Βρεθήκαμε στην παράσταση «Οχτώ τρόποι να πεις αντίο»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Αγάπη σημαίνει να εξελίσσεσαι. «Οχτώ τρόποι να πεις αντίο» στο Αγγέλων Βήμα.

Ξεκινώντας, τολμώ να πω ότι αισθάνομαι ιδιαίτερα μαγεμένη. Θα έλεγε κανείς ότι το ρομαντικό στοιχείο έχει πια εκπνεύσει προ πολλού. Αν παρακολουθήσεις την παράσταση, θα νιώσεις τη μαγεία του ονείρου. Θα ονειροπολήσεις και εσύ μαζί με τους ήρωες. Θα γίνεις ένα με την όμορφη σκηνική πραγματικότητα. Εισάγεται κανείς περίπου στα μέσα του 18ου αιώνα και διαπιστώνει ότι για να επιβιώσει κανείς στο παλάτι, πρέπει να φοράει προσωπεία και να κρύβει επιμελώς τα πραγματικά του συναισθήματα. Η Mieko Ouchi προβληματίζεται στο κείμενο της. Αναδεικνύει την έννοια της βαθύτερης αναζήτησης του εαυτού βάζοντας τους ήρωες της να φτάνουν στα μονοπάτια της αυτογνωσίας. Εντούτοις, παρουσιάζει αλήθειες γενικά παραδεκτές. Αλήθειες που ισχύουν και παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των αιώνων. Δημιουργεί χαρακτήρες ευαίσθητους και καλλιεργημένους. Ακολουθεί δηλαδή το βασικό μοτίβο του ρομαντικού ρεύματος. Δύο άνθρωποι έρχονται κοντά εξαιτίας ενός ασήμαντου λόγου. Στην πορεία, θα ανακαλύψουν ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού τους. Γινόμαστε θεατές ενός αγνού, αμοιβαίου μα πάνω απ’όλα τρυφερού έρωτα.

Ο Γιάννης Καλατζόπουλος σκηνοθετεί το έργο, διατηρώντας τις ευαίσθητες πτυχές. Υποδύεται τον Βιβάλντι, έναν σπουδαίο μουσικό. Υποκριτικά, μας πηγαίνει σε μια εποχή όπου το ευγενικό φλερτ δεν ξεπερνούσε τα όρια του επιτρεπτού. Υπήρχε σεβασμός στη γένεση της πρώτης προσέγγισης. Γλυκός επί σκηνής, εκφράζει το πάθος που βιώνει ο ήρωας του, συγκρατημένα, με σεβασμό. Η Τόνια Αβδελοπούλου κατασκεύασε ένα έξυπνο σκηνικό. Το σκηνικό αυτό έχει τη δυναμική να μεταμορφώνεται με τις εναλλαγές των φωτισμών. Αποτέλεσμα: Δημιουργούνται τοπία και λοιπές αναπαραστάσεις σκηνών. Όσον αφορά τα κοστούμια των πρωταγωνιστών, είναι εμφανές ότι έχει αποτυπώσει πιστά την έννοια του μπαρόκ. Λόγου χάρη, όσον αφορά το φόρεμα της κοπέλας παρατηρούμε ότι έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι βαρύ, εντυπωσιακό, πλουμιστό και φορτωμένο όπως όριζε η μόδα της εποχής. Η Κατερίνα Ανδριοπούλου εμπνέεται και εντάσσει μια κινησιολογία λεπτή και ντελικάτη που παραπέμπει στο δισταγμό και την αμφιβολία των πρώτων σκιρτημάτων.

Ο Βαγγέλης Μούντριχας παίζει με τον καθαρό φωτισμό. Όταν τα πρόσωπα μιλούν, τα φωτίζει απλά. Όταν βρίσκονται στον κήπο, χρησιμοποιεί το ημίφως για να υποδηλώσει τη γλυκιά ρέμβη των ηρώων αλλά και να υπογραμμίσει τα παιχνιδίσματα των συναισθημάτων. Η Κατερίνα Μάντζιου ενσαρκώνει μια κοπέλα εύθραυστη, πρότυπο του ρομαντικού μυθιστορήματος. Έχει καθαρή εκφορά του λόγου και προσθέτει νότες χαριτωμενιάς διαμέσου της υποκριτικής της προσέγγισης.