Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου
Πολλές φορές συνηθίζουμε να κοιτάζουμε εαυτόν και να μη δίνουμε δεκάρα για ότι συμβαίνει. Για αυτό έρχεται το «Εκτός ύλης» για να μας ξυπνήσει από τη βαθιά πνευματική νάρκη στην οποία έχουμε περιπέσει. «Ο μονόλογος ενός καθ’ομολογία παραλόγου» στο θέατρο Αλκμήνη.
Έρχονται στιγμές που καλούμαστε εμείς οι θεατρολόγοι, να αποτυπώσουμε την άποψη μας επί των θεατρικών πραγμάτων. Σε αυτή την περίπτωση, μου είναι δύσκολο να μιλήσω, όχι γιατί μου λείπει η εκφραστική ικανότητα αλλά γιατί το θέμα του κειμένου είναι ένα δριμύ κατηγορώ στον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας. Ο Κώστας Λεϊμονής έχει αφουγκραστεί πολύ καλά την πολιτική και τα παράγωγα αρνητικά της και δεν διστάζει να βάλει τον ήρωα του να οπλίζεται με θάρρος και να μιλάει έξω από τα δόντια, για όλους και για όλα. Όπου όλοι και όλα εννοώ σαφώς, πολιτικούς και πολίτες. Πιστεύω πως αν μια σχετικά μεγάλη μερίδα ατόμων, είτε πολιτικών είτε πολιτών έμπαινε στη διαδικασία να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, η κοινωνία θα βελτιωνόταν. Ως εκ τούτου, αυτό θα ήταν εμφανές. Βέβαια, η πράξη αυτή φαντάζει ουτοπική. Εγώ τουλάχιστον δεν θα σταματήσω να ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει μια μικρή αφύπνιση.
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί το Γεράσιμο Σκιαδαρέση με τέτοιο τρόπο που να δείχνει σαν να μπορούσαμε να τον παρακολουθήσουμε ταυτόχρονα διά ζώσης αλλά και τηλεοπτικά. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, από τη στιγμή που ανεβαίνει στο βήμα, γίνεται χειμαρρώδης. Πολύ δυνατός στις συναισθηματικές του εξάρσεις. Υποδύεται έναν πολιτικό στη δύση της καριέρας του, ιδωμένο από συναισθηματική σκοπιά. Είναι ένας ήρωας ανθρώπινος, με πάθη και αδυναμίες. Το κείμενο αυτό είναι ένα αξιοπρόσεκτο έργο το οποίο σίγουρα μπαίνει στα εντός ύλης και όχι στα εκτός όπως χαρακτηριστικά λέει ο τίτλος. Εκκινείται η αφορμή για περαιτέρω προβληματισμό σχετικά με το πώς βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και το συνάνθρωπο. Οι πεποιθήσεις και τα στερεότυπα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας.