Βρεθήκαμε στην παράσταση Delete – Διαγραφή

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας όπως είναι ο σχολικός εκφοβισμός, δεν το προσπερνάς πατώντας Delete… “ Delete” στο θέατρο Underground.

Το delete αποτελείται από δύο αυτοτελείς ιστορίες με κοινή θεματική: το σχολικό εκφοβισμό. Ο σχολικός εκφοβισμός παρουσιάζει ραγδαία εξάπλωση επιφέροντας ορισμένες φορές, συνέπειες καταστροφικές. Όλοι καταστρέφονται. Και ο θύτης και το θύμα και ο παρατηρητής. Οι ιστορίες τοποθετούνται τρία χρόνια μπροστά από το τώρα. Δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Έχουμε όμως ξεκινήσει να ζουμε τα αποτελέσματα του bullying. Εννοώ τις αυτοκτονίες. Bullying δεν υφίσταται μόνο στο σχολείο. Προχωράω τη σκέψη μου και λέω ότι το bulling μπορεί να υφίσταται σε όλους τους τομείς. Οικογένεια, σχέσεις, εργασιακός χώρος, δεν μένουν ανεπηρέαστοι. Από τα παραπάνω, συνάγεται το συμπέρασμα ότι το άτομο που βιώνει οποιαδήποτε μορφή εκφοβισμού και δεν παίρνει την απόφαση να δεχτεί συμβουλευτική υποστήριξη, αργά ή γρήγορα καταλήγει να δρα σπασμωδικά , κάνοντας κακό στον εαυτό του. Στο σοβαρό ατύχημα επιβάτη, οι δύο οικογένειες προσπαθούν να ξεχάσουν ένα σοβαρό γεγονός που συνέβη, ακολουθώντας την τακτική του Delete. Τα δύο ζευγάρια, Βαγγέλης- Μαριάννα (Γιάννης Στεφόπουλος- Ντέπυ Πάγκα) και Πέτρος- Ισμήνη( Βασίλης Αφεντούλης- Βάνα Πεφάνη) ενσαρκώνουν το παράδειγμα των γονέων που ζουν και πράττουν με βάση το φόβο. Ξεδιπλώνουν μέσα από τους χαρακτήρες τους, ανθρώπινες αδυναμίες. Ο Βαγγέλης λέει στη Μαριάννα: «Στην εποχή μας δεν συνέβαιναν αυτά». Η φράση αυτή δηλώνει έκπληξη, φόβο, εντύπωση με αρνητική έννοια. Η παλαιότερη γενιά δυσκολεύεται να δεχτεί το γεγονός ότι ο εκφοβισμός έχει λάβει διαστάσεις και χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση. Στον αντίποδα βρίσκονται τα παιδιά. Ο Άλκης (Γιώργος Τσιάλος) και η Τζίνα (Τζίνα Μιάρη) όπου βιώνουν την πραγματικότητα διαφορετικά από ότι οι γονείς τους. Παίζουν τους ρόλους απλά και ρεαλιστικά. Το ατύχημα επιβάτη αφήνει μια αχτίδα φωτός. Ο θεατής βγαίνει με την ελπίδα ότι ίσως η κατάσταση δεν είναι και τόσο ζοφερή. Με την παραδοχή του λάθους και την ύπαρξη κατανόησης, προχωράς και μαθαίνεις ούτως ώστε να αντιμετωπίζεις αποτελεσματικότερα τις δυσκολίες. Αυτό πιστεύω ότι είχε σαν βασικό στόχο η Βάνα Πεφάνη όταν έγραψε το έργο. Ο Κοραής Δαμάτης έκανε μια ατμοσφαιρική σκηνοθεσία. Όσον αφορά το τεχνικό μέρος των φωτισμών, παίζει με το ημίφως και το σκοτάδι. Δημιουργεί αίσθηση αγωνίας. Ο Γιώργος Λυντζέρης χρησιμοποιεί σύγχρονα ρούχα για τους ρόλους των νέων παιδιών. Κάνει όμως τη διαφορά, αναφορικά με τα ενδυματολογικά των γονέων. Επιλέγει να τους ντύσει με κομμάτια φουτουριστικά με δεσπόζων το γκρίζο χρώμα. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ύπαρξη του γκρίζου χρώματος ως μια μέση κατάσταση. Το γκρι δεν είναι ούτε άσπρο ούτε μαύρο. Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Επιδέχεται βελτιώσεις όπως βελτιωνόμαστε και εμείς σαν προσωπικότητες είτε συνολικά είτε ατομικά. Τέλος, τα εξεζητημένα ρούχα αιτιολογούν το γεγονός ότι η μόδα προχωράει αλλά εμείς δεν πρέπει να μένουμε στην επιφάνεια.

Φοβάσαι το διαφορετικό. Και το σκοτώνεις. “ Delete” (Θεριά)
Η δεύτερη ιστορία ονομάζεται Θεριά και έχει γραφτεί από τον Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη. Ο εν λόγω συγγραφέας προβληματίζεται για την κατάπνιξη του διαφορετικού. Συγκεκριμένα, εστιάζει την ιστορία στο πρόσωπο ενός έφηβου αγοριού το οποίο έχει σεξουαλική ιδιαιτερότητα. Η κοινωνία κλείνει τα μάτια μπροστά στην περίπτωσή του ή επιλέγει να αδιαφορήσει. Πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού, ξετυλίγεται το δράμα από την πλευρά της οικογένειας. Οι γονείς εκπροσωπούν ένα μέρος της κοινωνίας. Ναι, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «θεριά» αφού το μόνο που κάνουν είναι να διαλύουν τη σχέση τους μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα κατάματα. Το πρόβλημα για αυτούς είναι η αποδοχή του παιδιού τους από τους ίδιους. Ο Γιάννης Στεφόπουλος υποδύεται τον πατέρα. Έναν πατέρα που νιώθει ντροπή και λειτουργεί με βάση τα κοινωνικά πρότυπα. Οργισμένος, πείθει ότι δεν αποδέχεται το γιο του έτσι όπως είναι. Η Βάνα Πεφάνη είναι σπαρακτική στο ρόλο της μάνας. Χρησιμοποιεί πολύ τις εκφράσεις του προσώπου. Η μάνα αυτή έχει βουβό πόνο. Συμπάσχεις μαζί της. Στον αντίποδα, είμαστε θεατές της συνάντησης των γονέων με τους εκπροσώπους του σχολείου. Πίσω από την κλειστή πόρτα της συνάντησης, βλέπουμε μια μικρογραφία της κοινωνίας όπως είναι το σχολείο. Μια κοινωνία που νοσεί σε όλα τα επίπεδα. Δείχνει ψεύτικο ενδιαφέρον προκειμένου να διασφαλίσει την εικόνα της και τα συμφέροντα της. Η Νικολίνα Μουαίμη υποδύεται τη διευθύντρια η οποία προσπαθεί ανεπιτυχώς να ηρεμήσει τα πνεύματα. Ο Βασίλης Αφεντούλης ενσαρκώνει τον καθηγητή. Προσπαθεί να υποστηρίξει τον εαυτό του εντούτοις επικρατεί η ματαιότητα. Ο Αντώνης Καραθανασόπουλος συγκλονίζει με την ερμηνεία του ως αφηγητής. Ο Γιώργος Λυντζέρης δημιουργεί μια σκηνογραφική άποψη που παραπέμπει σε τάξη σχολείου. Τοποθετεί πολλές σημαίες υποδηλώνοντας τον έντονο πατριωτισμό που επικρατεί στο χώρο της εκπαίδευσης. Γράφει μαθηματικούς τύπους στους τοίχους για να δείξει τη στείρα γνώση και τη βαθμοθηρία. Ο Κοραής Δαμάτης στήνει τους ηθοποιούς εδώ με τρόπο φυσικό.