Συνέντευξη με τoν ηθοποιό Χρήστο Λιακόπουλο

Ο Χρήστος Λιακόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Από μικρός είχε την τάση να ερευνά και να αναλύει τον εαυτό του και τους άλλους. Να προσπαθεί να μπει στην θέση τους και να καταλάβει πως σκέφτονταν, πως δρούσαν και ποια τα κίνητρά τους. Αυτό τον οδήγησε να διαβάσει ψυχολογία, κοινωνιολογία και οτιδήποτε του φάνταζε ότι μπορούσε να εξηγήσει τον άνθρωπο και την συμπεριφορά του. Επίσης, προσπαθούσε να λειτουργεί σαν διαφορετικός χαρακτήρας, κατά καιρούς, παίζοντας ρόλους – όπως όλοι μας άλλωστε-στην καθημερινότητά του, θέλοντας να γνωρίσει βιωματικά αυτά που διάβαζε και παρατηρούσε, σε μια προσπάθεια να βρει τον ”πραγματικό του εαυτό”. Έτσι, κάποια στιγμή, έπεσαν στα χέρια του οι δυο τόμοι της μεθόδου Στανισλάφσκι, για την εκπαίδευση ενός ηθοποιού. Μαγεύτηκε από αυτά που διάβασε και ήθελε να τα γνωρίσει από κοντά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, με την υποστήριξη και παρότρυνση ενός γνωστού του ηθοποιού, να αποφασίσει – μετά από πολύ σκέψη-να πάει στην δραματική σχολή και μέχρι σήμερα, να βαδίζει το δύσκολο ,αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον, μονοπάτι της τέχνης της υποκριτικής.

Ο Χρήστος Λιακόπουλος σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Εύα Αγραφιώτη.

Ε.Α: Το έργο Αυτοκράτωρ Αδριανός το έχετε γράψει εσείς τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή αυτού του έργου;

Χ.Λ: Πριν δυο χρόνια με είχαν προσκαλέσει στο Νομισματικό και επιγραφικό μουσείο Αθηνών -με αφορμή την παρουσίαση στους επισκέπτες του μουσείου Ρωμαϊκών νομισμάτων, με την κεφαλή του Αδριανού και του Αντινόου, να διαβάσω αποσπάσματα απ το ποίημα “Αντίνοος” του Φ. Πεσσόα και ένα αφήγημα που αφορούσε πάλι την σχέση Αδριανού-Αντινόου. Στο τέλος της εκδήλωσης με πλησίασαν κάποιοι απ τους θεατές και μου πρότειναν να διαβάσω για την σπουδαία προσωπικότητα του Αδριανού. Το έκανα, βρήκα αρκετά κοινά σημεία στον τρόπο θέασης των πραγμάτων και κοινά στοιχειά στον χαρακτήρα. Ενθουσιάστηκα και άρχισα να ερευνώ περισσότερο τη ζωή του. Όσο περνούσε ο καιρός παθιαζόμουν όλο και πιο πολύ. Έτσι άρχισα να γράφω.

Ε.Α: Πείτε μου λίγα λόγια για το έργο, ποια σημεία θέλατε να αναδείξετε από τη ζωή του, μιας και είναι μια αυτοβιογραφία;

Χ.Λ: Αυτό που ήθελα να αναδείξω , χρησιμοποιώντας ως αφορμή τα γεγονότα της ζωής του Αδριανού, ήταν το ανθρώπινο στοιχείο. Όλοι μας, είτε είναι κάποιος Αυτοκράτορας, είτε “κοινός” θνητός, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανασφάλειες. Πάνω απ όλα, αυτό που επιθυμούμε, συνειδητά ή ασυνείδητα και που αξίζει, είναι να αγαπηθούμε βαθιά και απόλυτα.

Ε.Α: Τι προβλήματα αντιμετωπίσατε πάνω στο ρόλο;

Χ.Λ: Σαν διαδρομή μυαλού, ψυχής και δράσης του ηρώα κανένα. Το πρόβλημα ήταν πως έπρεπε να προπονηθώ σαν αθλητής, του λόγου και του συναισθήματος, για να τα καταφέρω. Πάνω στο μισάωρο της θεατρικής απόδοσης του μονόλογου το μυαλό μου θόλωνε και τα χείλη μου κουράζονταν τόσο, που δεν θυμόμουν πως με λένε και δεν μπορούσα να συνεχίσω να μιλώ. Με πολύ πείσμα και προσπάθεια και αρκετούς πονοκεφάλους, τα κατάφερα.

Ε.Α: Τι πρεσβεύει για σας ο Αυτοκράτωρ Αδριανός;

Χ.Λ: Την κοινή πορεία όλων των ανθρώπων. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε οικογένειες με ελλείψεις και ελαττώματα, παθιαζόμαστε να πετύχουμε κάποιους στόχους για να αποδείξουμε, κυρίως στο εαυτό μας, πως αξίζουμε να αγαπηθούμε και όταν τελικά το καταφέρνουμε ”ΤΥΦΛΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ”ΘΕΟΙ”. Τότε ακολουθούν τα χτυπήματα της μοίρας, αρρώστιες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, καταστροφές για να ανακαλύψουμε τελικά, πως το μόνο που αξίζει, όπως είπα και πριν, να αγαπηθούμε πραγματικά και ανθρώπινα μέχρι το θάνατό μας

Ε.Α: Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από το έργο;

Χ.Λ: Πως αυτό που αξίζει τελικά και μόνο, είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Ε.Α: Ευχαριστούμε πολύ

Χ.Λ: Εγώ σας ευχαριστώ πολυ