Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο φόβος τρώει τα σωθικά»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ένας αταίριαστος φαινομενικά έρωτας, διαλύεται διότι υποκύπτει στις πιέσεις του περίγυρου. «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν.

Επίσημη πρεμιέρα για το έργο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» στις 9/2/2017, στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν. Ο Reiner Werner Fassbinder με το έργο του «Ο φόβος τρώει τα σωθικά», κάνει λόγο το 1974 για θέματα κοινωνικά. Τα θέματα αυτά, εν έτει 2017 είναι όχι μόνο επίκαιρα αλλά εξαιρετικά φλέγοντα. Ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Εκεί που επικρατεί φτώχεια και ελλιπής εκπαίδευση, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της μισαλλοδοξίας. Ο φόβος και το αδικαιολόγητο μίσος για ένα άτομο που –κατά τύχη- διαφέρει από εμάς, ωθεί στην επιθετικότητα και στην αποξένωση. Οι χαρακτήρες του έργου είναι άνθρωποι σύγχρονοι. Άνθρωποι αγνώμονες, με αδυναμίες. Το έργο, εκτός από το φαινόμενο του ρατσισμού, περιστρέφεται γύρω από τα κοινωνικά στερεότυπα. Θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Είναι γνωστό ότι τα κοινωνικά στερεότυπα μας καθοδηγούν ούτως ώστε να γίνουμε προσωπικότητες βγαλμένες από καλούπια προκειμένου να ενταχτούμε στην κοινωνία και κατ’επέκταση να θεωρούμαστε μέλη της. Εδώ, δοκιμάζεται και το ωραιότερο συναίσθημα του κόσμου. Ο Έρωτας. Ένα τέτοιο συναίσθημα σαν αυτό, δίνει ελπίδα στον άνθρωπο και κίνητρο να συνεχίσει τη ζωή του. Το αν θα αντέξει, δεν θα σας το πω. Σημασία έχει να δείχνουμε αλτρουισμό, έννοια προς εξαφάνιση όσον αφορά τους καιρούς μας.

Ο Σίμος Κακάλας σκηνοθετεί την παράσταση με τρόπο απλό. Εστιάζει στο στήσιμο των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Ο Αντώνης Δαγκλίδης κατασκευάζει κούτες οι οποίες λειτουργούν πολυχρηστικά. Παραδείγματος χάρη, αποτυπώνουν τη σκηνογραφική άποψη ενός παγκακιού. Το παγκάκι αποτελεί σημείο γνωριμίας και τόπο ορόσημο για την εξέλιξη της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών. Άλλοτε, αποτυπώνουν τα πολυκαιρισμένα καθίσματα του μπαρ. Η Claire Bracewell κάνει πιστές ενδυματολογικές επιλογές, σχετικές με τη δεκαετία του 1970. Ο Περικλής Μαθιέλλης κάνει αξιόλογη δουλειά στα φώτα. Χειρίζεται τα φώτα με τεχνική σπάνια για τα θεατρικά δεδομένα. Φωτίζει τους ήρωες και δημιουργεί οπτικά ενσταντανέ.

Η Τάνια Τσανακλίδου υποδύεται την Έμμι. Παίζει αφαιρετικά, είναι εκφραστική. Εκτός από τη γλυκύτητα που εξωτερικεύει στο κοινό, τραβάει την προσοχή η αυταπάρνηση και η αφοσίωση που καλείται να βιώσει επί σκηνής. Ο Κωστής Καλλιβρετάκης ενσαρκώνει τον Αλί. Πότε επιθετικός και πότε αμυνόμενος, εξωτερικεύει τα αντικρουόμενα συναισθήματα της θεατρικής του περσόνας. Η Δήμητρα Κούζα υποδύεται πειστικά, γυναίκες ζηλιάρες και κουτσομπόλες( Μπάρμπαρα, Κρίστα, Πάολα, Κυρία Κάργκες). Ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης υποδύεται πρόσωπα που έχουν στεγανά στις αντιλήψεις τους αλλά και στις αντιδράσεις τους( Κύριος Γκρούμπερ, Μπρούνο, Όιγκεν, Κύριος Ανγκερμάγερ, Φρίντα, Σερβιτόρος, Γιατρός). Είναι μια θεατρική παρουσία που θα απασχολήσει. Η Ειρήνη Κότσιφα υποδύεται γυναίκες που κρίνουν επιφανειακά, πρόσωπα και καταστάσεις( Χέντβιχ, Κυρία Έλλις, Άλμπερτ, Κυρία Ανγκερμάγερ). Είναι εκφραστική.