Βρεθήκαμε στην παράσταση “Άσμα Ασμάτων”

Το Σάββατο 27 Μαΐου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Άσμα Ασμάτων», στο θέατρο Θησείον, από την ομάδα « Τhe 3rd person theatre group», σε σκηνοθεσία Βαλάντη Φράγκου και σε παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Η θεατρική ομάδα “3rd person theater group” ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2012, από την Ελένη Ζαραφίδου, τον Βαλάντη Φράγκο και την Αντιγόνη Φρυδά, ενώ είναι βραβευμένη με την Ibsen Scholarship 2013. Βέβαια, όταν εμείς οι θεατρολόγοι ακούμε το όνομα του Ibsen, το μυαλό μας πάει αμέσως στον ρεαλισμό, ενώ η παράσταση «Άσμα ασμάτων» ήταν μια μάλλον σουρεαλιστική παράσταση.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το Άσμα Ασμάτων είναι ένα από τα 49 βιβλία του κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης.

Σύμφωνα με την ιουδαϊκή κατάταξη των βιβλικών έργων, το Άσμα Ασμάτων ανήκει στην τρίτη ομάδα των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου, τά “Αγιόγραφα”, ενώ σύμφωνα με τη Χριστιανική, στη δεύτερη ομάδα, στα “Ποιητικά-Διδακτικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης. Βέβαια το συγκεκριμένο έργο είναι μια ωδή στον έρωτα και δεν θυμίζει πολύ θρησκευτικό ανάγνωσμα. Αλλά μήπως ο έρωτας δεν είναι κάτι το θεϊκό; Το «Άσµα Ασµάτων» αποτελεί ένα λυρικό δραματικό ποίημα, ένα γαμήλιο τραγούδι στο οποίο πρωταγωνιστούν η Νύφη, ή Σουλαµίτις, και ο Άντρας, ή βασιλιάς Σολοµών, και αποδίδεται, όχι ανεπιφύλακτα, στο Σολοµώντα.

Είναι πάντα δύσκολο να παρουσιάσεις στο θέατρο ένα ποίημα, καθώς για να κρατήσεις ζωντανό το ενδιαφέρον πρέπει να προσφέρεις πλούσιο οπτικό θέαμα, και η συγκεκριμένη παράσταση δεν απογοητεύει. Απόλυτα χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών, οι οποίες κρύβουν βαθιά νοήματα. Για παράδειγμα, ο χορός των φιλιών, όπου οι ηθοποιοί χορεύουν και φιλιούνται, συμβολίζει τον έρωτα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Ένας ένας οι ηθοποιοί παίρνουν το λόγο και απαγγέλουν. Η παράσταση είναι κατά κάποιο τρόπο άφυλη· δεν έχει σημασία αν αυτός που απαγγέλει είναι άντρας ή γυναίκα, γιατί ο έρωτας δεν ξεχωρίζει τα δύο φύλα, όπως δεν ξεχωρίζει και την ηλικία. Για αυτό βλέπουμε τον νέο άντρα να γερνάει πάνω στην σκηνή. Γενικά πρόκειται για μια παράσταση που ξεχειλίζει από συμβολισμούς. Η έγκυος γυναίκα συμβολίζει τον έρωτα που δίνει σαν αποτέλεσμα τη ζωή. Το πανό που κρατάνε οι ηθοποιοί καταδεικνύει τον επαναστατικό έρωτα, και πάει λέγοντας.

Νίκος Νικολαΐδης, Ελένη Ζαραφίδου, Μαρία Φουντούλη, Βαλάντης Φράγκος, Ιωάννα Μάντζαρη, Εβελίνα Νινζέλλα, Χρήστος Τσαβλίδης, Κωνσταντίνος Βουδούρης, Σέβη Ματσακίδου, Αουλόνα Λούπα

Το σκηνικό αποτελείτο από δυο μεγάλες κατασκευές σκάλας, οι οποίες αναδιπλώνονταν και άλλαζε η χρήση τους ανάλογα με τις ανάγκες της χορογραφίας, άλλοτε ως εξέδρα και άλλοτε ως διαχωριστικό των ηθοποιών. Το ντύσιμο των ηθοποιών σύγχρονο, με εσώρουχα – μαγιό για τις γυναίκες και απλά πουκάμισα για τους άνδρες. Γενικότερα φάνηκε πως ο σκηνοθέτης Βαλάντης Φράγκου προσπάθησε να τοποθετήσει το έργο στο σήμερα, και κατά ένα ποσοστό το κατάφερε. Ευρηματική επίσης η κίνηση να τοποθετήσει τις δυο γυναίκες μέσα στο κοινό να ψάχνουν τον αγαπημένο τους.

Μέσα από αυτήν την παράσταση ύμνο στον έρωτα ο θεατής λαμβάνει πολλά μηνύματα, όπως το ότι ο έρωτας δεν λογαριάζει φύλο, γλώσσα, εποχή, συνθήκες και τα λοιπά. Πως ο έρωτας είναι και δίνει ζωή.