Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου
Πόνος βουβός και ανομολόγητος μέχρι να επέλθει η λύτρωση. «Το αμάρτημα της μητρός μου» στο θέατρο Παραμυθίας.
Επίσημη πρεμιέρα για το έργο: Το αμάρτημα της μητρός μου στις 18/2/2017, στο θέατρο Παραμυθίας. Το οικογενειακό δράμα λαμβάνει σάρκα και οστά και απλώνει τις αμέτρητες ψυχολογικές προεκτάσεις του ως αφορμή για κατανόηση των προσώπων και των χαρακτήρων τους. Το ομότιτλο κείμενο του Γεωργίου Βιζυηνού είναι γραμμένο το 1883. Πρόκειται για δυνατό ψυχογράφημα που συγκλονίζει. Το συγκεκριμένο ανέβασμα είναι γεγονός πως θα συζητηθεί. Ο λόγος; Αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Αφ’ενός περνάει τα μηνύματα του και αφ’ετέρου εισάγει το θεατή στην κοσμοθεωρία μιας πολύ μακρινής εποχής.
Ο Αντώνης Στελιανέσης σκηνοθετεί το έργο, ακολουθώντας ένα απλό μοτίβο. Τοποθετεί τους ήρωες αντικριστά τον έναν από τον άλλον προκειμένου να δημιουργήσει ένα κλίμα εξομολογητικό. Η διασκευή του, αποτυπώνει την τραγική ιστορία της οικογένειας, ιδωμένη από ήρεμη σκοπιά. Ασχολήθηκε με ευαισθησία. Αφιέρωσε χρόνο και μελέτησε το πρωτότυπο κείμενο, διατηρώντας τη βασική θεματική χωρίς να βάλει περιττολογίες. Επεξηγώντας, διασκεύασε το τραγικό, με έντονο το στοιχείο του εσωτερισμού. Ο Πάνος Γκόλφης δούλεψε αριστοτεχνικά με τα φώτα. Πιο συγκεκριμένα, οι φωτισμοί του ανέδειξαν τα πρόσωπα της ιστορίας, ως πορτραίτα. Ο Νίκος Τσέκος με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, ενέτεινε την επίκληση στο συναίσθημα του δέκτη. Ο θεατής βιώνει στο μέγιστο, τη συναισθηματική μέθεξη. Η Μάγδα Καλορίτη επέλεξε να ντύσει τους ήρωες με ρούχα απλά και καθημερινά. Μην ξεχνάμε ότι αυτά τα πρόσωπα προέρχονται από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Ο Χρήστος Τζιάτζιος ενσαρκώνει τον Γιώργη στην πιο ονειρική εκδοχή του. Να σημειώσω ότι στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, λειτουργεί ως ομοδιηγητικός- αυτοδιηγητικός αφηγητής. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχει στην ιστορία που αφηγείται. Έτσι αιτιολογείται ο ορισμός: ομοδιηγητικός. Στη συνέχεια, είναι και αυτοδιηγητικός διότι αφηγείται άλλα περιστατικά της ίδιας ιστορίας, αυτή τη φορά ως αυτόπτης μάρτυρας. Η Μαίρη Νάνου υποδύεται τη Δεσποινιώ. Προσεγγίζει το ρόλο της μητέρας, προβάλλοντας έναν εσωτερισμό. Απουσιάζουν οι υποκριτικές υπερβολές. Τα μάτια της μιλούν ως άλλος «καθρέφτης» και εξωτερικεύουν εύγλωττα, τα δυνατά της συναισθήματα. Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, διότι σεβόμενοι το αρχικό κείμενο, μας έδωσαν την ουσία μέσα από μια διαφορετική θεατρική τεχνική: το θέατρο ντοκουμέντο.