Συνέντευξη με την Δήμητρα Στάικου

Η Δήμητρα Στάικου είναι ένα φαινόμενο. Μόλις 25 χρονών και είναι πτυχιούχος νομικής και πτυχιούχος της δραματικής σχολής Κεντρική Σκηνή Μιμή Ντενίση, ενώ φέτος ανεβαίνει το δεύτερο θεατρικό της έργο με τίτλο “Το φαινόμενο του θερμοκηπίου”. Ασυμβίβαστη, δυναμική και ειλικρινής, μας μιλάει για την ζωή της, για την υποκριτική, το γράψιμο, καθώς και για τα επαγγελματικά της σχέδια.

Η Δήμητρα Στάικου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: Πως από την νομική σχολή κατέληξες στην υποκριτική και στην συγγραφή;

Δήμητρα: Φαντάσου πόσο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η νομική! Όταν ήμουν 18 χρονών δεν είχα ισχυρό “θέλω” και διαμορφωμένη γνώμη για το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ήξερα ότι μου αρέσει το θέατρο και το να γράφω, γιατί έγραφα από την εφηβεία, αλλά δεν είχα τα κότσια να το διεκδικήσω αυτό απέναντι στους γονείς μου. Πέρασα στην νομική και επειδή είμαι άνθρωπος που ότι αρχίζω θέλω να το τελειώνω, πήγα στην Κομοτηνή και πήρα το πτυχίο μου. Βέβαια, όσο περνούσαν τα χρόνια, ένιωθα πως αυτό δεν με εκφράζει και δεν είναι τελικά ο δρόμος που θα ήθελα να πάρω. Στα 22 μου κατάλαβα πως επειδή η ζωή είναι μικρή και ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, οφείλω στον εαυτό μου να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, δηλαδή την συγγραφή και την υποκριτική.

ΜΔ: Πως ξεκίνησες να γράφεις;

Δήμητρα: Ξεκίνησα να γράφω στην εφηβεία μου. Άρχισα με ποιήματα, μετά διηγήματα και έπειτα όταν ήρθα σε επαφή με το θέατρο μέσα από την δραματική σχολή, μου βγήκε η ανάγκη να γράψω πιο πολύ σε διαλογική μορφή. Αυτό με ιντριγκάρει, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον να αρχίζεις να σκιαγραφείς μια μορφή μέσα από διαλόγους και όχι περιγράφοντας τον εσωτερικά ή εξωτερικά. Νομίζω πως για εμένα το γράψιμο είναι σαν να πίνω νερό, είναι έκφραση, ανάγκη. Και μαθαίνω μέσα από αυτήν την διαδικασία καλύτερα τον εαυτό μου και τους άλλους.,

ΜΔ: Πολλές φορές παίζεις τους χαρακτήρες που γράφεις. Όταν γράφεις έναν χαρακτήρα, φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τον ενσαρκώνει;

Δήμητρα: Να πω την αλήθεια, εκείνη την στιγμή όχι. Εκείνη την στιγμή σκέφτομαι μόνο τον χαρακτήρα ο οποίος είναι τελείως ξένος από εμένα. Πέρυσι είχα παίξει τον χαρακτήρα της Βιολέτας, στο πρώτο μου θεατρικό έργο που ανέβηκε στο θέατρο Σταθμός, με τίτλο “Τα παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει”, η οποία ήταν μια πόρνη που είχε καρκίνο στο στήθος και βίωνε αρκετά σημαντικές αλλαγές στην ζωή της. Όταν κλήθηκα να παίξω αυτό το ρόλο, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, και τότε συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που είχα γράψει και έψαχνα να βρω στοιχεία από τον εαυτό μου που να ανταποκρίνονται στον ρόλο. Είναι πολύ διαφορετικές εργασίες να γράψεις κάτι και να το ενσαρκώσεις, γιατί στην παράσταση παίζει ρόλο η ματιά του σκηνοθέτη που μπορεί να σε κάνει να δεις πράγματα που εσύ δεν είχες προσέξει όταν το έγραφες.

ΜΔ: Όταν ανεβαίνει μια παράσταση που έχεις γράψει εσύ και συμμετέχεις και σαν ηθοποιός, έχεις ματιά σκηνοθέτη;

Δήμητρα: Κοίταξε νομίζω πως αυτό είναι αναπόφευκτο με όλους τους ανθρώπους που γράφουνε, ότι δηλαδή έχουν ήδη μια διαμορφωμένη εικόνα για το πως θα ήθελαν ίσως αυτό να είναι σκηνοθετικά. Πέρυσι ανέβηκε το πρώτο μου έργο και το σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Γιαμγιόγλου. Έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένη από την σκηνοθεσία του και τις ιδέες που προσέφερε, καθώς είδε το έργο με ένα χιουμοριστικό τρόπο που εγώ γράφοντάς το δεν είχα παρατηρήσει. Φέτος το δεύτερο θεατρικό μου έργο που ανεβαίνει με τίτλο “Το φαινόμενο του θερμοκηπίου” το σκηνοθετεί ο Τάκης Παρασκευόπουλος και αισθάνομαι πως έχουμε συγγενείς ιδέες σε κάποια πράγματα και χαίρομαι όταν ο ίδιος μου επισημαίνει πράγματα που εγώ δεν έχω δει.

ΜΔ: Από που αντλείς την έμπνευσή σου στο γράψιμο;

Δήμητρα: Νομίζω από τους ανθρώπους που γνωρίζω γύρω μου. Από αυτές τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που ζούμε όλοι. Πέρυσι μια ιστορία, από τις πέντε αυτοτελείς που απάρτιζαν το θεατρικό μου έργο, ήταν αληθινή ιστορία από έναν μετανάστη που είχα γνωρίσει και μου έλεγε την ιστορία του στα GOODY’S που τον κερνούσα φαγητό. Φέτος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει έρεισμα μια γυναίκα που είχα δει εγώ σε μια στάση λεωφορείου να περιμένει, δεν ξέρω αν περίμενε τελικά το λεωφορείο, την ζωή της, τον εαυτό της ή κάποιον άλλον, και ήτανε ντυμένη με ένα πολύ αξιοπρόσεκτο τρόπο. Παρά την τρέλα της που εμείς οι άνθρωποι σήμερα έχουμε μια απολυτότητα στο ποιον χαρακτηρίζουμε τρελό, είχε μια ευγένια, μια παιδεία και ένα πολιτισμό που δεν είχαν πολλοί άνθρωποι μη τρελοί, όπως τους αποκαλούμε. Και αυτή η κυρία που είχα δει τότε, η οποία έχει μείνει φωτογραφία στην μνήμη μου, ήταν το έρεισμα για να γράψω το “Φαινόμενο του θερμοκηπίου”.

ΜΔ: Το “Φαινόμενο του θερμοκηπίου” δεν είναι μια παράσταση για το περιβάλλον.

Δήμητρα: Όχι! Είναι ένας αλληγορικός τίτλος, ο οποίος θα κατανοηθεί καλύτερα όταν κάποιος έρθει και το δει. Έχει έρεισμα από μια κυρία που την είχα δει να περιμένει στην στάση του λεωφορείου και αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Τη σχέση ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Κωμωδία είναι, γιατί δείχνει πως κάποια στιγμή επαναστατεί το “εγώ” κάποιου ανθρώπου απέναντι στα “πρέπει” και πάει να ζήσει προς την ελευθερία. Πραγματεύεται επίσης και το θέμα της τρέλας, ποιος είναι τελικά ο τρελός μέσα σε ένα τρελό κόσμο.

ΜΔ: Εσύ επαναστατείς γενικά;

Δήμητρα: Εγώ είμαι βουβός επαναστάτης, η μόνη επανάστασή μου είναι το γράψιμο!

ΜΔ: Στην εποχή που ζούμε με την οικονομική και την κοινωνική κρίση, ποιος θα έπρεπε, κατά την γνώμη σου να είναι ο ρόλος της τέχνης;

Δήμητρα: Νομίζω σήμερα χρειαζόμαστε την τέχνη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ένας άνθρωπος ξυπνάει όταν ζορίζεται, και εμείς σε αυτήν την εποχή έχουμε ζοριστεί λόγω πάρα πολλών συνθηκών. Οπότε η τέχνη μας δημιουργεί καινούργια “γιατί” στο μυαλό μας, μας βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτούμε και μας αναγκάζει να είμαστε λιγότερο αυστηροί με τους άλλους, γιατί τους κατανοούμε λίγο παραπάνω. Η τέχνη μας δίνει περισσότερη υπομονή και κατανόηση.

ΜΔ: Που θα σε δούμε φέτος τον χειμώνα;

Δήμητρα: Φέτος τον χειμώνα θα με δείτε στο θέατρο Άβατον και στην παράσταση “Το κονφούζιο, the clowns noumero2” κάθε Παρασκευή και Σάββατο, από τις 4 Νοέμβρη, σε μια υπέροχη κωμωδία του Παναγιώτη Κακατσίδη, που την σκηνοθετεί κιόλας. Πρόκειται για μια πολιτική κωμωδία. Είναι σουρεαλιστική, έχει στοιχεία του θεάτρου του παραλόγου. Βασίζεται πολύ στον μεγάλο ψυχαναλυτή Καρλ Γιουνγκ. Έχει στοιχεία αποδόμησης και περνάει πολύ ενδιαφέροντα πολιτικά μηνύματα, σχολιάζοντας την επικαιρότητα με ένα ξεχωριστό τρόπο και με ακραίο χιούμορ. Το δικό μου το θεατρικό έργο λέγεται το “Φαινόμενο του θερμοκηπίου” σε σκηνοθεσία Τάκη Παρασκευόπουλου. Παίζουν η Τσόπελα Ράσμη, η Τσαγκαράκη Ελένη και εγώ. Από 17 Δεκέμβρη στο Studio Μαυρομιχάλη κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί απαρτίζεται από μια ομάδα ξεχωριστών ανθρώπων. Την κυρία Τσόπελα την είχα καθηγήτρια στην δραματική σχολή και είναι τιμή μου που δουλεύω μαζί με την κυρία Τσαγκαράκη.

H συνέντευξη έγινε στην καφετέρια Jimmy’s Hall, Ιπποκράτους 146.