Βρεθήκαμε στην παράσταση «Η εκδίκηση του πυριτίου»

Ο Δημήτρης Αποστολάκης εκφράζει με παράδοξο τρόπο, αλήθειες για την ανθρώπινη ύπαρξη, εμποτίζοντας τες με πυρίτιο. «Η εκδίκηση του πυριτίου» στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν (σκηνή Φρυνίχου).

Φαίνεται πως ένα από τα καλά της οικονομικής κρίσης και των δύσκολων καιρών που βιώνουμε είναι αναμφισβήτητα η αυξανόμενη προσέλευση του κόσμου στο θέατρο. Θετικότατο βήμα αυτό. Σε αυτή την παράσταση, θα υποψιαστείς πράγματα. Ο σκοπός του θεάτρου είναι να έχει χαρακτήρα παιδευτικό. Σε διδάσκει χωρίς να γίνεται διδακτικό. Ο Δημήτρης Αποστολάκης εκφράζει σκέψεις του που αφορούν το πολύ μακρινό μέλλον. Κρατάει ψηλά το ενδιαφέρον των θεατών. Για να κατανοήσεις, χρειάζεται να εστιάσεις και να προβληματιστείς. Θέτει υπαρξιακά ερωτήματα τα οποία τα διανθίζει με αλληγορικά στοιχεία. Ισορροπεί αρμονικά τη σύμπραξη των τεχνών. Συγκεκριμένα, εντάσσει τη μουσική, το χορό, τα ακροβατικά και το λόγο. Με αυτή τη σκηνική δημιουργία, θεολογεί και ταυτόχρονα φιλοσοφεί. Εξαπολύει ένα δριμύτατο κατηγορώ στη συμπεριφορά του ανθρώπου. Το άτομο έπαψε να σέβεται το φυσικό περιβάλλον και ως απόρροια του μη σεβασμού, προήλθε η τεχνολογική εξέλιξη. Σίγουρα, επέφερε άλματα και πρόοδο στην καθημερινότητα μας. Εντούτοις, το άτομο απονεκρώθηκε συναισθηματικά. Όλη αυτή η συναισθηματική αποσύνδεση προήλθε επειδή σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας. Δεν το βάζουμε να δουλεύει με αποτέλεσμα να γίνεται μαλθακό και να χάνει το δημιουργικό κομμάτι του. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος τείνει να καταστρέφει και να (αυτο)καταστρέφεται. Παραδείγματος χάρη, ο έρωτας είναι το μόνο στοιχείο που επιβίωσε μέσα στο χαμό που προκάλεσε το ανθρώπινο είδος. Και αυτό όμως, ένα μεγαλειώδες συναίσθημα στο οποίο οφείλουμε τη ζωή μας, φρόντισε ο άνθρωπος να το καταστρέψει. Έστρεψε το βλέμμα του στα επουσιώδη και αδιαφόρησε για τα συναισθήματα. Έτσι, λειτουργεί σαν μηχανή. Ο μελλοντικός άνθρωπος του Δημήτρη Αποστολάκη είναι τερατικός. Μιλάει σαν ρομπότ και είναι ανέκφραστος. Παρουσιάζει αδυναμία στη λήψη αποφάσεων διότι συμπεριφέρεται μηχανικά και μηχανιστικά. Δεν έχει συναίσθημα, είναι κενός. Το κείμενο αυτό θα το χαρακτήριζα ως μια ιδιαίτερη Βίβλο. Εμπεριέχει πραγματιστικά στοιχεία καθώς μιλάει για το πυρίτιο και τις ενώσεις του άνθρακα. Είναι η αρχή της ζωής, η αρχή του σύμπαντος. Ο συγγραφέας οραματίζεται ένα ζοφερό μέλλον, ένα μέλλον ανυπόφορο για τον άνθρωπο. Ένα είδος κόλασης υλικής και συναισθηματικής.  Το άκουσμα της λύρας αποφορτίζει ως ένα βαθμό το βάρος ενός τέτοιου προβληματισμού και ηρεμεί. Ο Μ. Σιγανίδης ερμηνεύει κομμάτια του κειμένου με τη μορφή απαγγελίας. Ωραία φωνή, εκφραστική και σοβαρή. Οι χορογραφίες της κυρίας Σουγιουλτζή έδωσαν μια φρέσκια πνοή στο κείμενο. Η ομάδα Κι όμως κινείται, έβαλε κυριολεκτικά τα δυνατά της. Οι χορευτές είχαν πλαστικότητα στις κινήσεις και εκφραστικές εναλλαγές. Πιστεύω ότι το θέατρο μέσα από τα διάφορα είδη του, βάζει το άτομο σε μια διαδικασία εσώτερης αναζήτησης του εαυτού του. Με το πέρας της παράστασης δεν βγαίνεις ίδιος. Είσαι περισσότερο ανήσυχος, πνευματικά. Σου έχει δοθεί η ανάλογη «τροφή» για να δράσεις και να πράξεις.