Συνέντευξη στον ηθοποιό Πέτρο Τσαπαλιάρη

Ο Πέτρος Τσαπαλιάρης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην θεατρολόγο Μαριαλένα Δογγούρη.

Ο Πέτρος Τσαπαλιάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ικαρία. Στην Αθήνα βρέθηκε για να σπουδάσει την μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Αν και μόνο 24 ετών, έχει στο ενεργητικό του πολλές παραστάσεις και σημαντικές συνεργασίες. Έχει συμμετάσχει στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή “Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι”, ενώ στο θέατρο τον έχουμε συναντήσει σε παραστάσεις, όπως οι “Πέρσες” του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δούκα και οι “Βάκχες” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαθεοδώρου, καθώς και στην παράσταση “αλλοπαρμένοι” σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Φέτος το καλοκαίρι συμμετέχει στην παράσταση “Ασπίς και Συμπόσιο”, στο πλευρό του Δημήτρη Πιατά και του Τάσου Παλαντζίδη.

Πέτρος Τσαπαλιάρης

Μ: Πόσο σε επηρέασε το γεγονός ότι μεγάλωσες στην Ικαρία;

Πέτρος: Με επηρέασε, όσον αφορά τη συγκρότηση της σκέψης μου, ή την ηρεμία. Αντιλαμβάνομαι, δηλαδή, τα πράγματα σε διαφορετικό χρόνο από ότι συνηθίζεται. Πολλά πράγματα βλέπω ο κόσμος να τα αντιλαμβάνεται με ρυθμούς γρήγορους, ενώ εγώ, έμφυτα, προσλαμβάνω τα πράγματα με πιο αργούς ρυθμούς. Αυτό είναι καθαρά συνήθεια και τρόπος ζωής.

Μ: Έχεις κάνει πολύ αρχαίο θέατρο.

Πέτρος: Ναι! Σαφέστατα μ’ αρέσει και το επιδιώκω να πορεύομαι προς τα εκεί, γιατί έτσι κι αλλιώς το θεωρώ υψηλή τέχνη, κυρίως για τον ηθοποιό, όσο αφορά την εκτελεστικότητα του πράγματος. Μέσα σε τέσσερα χρόνια που δουλεύω, τα τρία από αυτά ασχολούμαι με αρχαίο δράμα. Μετά τους “Πέρσες” και τις “Βάκχες”, τώρα στο Μένανδρο, που είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που ασχολούμαι με αρχαία κωμωδία.

Μ: Σε βρίσκουμε τώρα στο έργο “Ασπίς και Συμπόσιο” του Μενάνδρου και του Λουκιανού. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Πέτρος: Καταρχάς, το έργο του Μενάνδρου το σκηνοθετεί ο Χριστόφορος Χριστοφής. Γράφτηκε την εποχή των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και οι ήρωες είναι πιο κοντά σε εμάς. Συνεχίζεται με το “Συμπόσιο” του Λουκιανού, το οποίο σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαθεοδώρου. Ο Λουκιανός είναι ένας Ρωμαίος, ο οποίος γράφει ποιητική σάτιρα, και ουσιαστικά διακωμωδεί τις φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν τότε, προερχόμενες, κυρίως, από την αρχαία Ελλάδα.

Μ: Έχετε ξεκινήσει ήδη την περιοδεία και στην Αθήνα και στην επαρχία. Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο κοινό της Αθήνας με το αντίστοιχο της επαρχίας;

Πέτρος: Σαφέστατα. Και αυτό γιατί στην Αθήνα και γενικότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Πάτρα ή η Θεσσαλονίκη, το θέατρο υπάρχει σε καθημερινή βάση, ειδικότερα τον χειμώνα. Ο κόσμος στις περιοχές αυτές είναι περισσότερο εξοικειωμένος με το θέατρο, καθώς έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί συχνά. Στην επαρχία, επειδή ο κόσμος δεν έχει αυτή την δυνατότητα, προσπαθούμε με τις περιοδείες το καλοκαίρι να φέρουμε πιο κοντά το κοινό πάνω στο θέατρο. Βέβαια, μεγάλο ρόλο παίζει και το έργο που θα πάει.

Μ: Η παράσταση αυτή έχει μια μεγάλη καινοτομία, καθώς απευθύνεται και σε άτομα με ειδικές ανάγκες.

Πέτρος: Βεβαίως. Είναι μάλλον η μοναδική παράσταση με αυτή την καινοτομία. Ο Στράτος Πατρινός μαζί με τον Γιάννη Γιαλούρο, ο οποίος είναι Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου (Γ.Σ.) της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος, προσπαθούν με βάση την σκηνοθεσία και το όραμα να φιλοξενήσουν όλο τον κόσμο. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη απευθύνεται σε όλους. Ο Στράτος, λοιπόν, κάνει την ελληνική διερμηνεία και ο Γιάννης μεταφράζει στην διεθνή γλώσσα, έχοντας βλέψεις η παράσταση να ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Θεωρώ το γεγονός αυτό από τα πολύ θετικά της παράστασης, και φυσικά με κάνει ευτυχή να συμμετέχω σε μια τέτοια προσπάθεια.

Μ: Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να παίξεις;

Πέτρος: Προσδοκώ ρόλους, οι οποίοι, έχοντας σαν βάση τη μίμηση και την πράξη, στο αριστοτελικό πρότυπο, αντιπροσωπεύουν μεγάλες ηθικές αξίες, κάνοντάς τους δύσκολους πάνω στην ποίησή τους. Αυτούς τους ρόλους τους βρίσκεις συνήθως στο ρεπερτόριο, γιατί εκεί έχουμε να κάνουμε με πιο οικουμενικές αξίες. Ένα αγαπημένο μου έργο είναι ο “Αίας” του Σοφοκλή και από Αισχύλο ο “Προμηθέας”.

Μ: Από Ευριπίδη;

Πέτρος: Δεν το έχω σκεφτεί, γιατί είμαι πιο κοντά στους δυο προγενέστερους. Μάλλον τον Ιάσωνα από την “Μήδεια”.

Μ: Ασχολείσαι με τη συγγραφή;

Πέτρος: Ναι, από μικρός είχα μια τρέλα, καθώς η φαντασία μου κάλπαζε και προσπαθώ να την διατυπώσω. Βεβαίως, με κουράζει λίγο και κάπου χάνομαι. Παλεύω κάποια χρόνια ένα μυθιστόρημα, αλλά επειδή είμαι τελειομανής, αρχίζει και ξαναρχίζει και πρέπει να χτιστούν οι δομές. Τώρα τελευταία ασχολούμαι και με την συγγραφή σεναρίων για προσωπική χρήση βεβαίως, αλλά ποτέ δεν ξέρεις!

Μ: Στη σημερινή εποχή, με την κοινωνική και οικονομική κρίση που βιώνουμε, ποιος πιστεύεις πως θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της τέχνης;

Πέτρος: Η τέχνη θα έπρεπε να είναι το φως μέσα σε όλα αυτά. Δηλαδή θα έπρεπε να συγκροτεί την σκέψη, να δίνει λύσεις και να εξυμνεί την δύναμη που θα μπορούσε να έχει ο άνθρωπος σε τέτοιες περιστάσεις. Η τέχνη έχει το χρέος να στέκει ως προπύργιο, να δίνει την δύναμη στη σκέψη του κόσμου, να του δώσει λύσεις, να τον μυήσει στην γνώση.

Μ: Έχεις μελλοντικά σχέδια;

Πέτρος: Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια γελάνε οι θεοί. Προσδοκώ να πάει καλά η περιοδεία και από εκεί και πέρα ετοιμάζω με κάτι φίλους, κάτι προσωπικό, πιο κινηματογραφικό και βλέπουμε. Προσπαθώ να είμαι προσγειωμένος.

H συνέντευξη έγινε στην καφετέρια Jimmy’s Hall, Ιπποκράτους 146.