«Στα Σκοτεινά – Making Movies» Τελευταίες παραστάσεις στον Τεχνοχώρο Cartel μέχρι 23 Μαρτίου
3 Μαρτίου 2017
Τζίνη Παπαδοπούλου: Η ζωή δεν έρχεται σε σενα. Πρέπει εσύ να την καλέσεις.
7 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Συνέντευξη με τον ανερχόμενο ηθοποιό Πέτρο Τσαπαλιάρη

Η καταγωγή του Πέτρου Τσαπαλιάρη είναι από την Ικαρία. Ήρθε στην Αθήνα και ξεκίνησε θέατρο με τον Τάσο Χαλκιά, “ουσιαστικά αυτός ήταν που με μύησε στην τρέλα αυτή, και έφτασα να ασχολούμαι με αυτό” λέει ο ίδιος. Επαγγελματικά ασχολείται με το Θέατρο εδώ και 4 χρόνια. Έχει ασχοληθεί πολύ με αρχαίο δράμα, με μεγάλη επιτυχία, αφού έχει παίξει σε παραστάσεις, όπως οι <<Πέρσες >> του Αισχύλου , οι ” Βάκχες” του Ευριπίδη, ενώ φέτος παίζει στις “Βρώμικες ιστορίες” σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή , στην παράσταση “Οιδίπους Τύραννος”, σε σκηνοθεσία Τηλέμαχου Μουδατσάκη στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Επίσης συμμετέχει στην παράσταση “Το όνειρο και το θαύμα”, σε σκηνοθεσία Ανδρομάχης Μοντζολή, κείμενο της Κάκιας Ιγερινού και σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, στο θέατρο Ημέρας. Αυτόν τον καιρό πρωταγωνιστεί σε μια ταινία μικρού μήκους, που έχει γράψει ο ίδιος, ενώ ασχολείται και με το μοντάζ.

Ο Πέτρος Τσαπαλιάρης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στο Γιώργο Γερανάκη

Γ. Γ. Σε ποιες παράστασης σε βλέπουμε φέτος ;

Π.Τ. Φέτος είμαι στις “Βρώμικες Ιστορίες”, μια πολιτική σάτιρα του Μπάρι Κιφ, που διασκευάζει και σκηνοθετεί ο Νίκος Δαφνής. Επίσης, ετοιμάζουμε την παράσταση “Οιδίπους Τύραννος”, με τον Τηλέμαχο Μουδατσάκη, με σκοπό να συμμετάσχουμε στο φεστιβάλ που γίνεται στο τέλος του Φεβρουαρίου, στο θέατρο Berthelot στο Παρίσι. Στη συνέχεια θα το φέρουμε και στην Ελλάδα. Επιπλέον, κάτι ετοιμάζω για καλοκαίρι αλλά δεν θα πω τίποτα ακόμα γιατί δεν είναι κάτι σίγουρο .

Γ. Γ. Πες μου για τις ” Βρώμικες ιστορίες”.

Π.Τ. Στην αρχή, όταν μου το έδωσε ο κύριος Νίκος, ήμουν επιφυλακτικός. Όταν, όμως, το διάβασα, γέλασα πάρα πολύ, γιατί το έργο είναι πολύ έξυπνο . Ο Μπάρι Κιφ, την εποχή που το γράφει, σατιρίζει τη βρωμιά του κόσμου που κινείται κάτω από το τραπέζι. Αυτή την εικόνα μας δείχνει αυτό το έργο, δηλαδή, από τις πιο φτωχές τάξεις (τους προλεταρίους), μέχρι την αστική τάξη. Έχει σκληρή γλώσσα, γιατί έτσι το ήθελε ο Κιφ, να καυτηριάσει τον καθωσπρεπισμό του θεάτρου. Αν το βλέπαμε με κάποια Αριστοτελική ορολογία θα μιλούσαμε για τους φαύλους, όχι τους σπουδαίους, οι οποίοι, προσδοκώντας να επωφεληθούν από την ματαιοδοξία τους, μπλέκονται σε χίλια μύρια βάσανα.

Γ. Γ. Ποιον ρόλο παίζεις στις “Βρώμικες ιστορίες”;

Π.Τ. Εγώ κάνω τον Μπιλ Σπράιτλι, έναν πυγμάχο, ο οποίος, για να επωφεληθεί οικονομικά, στήνει αγώνες με την βοήθεια του γιατρού της οικογενείας, ο οποίος τον βοηθά δίνοντάς του πλάστες γνωματεύσεις. Είναι ένας σκληρός χαρακτήρας, αλήτης, ερωτιάρης, είναι ένα παιδί του δρόμου και αγωνίζεται για το συμφέρον του.

Γ.Γ. Ήταν κόντρα στον χαρακτήρα σου αυτός ο ρόλος;

Π. Τ. Ο ρόλος αυτός είναι αρκετά κόντρα στον χαρακτήρα μου, ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, γιατί εγώ είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, πάντα έχω κάποιες βασικές αρχές που ακολουθώ, όπως η ηθική, η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Γενικά, αυτός ο ρόλος, όπως και ο κάθε ρόλος, είναι σαν ένα μωρό που αναλαμβάνεις να το μεγαλώσεις ακαριαία, να το δεις πώς συμπεριφέρεται, ώστε να το μεγαλώσεις με επιτυχία και να το περάσεις στον θεατή έτσι όπως πρέπει, για να το καταλάβει.

Γ. Γ. Πες μου λίγα λόγια για τον Μπάρι Κιφ;

Π.Τ. Εγώ, για να πω την αλήθεια, τον Μπάρι Κιφ δεν τον γνώριζα, όπως και αρκετοί δεν τον ξέρουν, καθώς είναι πιο γνωστός στην Αγγλία. Στο συγκεκριμένο έργο που διάβασα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό το ρηξικέλευθο που ήθελε να κάνει την εποχή εκείνη, με το κείμενο, με την δομή του και την γλώσσα που ήταν σκληρή. Ήθελε να σπάσει τους κανόνες και να φέρει το έργο πιο κοντά στο κοινό.


Γ. Γ. Πιστεύεις ότι αυτή η κοινωνία που παρουσιάζεται στις “Βρώμικες ιστορίες”  είναι πολύ διαφορετική από την κοινωνία που ζούμε ;

Π.Τ. Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή που δεν υπάρχει η στοιχειώδης ηθική και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κατασπαράξουμε τον διπλά μας. Γενικά, αυτόν τον καιρό είμαι σε μια φάση άρνησης, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω την ματαιότητα του κόσμου και γενικά μου δημιουργείτε ένα “γιατί, γιατί να θέλει κάποιος το κακό του άλλου, γιατί να λέμε άσχημα πράγματα για τους άλλους;” .

Γ.Γ. Τι συμβολίζει για εσένα το θέατρο ;

Π.Τ. Το θέατρο, σε ότι αφορά την τέχνη, είναι η πιο μεγάλη επινόηση που έκανε ο άνθρωπος. Όπως ανακάλυψε την φωτιά και μπόρεσε να δημιουργήσει πολιτισμό, έτσι έφτιαξε και το θέατρο, εξελίχθηκε από ένα τραγούδι και έφτασε στις υψηλότερες τέχνες διανόησης. Συνδυάζει και το χορό και το τραγούδι. Επιπλέον, έχει να κάνει με ανθρώπους, γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί . Δυστυχώς τώρα πια έχει ξεπέσει, γιατί πλέον δεν το βλέπουν σαν ομαδικό “άθλημα” και κανείς δεν ασχολείται με την ιδέα του πράγματος. Όμως, παρόλα αυτά, το θέατρο είναι ψυχαγωγία. Όταν μιλάμε για ψυχαγωγία, μιλάμε για να αφυπνίσει. Το έργο θέτει ερωτήματα, που σου απαντάει με αλλά ερωτήματα, δηλαδή ένα έργο μπορεί να σου μιλάει άμεσα, παρ’ όλα αυτά, τα νοήματα του να τα αντιλαμβάνεσαι έμμεσα.