Όταν πολεμάς τη λήθη των ανθρώπων, με μόνο σκοπό την αποφυγή της διαμόρφωσης της μνήμης, όταν τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης ενεργοποιούν την εποχή των προσομοιώσεων, αναφερόμαστε στο έργο «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» του Matei Visniec σε σκηνοθεσία της Ελένης Ορφανού στο Θέατρο ΠΚ.
Η θεατρική ομάδα ΣΑΡΔΑΜ μεταφέρει επί σκηνής, το έργο του Ρουμάνου ποιητή και συγγραφέα Matei Visniec, του οποίου τα θεατρικά έργα, αντιστέκονται στην πολιτισμική εξομοίωση.
Το έργο πραγματεύεται έναν υπέρμετρο ρεαλισμό, στα έντεκα μονόπρακτα που παρουσιάζονται και σπάει τα δεδομένα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Με έναν συμβολικό- αλληγορικό χαρακτήρα αποτυπώνονται όλα εκείνα, τα οποία το καθιστούν ένα δημιούργημα, το οποίο ξυπνά συνειδήσεις και σε καθιστά υπεύθυνο του εαυτού σου. Η δύναμη των λέξεων και η ευστοχία προκαλεί και δίνει τροφή για σκέψη, καθρεφτίζοντας την επικαιρότητα.
Μια γυναίκα αντιστέκεται να περάσει τα σύνορα, κρατώντας την «Εθνικότητά» της. Το μωρό της, έτσι πασχίζει να κρατήσει την αξιοπρέπειά της. Ένας άνδρας αρχίζει να νιώθει χαρούμενος με την μετατροπή του σε κάδο απορριμμάτων, μια σερβιτόρα χάνει τη «φωνή» της καθώς δεν δέχεται το σεβασμό που της οφείλεται, ένας άλλος άνδρας προσπαθεί να προστατευθεί, πιστεύοντας πως ένας κύκλος θα τον σώσει από την παράνοια της εποχής. Ένας δρομέας προσπαθεί να επιβιώσει και συνεχίζει να διανύει αποστάσεις, με σκοπό να βρει την κάθαρση. Ένας αρχιφύλακας βασανίζει τον κρατούμενο του ενώ κάποιος άλλος αναλαμβάνει χρέη «Θεού» με αποστολή του να καθαρίσει τον κόσμο από τα «ποντίκια». Ερχόμαστε στο σημείο να δούμε τελικά τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; που μπορεί να τους οδηγήσει η «πλύση εγκεφάλου» ; πως μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια τους και να μείνουν στην πραγματικότητα του ονείρου τους; είναι ικανοί να το καταφέρουν ή απλώς γίνονται έρμαια της επιβαλλόμενης χαμένης αθωότητας;
Η ευρηματική και άρτια σκηνοθετική άποψη, πετυχαίνει με τεχνάσματα όλα τα σημεία του παραλόγου και του γκροτέσκο, εκδηλώνοντας την ποιητική αίσθηση του κειμένου. Η σκηνοθετική απλότητα εκτυλίσσεται και κορυφώνεται σταδιακά, οι παράλληλες εναλλαγές δημιουργούν το ονειρικό στοιχείο από το χαρτί πάνω στη σκηνή με εμφανές χαρακτηριστικό την συγκροτημένη σκηνοθετική πρόθεση. Οι ερμηνείες στέκονται στο ύψος τους μεταξύ της λεπτής γραμμής ανάμεσα σε ευαισθησία και τρέλα, ενώ διατηρούν τις ισορροπίες ερμηνευτικά. Η βαρύτητα του κάθε χαρακτήρα πάνω στη σκηνή, είναι αντιπροσωπευτική με τη δύναμη και την παρουσία του κάθε ηθοποιού. Μετέδιδαν την ενέργεια και τη διαθεσιμότητά τους μέσα στο ρόλο με μεγάλη δεξιοτεχνία, δίνοντας πνοή σε κάθε στιγμή και κάθε ρόλο.
Η εσωτερική ελευθερία είναι ένας όρος, ο οποίος καταδυναστεύεται μέσα από την πλύση εγκεφάλου, που δεχόμαστε καθημερινά και με πολυποίκιλους τρόπους. Ο Άνθρωπος καλείται να γίνει ήρωας και να αναδείξει τις αντιφάσεις του χαρακτήρα του, μέσα στο καθεστώς της βαρβαρότητας και της εικονικα «πολιτισμένης» πραγματικότητας. Η «Εθνικότητα» είναι γυναίκα, όπου αυτή η γυναίκα γεννάει τη ζωή, κατ επέκταση είναι ικανή να διαμορφώσει την ανθρωπότητα με μεγαλύτερη ευκολία. «Εθνικότητά μου το χρώμα του ανέμου» θα λέγαμε πως προσφέρει τη θεατρική δύναμη και είναι εκεί για να μοιραστεί μια στιγμή αλήθειας και μια στιγμή συναισθήματος.
Μετάφραση : Έρση Βασιλικιώτη/Σκηνοθεσία : Ελένη Ορφανού/Μουσική : Θεόφιλος Λαμπριανίδης/Κινησιολογία : Κατερίνα Κότσου/Σκηνικά/ Κοστούμια : Παναγιώτης Δημουλέας/Φωτισμοί : Παναγιώτης Δημουλέας/Μοντάζ : Κατερίνα Μαργαρίτη/Υπεύθυνη Παραγωγής : Νίκη Δουλγεράκη /Σχεδιασμός αφίσας: Δημήτρης Καδόγλου/Φωτογραφίες: Σπύρος Μουζακίτης
Παίζουν : Δάφνη Άτια, Μαίρη Δημουλέα, Ορέστης Ζακυνθινός, Ηλίας Κοβάνης, Νεκτάριος Μεταλλίδης, Υρώ Πυρένη, Νεφέλη Τουλιάτου, Νικόλας Φουρτζής
Παραγωγή : ΣΑΡΔΑΜ Θ.Ο.Δ.