Συνέντευξη στον Χάρη Αττώνη

Ο Χάρης Αττώνης είναι ένας δημιουργικός και ιδιαίτερα γλυκός άνθρωπος. Σπούδασε performing arts στο De Montfort University και χορό/ physical theatre στα The place, Dance Fulham Attic και Froebel College της Μεγάλης Βρετανίας. Συμμετείχε σε παραστάσεις σύγχρονου και αρχαίου θεάτρου, χοροθεάτρου και musical. Το 2010 δημιούργησε την ομάδα Degree Zero ανεβάζοντας την παράσταση ”Rejected” σε σκηνοθεσία Γ. Σαρακατσάνη και μουσική Tareq. Αυτή την περίοδο, τον συναντάμε στο από μηχανής θέατρο, στο μονόλογο “Ο πίθηκος του Κάφκα” μια παράσταση που έχει σαν στόχο της να αφυπνίσει.

Ο Χάρης Αττώνης σε μια αποκλειστική συνέτευξη στο Τρίτο Κουδούνι και την Ελένη Αναγνωστοπούλου.

ΕΑ: Ο πίθηκος του Κάφκα είναι ένα έργο με έντονες ψυχολογικές προεκτάσεις. Θεωρείτε ότι η θεματολογία του είναι επίκαιρη στην εποχή μας;

Χάρης: Ζούμε σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ ψάχνουμε να βρούμε μια διέξοδο. Νιώθουμε εγκλωβισμένοι, πληγωμένοι, προδομένοι ίσως και συχνά διαπιστώνουμε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάτι εκεί έξω είναι με τη βοήθεια ενός από μηχανής θεού ή αλλάζοντας ριζικά κάτι μέσα μας. Το να διατηρήσουμε την ελπίδα μας και να συνεχίσουμε να βλέπουμε το φως στο σκοτάδι, το να μη νιώθουμε μόνοι μας, το να επιδιώκουμε την επικοινωνία ακόμα και όταν πιστεύουμε ότι μπορεί να μη μας καταλάβουν ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να ταυτιστούμε με πρόσωπα, ιδέες, καταστάσεις, αισθήματα είναι κοινός τόπος λίγο πολύ για όλους αυτήν την εποχή. Θέματα που απασχολούν και τον Πίθηκο του Κάφκα και εκφράζονται μέσα από την ιστορία του, το ταξίδι του από τη σκλαβιά στην ελευθερία και το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει.

ΕΑ: Τελευταία, το είδος του μονολόγου εμφανίζεται περισσότερο στις θεατρικές σκηνές. Τι απήχηση έχει το συγκεκριμένο είδος θεάτρου στον κόσμο;

Χάρης: Η πρώτη μου επίσημη επαφή με το θεατρικό μονόλογο ήταν το 2012, όταν παρουσιάσαμε το I Am My Own Wife του Doug Wright για δύο συνεχόμενες χρονιές. Από τότε όντως ο μονόλογος έχει γίνει θα έλεγα ένα πιο δημοφιλές είδος σε σχέση με παλιότερα. Μια και οι περισσότεροι μονόλογοι είναι βιωματικοί, λένε μια συγκεκριμένη ιστορία, αφηγούνται την πορεία κάποιου προσώπου και επιτρέπουν στον ερμηνευτή να βυθιστεί πολύ περισσότερο στον ψυχισμό του ήρωά του, είναι πιο άμεσοι και καταιγιστικοί, επιτρέπουν μάλλον στον κόσμο να ακούσει την ιστορία και να ταξιδέψει στον κόσμο της φαντασίας πιο εύκολα, όπως τότε που οι παραμυθάδες αφηγούνταν τα απίστευτα παραμύθια τους.

ΕΑ: Αν σας ζητούσα να ψυχογραφήσετε τον ήρωα που υποδύεστε, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό και γιατί;

Χάρης: Χθες μια κυρία που είδε την παράσταση, μου είπε: “τον συμπαθείς αυτόν το χαρακτήρα, ε;” και της απάντησα: “πώς αλλιώς θα μπορούσα να τον καταλάβω και να τον ερμηνεύσω;”. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μιλάμε για ένα πληγωμένο πλάσμα που κατάφερε να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του προς όφελός του για να βρει την ελευθερία του. Κι ενώ πίστευε ότι έτσι θα σωθεί, τελικά βρέθηκε εγκλωβισμένος μεταξύ δυο κόσμων και πλέον δε νιώθει ούτε πίθηκος, ούτε άνθρωπος. Νιώθει μόνος. Εντελώς μόνο. Αυτή η μοναξιά του τον καθορίζει και τον καθιστά τραγικό πρόσωπο για μένα μα ταυτόχρονα τόσο αληθινό.

ΕΑ: Βλέποντας το έργο, παρατηρεί κανείς ότι ο άνθρωπος άλλοτε λειτουργεί ως βασανιστής και άλλοτε ως βασανιζόμενος. Ποια είναι η άποψη σας επί του θέματος;

Χάρης: Όντως, αυτή η διττή φύση του ανθρώπου είναι και η ιστορία της ανθρωπότητας εν γένει. Η πορεία μας μέσα στην αιωνιότητα είναι μια διαρκής πάλη και εναλλαγή από τη σκλαβιά στην ελευθερία, μια σαδομαζοχιστική σχέση με τη φύση, τον κόσμο, ένας βασανισμός αέναος του εαυτου μας και του άλλου. Η καταπίεση οδηγή στην επανάσταση και στην πρόοδο και ο βασανισμός μας υπενθυμίζει διαρκώς την άγρια φύση μας και τα πρωτόγονα ένστικτά μας.

ΕΑ: Βιώνει κρίση το επάγγελμα του ηθοποιού, το 2016;

Χάρης: Το επάγγελμα του ηθοποιού ανέκαθεν βίωνε κρίση. Πόσω μάλλον τώρα που η κρίση είναι κανόνας για όλα τα επαγγέλματα. Ως ενασχόληση όμως και χόμπι δε βιώνει καθόλου κρίση. Αντιθέτως, βγαίνουν όλο και περισσότεροι ηθοποιοί, δημιουργούνται όλο και περισσότερες ομάδες και παραστάσεις, ανοίγουν όλο και περισσότεροι χώροι, θεατρικοί και μη και όλοι κάνουν θέατρο χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα – το μόνο που ζητούν είναι το χειροκρότημα, έναν καλό λόγο, μια αναγνώριση των κόπων τους, μια λύτρωση για την ψυχή τους. Το θέατρο είναι το group therapy ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας. (…)

ΕΑ: Στην παράσταση, το κείμενο αναφέρεται στο γεγονός ότι η έννοια της ελευθερίας δεν έχει σαφή όρια αλλά τη χαρακτηρίζει μια γενική ρευστότητα. Τι σημαίνει για εσάς «ελευθερία»;

Χάρης: Μετά από αυτήν την παράσταση, σίγουρα σημαίνει πολλά περισσότερα ή τουλάχιστον θέτει υπό αμφισβήτησει όλα όσα πίστευτα ότι σημαίνει για μένα ελευθερία. Επί της ουσίας όμως ελέυθερία σαφώς είναι να θες να πας στο φεγγάρι και ανά πάσα στιγμή να μπορείς να πας μα πολύ περισσότερο να νιώθεις ότι μπορείς να ταξιδέψεις σε καρδιές, ψυχές και σύμπαντα με μόνο περιορισμό το μυαλό σου.

ΕΑ: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;

Χάρης: Πολλοί και διάφοροι. Ο βασικότερος να κρατήσω άσβεστη την αγάπη μου για όσα κάνω χωρίς να επιτρέψω σε κανένα σκοτάδι να με βγάλει εκτός πορείας. Εκτός κι αν η αλλαγή πορείας με οδηγήσει σε έναν άλλο, μαγικό κόσμο που δεν μπορούσα να τον φανταστώ.