη. Έχει συμμετάσχει στις παράστασεις: Ο Μάγος του Οζ (1998) με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, Desesperados (2001) με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, Performance- Εγκατάσταση…Πολυέλαιος διά χειρός Καβάφη(2006) στο θέατρο Τόπος Αλλού, Πατέρας (2012) του Αυγούστου Στρίντμπεργκ στο θέατρο Βαφείο, Όλιβερ Τουίστ(2013) στο θέατρο Ανατολικά του Νέστου, Με μάτια κλειστά σε βλέπω(2016) στο θέατρο Παραμυθίας κλπ. Επίσης έχει και τηλεοπτικές συμμετοχές. Ενδεικτικά: Ο κακός βεζίρης (1997) των Χάρη Ρώμα- Άννας Χατζησοφιά, Εκείνες και Εγώ(1998) του Κώστα Πρετεντέρη, Για μια θέση στον ήλιο (1999) της Ελένης Καπώνη, Στο παρά πέντε (2005) του Γιώργου Καπουτζίδη, Η οικογένεια βλάπτει(2009) των Αλέξανδρου Ρήγα- Μάνου Ψιστάκη. Αυτή την περίοδο, τον συναντάμε στο θέατρο Σταθμός όπου παίζει εκ νέου, στις πληγές του ανέμου του Juan Carlos Rubio, ένα έργο που περιγράφει τις οικογενειακές σχέσεις, το πάθος και τη μοναξιά.

Ο Θοδωρής Ανθόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου.

ΕΑ: Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Οι πληγές του ανέμου» του Juan Carlos Rubio. Πείτε μας δύο λόγια για την υπόθεση.

Θοδωρής: «Οι Πληγές του Ανέμου» είναι ένα έργο, που γράφτηκε από τον Rubio το 1999 και μεταφράστηκε από την Μαρία Χατζηεμμανουήλ το 2007. Η ιστορία του έργου ξεκινάει με τον Δαβίδ, ένα νέο 30 ετών, ο οποίος τακτοποιεί τα κληρονομικά του προσφάτως εκλιπόντος πατέρα του. Εκεί ανακαλύπτει ένα κλειδωμένο κιβώτιο, το οποίο ανοίγει και βρίσκει μέσα ερωτικές επιστολές προς τον πατέρα του από έναν άλλον άνδρα. Όλος ο κόσμος του γκρεμίζεται και αποφασίζει να βρει τον Χουάν, τον εραστή του πατέρα του, για να μάθει τελικά την αλήθεια. Μέσα από την συνάντησή τους, ο Δαβίδ και ο Χουάν, κατορθώνουν να μάθουν ο καθένας την αλήθεια του και να λυτρωθούν.

ΕΑ: Πως προσεγγίσατε το ρόλο του Juan Martín;

Θοδωρής: Είναι ένας δύσκολος ρόλος, μια πολυσχιδής προσωπικότητα, όπου αν δεν ακολουθήσεις μια πορεία συγκεκριμένη, με πλήρη συγκέντρωση και σταθερότητα, μπορεί να βγει καρικατούρα ή να τον προσεγγίσεις με μια ευκολία. Με τον Κωνσταντίνο Ρόδη, ο οποίος το σκηνοθετεί, δεν θέλαμε να βγάλουμε κάτι τέτοιο. Αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε το ρόλο του Juan, όπως είναι γραμμένος από τον συγγραφέα, δηλαδή ένας άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα και στιλ, αλλά ταυτόχρονα με μια λιτότητα και απλότητα στην ερμηνεία, χωρίς υπερβολές. Δεν είναι εύκολο να το πετύχεις αυτό, χρειάζεται πολύ δουλειά και η αλήθεια είναι ότι δουλέψαμε πολύ σκληρά, αλλά το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί. Για μένα, το πιο δύσκολο κομμάτι, ήταν ότι το συγκεκριμένο έργο και ρόλο το είχα ξαναπαίξει το 2010, στο θέατρο Συνεργείο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση και με συμπρωταγωνιστή μου τον Θάνο Χρόνη. Ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκαν «Οι Πληγές του Ανέμου» στο ελληνικό θέατρο. Οπότε έπρεπε να ξεχάσω τελείως τον Χουάν του 2010 και να ξαναχτίσω από την αρχή ένα νέο Χουάν.

ΕΑ: Τι απαιτήσεις έχει ένα τέτοιο έργο όσον αφορά τη σκηνοθεσία;

Θοδωρής: Αυτό εξαρτάται από τον σκηνοθέτη. Για παράδειγμα, το 2010, ο Δημήτρης Φοινίτσης, κινήθηκε σε μια σκηνοθεσία σουρεαλιστική, εξπρεσιονιστική. Φέτος, ο Κωνσταντίνος Ρόδης, κινήθηκε σε μια γραμμή λιτότητας, απλότητας και ρεαλισμού, δίνοντας ψήγματα σουρεαλισμού, είτε σε πολύ συγκεκριμένες ερμηνευτικές αποχρώσεις του κάθε ρόλου, είτε σε κάποια αντικείμενα του σκηνικού χώρου, όπως το τεράστιο γράμμα που δεσπόζει στη σκηνή. Είναι ένα τόσο δυνατό κείμενο και μια τόσο αξιόλογη μετάφραση, που για μένα δεν χρειάζονται πολλά σκηνοθετικά τερτίπια για να το αποδώσεις. Κι όσον αφορά εμένα, νομίζω ότι πια είμαι σε μια φάση της ζωής μου, τόσο ηλικιακά, όσο και ερμηνευτικά, που μπορώ να προσεγγίσω το ρόλο του Χουάν, όπως πιστεύω ότι του αρμόζει.

ΕΑ: Τα τελευταία χρόνια, στις θεατρικές σκηνές, παρατηρείται μια προτίμηση προς τους σύγχρονους Ισπανούς συγγραφείς. Ενδεικτικά: Το δάνειο του Jordi Galceran που παρουσιάστηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, Η σκοτεινή πέτρα του Alberto Conejero που παρουσιάστηκε στο θέατρο Κιβωτός. Ποια είναι η αιτία που στρέφει τους ηθοποιούς στο να επιλέξουν τέτοια έργα;

Θοδωρής: Ναι, όντως, οι Ισπανοί συγγραφείς γνωρίζουν μια άνθηση στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Ο Rubio, είναι ένας από τους διεθνώς καταξιωμένους και περιζήτητους συγγραφείς. Πιστεύω, πως οι Ισπανοί συγγραφείς, έχουν καταφέρει να πιάσουν τον παλμό της εποχής μας, χωρίς μιζέρια και κατάθλιψη, αλλά και χωρίς να είναι τελείως εκτός κλίματος. Τα έργα τους έχουν μέσα τους αλήθεια και ειλικρίνεια. Και μην ξεχνάμε ότι είμαστε Μεσογειακοί λαοί και οι δυο, οπότε έχουμε πολλά κοινά σημεία αναφοράς ως προς την αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων. Υπάρχουν, αρκετοί αξιόλογοι Έλληνες συγγραφείς, που όμως είτε δεν τους δίνεται η ευκαιρία να αναδειχθούν και να προβληθούν τα έργα τους, είτε κινούνται σε συγκεκριμένες θεματολογίες. Είμαστε μια χώρα που έχει ταλέντο στη γραφή, από τους αρχαίους Σοφοκλή και Αριστοφάνη, μέχρι Σακελλάριο και Πρετεντέρη. Τέλος, νομίζω ότι καταλυτικό ρόλο στην άνθηση των Ισπανών συγγραφέων στο ελληνικό θέατρο, έχει παίξει η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, η οποία έχει παλέψει πάρα πολύ σκληρά για να αποκτήσουν τα ισπανικά έργα φωνή, αλλά και τη θέση τους στο ελληνικό θέατρο. Είναι μια γυναίκα που την αγαπώ πολύ και την ευχαριστώ ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου για όλη την στήριξη της, αλλά και την προσφορά της στο θέατρο.

ΕΑ: Οι πληγές του ανέμου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τα μη εκπεφρασμένα συναισθήματα που πληγώνουν τους ήρωες;

Θοδωρής: Θα σου απαντήσω με μια ατάκα που λέει ο Χουάν στον Δαβίδ : «Πρέπει να κάνεις πολλές αλλαγές. Εγώ πρέπει να δεχτώ κάποιες άλλες.». «Οι Πληγές του Ανέμου» είναι ένα έργο διαπίστωσης και συνειδητοποίησης. Ο άνεμος έρχεται για να επουλώσει πληγές, αλλά και για να τις ανοίξει στους δυο ήρωες. Έτσι κι αλλιώς, ο Δαβίδ και ο Χουάν, δεν έχουν λάβει την αγάπη που αποζητούσαν ή που ήθελαν.

ΕΑ: Πόσο επίκαιρο είναι το έργο αυτό;

Θοδωρής: Το συγκεκριμένο έργο ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρο. Με πρόσχημα την ερωτική ιστορία δυο ανδρών, ο Ρούμπιο, αναλύει τις οικογενειακές σχέσεις, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το πάθος, την αγάπη, την μοναξιά. Όλα τα παραπάνω είναι μια θεματολογία που απασχολεί τους ανθρώπους από καταβολής κόσμου. Κανένας δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στον έρωτα και την αγάπη.

ΕΑ: Ποια είναι τα μηνύματα που αποκομίζουμε από αυτή την σκηνική παρουσίαση;

Θοδωρής: Θα χρησιμοποιήσω μια φράση του Κωνσταντίνου Ρόδη, που μου την είπε όταν διάβασε το έργο και τον ρώτησα, πως ακριβώς σκέφτεσαι να γίνει και τι αίσθηση θέλεις να δώσουμε στον κόσμο. Και μου απάντησε: «Μια γλυκόπικρη γεύση, όπως είναι αυτή που σου αφήνει μια σοκολάτα υγείας». Ελπίζω να καταφέρνουμε να δίνουμε αυτή την αίσθηση στον κόσμο και να περνάμε τα μηνύματα του κειμένου, τα οποία τα ανέφερα στην προηγούμενη απάντησή μου. Κι από εκεί και πέρα, στόχος της κάθε παράστασης είναι να φεύγει ο θεατής γεμάτος, αλλά και με έναν προβληματισμό, που θα τον βάλει στη διαδικασία και να περάσει καλά, αλλά και να σκεφτεί κάποια πράγματα μετά μόνος του την ώρα που χαλαρώνει.

ΕΑ: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;

Θοδωρής: Δεν μου αρέσει να βάζω πολύ μακρινούς στόχους, αλλά φροντίζω να στοχεύω για το άμεσο μέλλον. Προς το παρόν, λοιπόν, οι παραστάσεις από τις «Πληγές του Ανέμου» ολοκληρώνονται στο τέλος Φεβρουαρίου, ενώ υπάρχει και μια πιθανότητα να ανεβούμε Θεσσαλονίκη μετά το Πάσχα για κάποιες παραστάσεις, αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Επίσης, βρίσκομαι και στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα στην παιδική παράσταση «Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» του Λουίς Σεπούλδεβα σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή, ένα πολύ τρυφερό έργο για μικρά και μεγάλα παιδιά με οικολογικό μήνυμα, που παίζεται κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι και οι παραστάσεις θα ολοκληρωθούν το Πάσχα. Μετά από αυτά, έχω σκοπό να ξεκουραστώ κι αν καταφέρω να φύγω για διακοπές. Από εκεί κι έπειτα όποια πρόταση μου γίνει, είμαι διατεθειμένος να την συζητήσω για να μπορέσω να δω τι θα κάνω του χρόνου θεατρικά.