Κριτική της παράστασης Λεωφορείο ο πόθος
27 Οκτωβρίου 2016
Βρεθήκαμε στην παράσταση “Ο βασιλιάς Ύπνος”
28 Οκτωβρίου 2016
Προβολή όλων

Συνέντευξη με την Κατερίνα Παπαναστασάτου

Η Κατερίνα Παπαναστασάτου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Τελείωσε το θέατρο Τέχνης αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό της Κάρμεν Ρουγγέρη του Δημήτρη Πιατά και άλλων. Σύντομα θα απολαύσουμε τον “Κόκορα” μια ιδιαίτερη παράσταση που η ίδια γράφει και σκηνοθετεί και που θα φιλοξενηθεί για δεύτερη χρονιά στο εστιατόριο “Ριφιφί” στα Εξάρχεια.

Η Κατερίνα Παπαναστασάτου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: Είσαι απόφοιτη της δραματικής σχολής του θεάτρου τέχνης αλλά ασχολείσαι με την σκηνοθεσία. Πως προέκυψε αυτό;

Κατερίνα: Καταχρηστικά! Επειδή όταν τελείωσα την σχολή η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο έτυχε να είναι ως βοηθός της Κάρμεν Ρουγγέρη, με γοήτευσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία. Γεγονός είναι πως από την σχολή ακόμα μου έλεγαν πως πρέπει να το σκεφτώ επειδή μου ταιριάζει. Μάλλον είχα μια ματιά έτσι πιο αναλυτική.

ΜΔ: Οι σπουδές σου στην υποκριτική πιστεύεις ότι αποτελούν ένα ατού; Ότι δηλαδή μπορείς να καταλάβεις και να χειριστείς καλύτερα τους ηθοποιούς σου;

Κατερίνα: Πιστεύω πως είναι ένα ατού. Αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο μείον, δηλαδή το γεγονός πως δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία. Έρχονται λίγο και εξισώνονται αυτά τα δυο. Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά την ψυχολογία ενός ηθοποιού πάνω στην σκηνή, που είναι το πιο εύθραυστο πλάσμα του κόσμου και θέλει πολύ μεγάλη ευαισθησία.

ΜΔ: Θα μπορούσες να σκηνοθετήσεις τον εαυτό σου;

Κατερίνα: Για κανένα λόγο! Μόνο εάν μετά από πάρα πολλά χρόνια εμπειρίας στο θέατρο είχα δίπλα μου ένα βοηθό ο οποίος θα ήταν επίσης μαζί μου πολλά χρόνια και θα ήταν σαν να είμαι εγώ από κάτω, ίσως να μπορούσα. Αλλά γενικά το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο και αφελές. Δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να το κάνω.
katerina
ΜΔ: Πες μας για τον “Κόκορα”.

Κατερίνα:
Ο “Κόκορας” είναι ένα φοβερά αγαπημένο πρότζεκτ το οποίο κάνουμε μαζί με τον Τάσο Γερακίνη, και ξεκίνησε πολύ αυθόρμητα γύρω στο 2014, που σκεφτόμασταν να κάνουμε στο χώρο ενός εστιατορίου μια θεατρική παράσταση. Κατά καιρούς βλέπαμε διάφορα Stand up comedy και bar theatre, που για να είμαι ειλικρινής εμένα δεν μου αρέσουν πολύ. Δεν εννοώ ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά ως διαδικασία. Σκεφτήκαμε όμως πως ίσως να είχε ενδιαφέρον εκεί που κάθεσαι σε ένα εστιατόριο και τρως ξαφνικά να αρχίσουν να συζητάνε δυο δίπλα σου και να έχεις ένα ενδιαφέρον στο ως προς το τι λένε αυτοί οι άνθρωποι. Ξεκινήσαμε με αυθορμητισμό να αυτοσχεδιάζουμε μεταξύ μας, να παριστάνουμε εμείς το υποτιθέμενο ζευγάρι. Αυτό λοιπόν παρήγαγε το εξής: ένα θεατρικό σήριαλ με αυτοτελή επεισόδια, όπου είναι ένα ζευγάρι, ο Αργύρης και η Πόπη, που ζει ανάμεσά μας και βγαίνουν για φαγητό και συζητάνε τα προβλήματά τους. Έτσι, μέσα από την συζήτηση και την εξέλιξη της ιστορία, βλέπουμε μια αρκετά δυσλειτουργική σχέση δυο ανώριμων ανθρώπων, κλασικά δείγματα της ελληνικής οικογένειας, που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να πορευτούν μαζί στην ζωή.

ΜΔ: Οι αντιδράσεις του κοινού ποιες είναι;

Κατερίνα: Πάρα πολύ θετικές!

ΜΔ: Γνωρίζουν πως ερχόμενοι στο εστιατόριο θα δουν θέατρο;

Κατερίνα:
Ναι, δεν θέλαμε να το επιβάλλουμε. Θα ήταν λίγο αγενές. Όλοι οι θεατές ερχόντουσαν επί τούτου.
kokoras
ΜΔ: Έχει λίγο το στοιχείο της κλειδαρότρυπας.

Κατερίνα: Εντελώς! Είναι αυτό το κουτσομπολιό που θέλουμε όλοι. Ικανοποιεί λοιπόν και λίγο το άρρωστο στοιχείο που όλοι έχουμε μέσα μας, την ανάγκη να κρυφακούσουμε τους διπλανούς για να αισθανθούν πως δεν είναι μόνο αυτοί έτσι, δεν είναι οι μόνοι που η ζωή τους τελικά δεν είναι ροζ.

ΜΔ: Πως εμπνεύστηκες αυτήν την ιστορία;

Κατερίνα: Ήρθε αντίστροφα. Μέσα από τον αυτοσχεδιασμό βρίσκαμε τα προβλήματα και μετά που είχαμε μεγάλο υλικό και οι ήρωες ζωντάνεψαν, το βάλαμε σε ένα δραματουργικό πλαίσιο με αρχή, μέση και τέλος.

ΜΔ: Πόσο δύσκολο είναι για τους ηθοποιούς να παίζουν σε ένα εστιατόριο;

Κατερίνα: Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχει την δυσκολία μιας παράσταση που ανεβαίνει κανονικά σε θέατρο επί δυο. Θέλει λίγο αλητεία, θέλει να μπορείς να επιβληθείς σε έναν αριθμό ανθρώπων που εσύ τους έχεις επιτρέψει να δρουν σε ένα χώρο ελεύθερα, να τρώνε, να συζητάνε, να πηγαίνουν τουαλέτα, γιατί οι ρυθμοί του εστιατορίου δεν σταματάνε. Οπότε εμείς δεν επιβάλλαμε την συνθήκη της σιωπής, αυτό το επιβάλλει η ερμηνεία των ηθοποιών.

ΜΔ: Σκηνοθετικά, πως ήταν η εμπειρία να στήσεις την παράστασή σου σε ένα τέτοιο χώρο;

Κατερίνα: Είναι δύσκολο γιατί είναι ζωντανό. Αν χάσεις την προσοχή του κόσμου δεν την ξαναβρίσκεις εύκολα. Έτσι έπρεπε να φτιάξουμε ένα κείμενο που να κρατήσει το ενδιαφέρον.

ΜΔ:
Οι ήρωες μέσα στην πλοκή αναρωτιούνται καθόλου γιατί τους κοιτάει ο κόσμος;

Κατερίνα: Όχι! Οι ήρωες δεν απευθύνονται στον κόσμο αλλά ο ένας στον άλλον. Παραμένουν από την αρχή ως το τέλος στο δικό τους κλειστό σύμπαν.

MΔ:
Μέσα από αυτό το έργο, τι περιμένεις να αλλάξει στην σκέψη αυτών που το βλέπουν;

Κατερίνα:
Ίσως θα περίμενα να καταφέρουν να επανέλθουν οι άνθρωποι στην βασική αξία της ζωής, στην επικοινωνία. Το να έχεις στόχους στην ζωή. Μέσα στην καθημερινότητα και στην προσπάθεια επιβίωσης ζούμε λίγο σαν το ποντίκι στον τροχό, ότι πάμε πάμε και δεν υπάρχει ο χρόνος ή η διάθεση να πατήσεις ένα φρένο και να σκεφτείς τα θέλω σου. Ένας επαναπροσδιορισμός της ζωής και των στόχων πιστεύω θα ήταν πάρα πολύ χρήσιμος.