Βρεθήκαμε στην παράσταση “Το Αμάρτημα της Μητρός μου”
20 Φεβρουαρίου 2017
Επίσημη πρεμιέρα για τη Βούλα!
22 Φεβρουαρίου 2017
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση Βιοτεχνία υαλικών


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Ααγνωστοπούλου

Οι σχέσεις κλονίζονται σε περιόδους οικονομικής δυσχέρειας. «Βιοτεχνία υαλικών» στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

Επίσημη πρεμιέρα για το έργο «Βιοτεχνία υαλικών» στις 19/2/2017 στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Μπροστά στα μάτια μας, ξετυλίγονται δύο αυτοτελείς ιστορίες οι οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η μια ιστορία των δύο φίλων μπαίνει εμβόλιμα και διαμορφώνει την πλοκή, ξέχωρα από την ιστορία του ζευγαριού. Η θεματική της βιοτεχνίας υαλικών απαντάει σε πολλά ερωτήματα σχετικά με τις σχέσεις και τη ζωή σήμερα, εν έτει 2017. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, βλέπουμε ότι αναφέρονται έννοιες όπως ο σοσιαλισμός που σφυρηλάτησε τις απόψεις μιας ολόκληρης γενιάς. Εκείνη την περίοδο ο σοσιαλισμός βρίσκεται στα σπάργανα, δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα. Επιπλέον, αναφέρονται ιδέες που στρέφονται γύρω από την καλυτέρευση της ζωής. Συγκεκριμένα, μιλάμε για την επίτευξη ευημερίας και ευμάρειας χωρίς ιδιαίτερο ή με μηδενικό τρόπο. Σαράντα χρόνια μετά, βιώνουμε στο πετσί μας τα αποτελέσματα της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου. Ο Μένης Κουμανταρέας έγραψε το κείμενο του έχοντας ένα βλέμμα διορατικό. Το έργο του είναι τόσο προφητικό και τόσο επίκαιρο.

Ο Γιάννης Μπουραζάνας διασκευάζει το θεατρικό κείμενο, προσδίδοντας του ζωντάνια. Υποδύεται τον Βάσο, έναν άνθρωπο αφελή και ευκολόπιστο, χωρίς προσωπικότητα. Ο Γιάννης Στόλλας υποδύεται τον Σπύρο, έναν εξίσου αφελή μα συνάμα άνθρωπο φιλοχρήματο και κοντόφθαλμο. Οι δυό τους δένουν εξαιρετικά ως κωμικό δίδυμο. Με τη σκηνική τους παρουσία προσθέτουν τόνους ανεμελιάς και αποφορτίζουν τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί. Παίζουν τόσο φυσικά και καθημερινά που θαρρείς ότι διακατέχονται από χαλαρότητα. Ενσαρκώνουν τους ρόλους τους χωρίς να κρατούν αυτό που λεμε πόζα, χωρίς να είναι στημένοι. Ο Άγγελος Χατζάς συγκλονίζει στο ρόλο του Βλάσση. Ο Βλάσσης λειτουργεί ως φερέφωνο ιδεών και μύχιων σκέψεων του συγγραφέα. Δεν έχει πολλές ατάκες, εντούτοις λειτουργεί εκφραστικά. Σκηνοθετεί την παράσταση με τρόπο απλό. Σε αυτό το σημείο, ταιριάζει απόλυτα η έκφραση: Less is more. Τοποθετεί και τις τέσσερις προσωπικότητες να σκέφτονται, να ενεργούν και να δρουν φυσικά επί σκηνής. Συμπερασματικά, έχει πιάσει τον κειμενικό παλμό. Η Τζίνη Παπαδοπούλου υποδύεται τη Μπέμπα. Η υποκριτική της ικανότητα είναι αξιόλογη. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η ηρωίδα της, είναι μια γυναίκα που διψάει για ζωή. Ξέρει τι θέλει, επομένως όταν βρίσκεται στη σκηνή, μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα δυναμική που αποπνέει ισχυρή αυτοπεποίθηση. Ο Γιάννης Γκαρδιακός δημιουργεί σκηνικά που είναι κατά βάση ρεαλιστικά. Η επιτυχία στην κατασκευή τους, έγκειται στο γεγονός ότι έχει κάνει πιστή αποτύπωση ενός μαγαζιού. Μας παρουσιάζει ένα φορτωμένο από κούτες, εμπορικό μαγαζί το οποίο δουλεύει αδιάκοπα. Ο Αλέξανδρος Κομπογιώργος επιλέγει ρούχα εποχής και ανάλογες χρωματικές μείξεις, συμβατές με την εκάστοτε ιδιοσυγκρασία των ηρώων.