Συνέντευξη με τον ηθοποιό Θοδωρή Ανθόπουλο
19 Δεκεμβρίου 2016
Βρεθήκαμε στην παράσταση “Το Αιώνιο ζευγάρι “
21 Δεκεμβρίου 2016
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση “Οι πληγές του ανέμου”


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Λόγια, σκέψεις και συναισθήματα που χάνονται στον άνεμο. Οι πληγές του ανέμου του Juan Carlos Rubio εξετάζουν τον πόνο της μονόπλευρης επιθυμίας και της απώλειας. Las heridas del viento στο θέατρο Σταθμός.

Οι πληγές του ανέμου είναι ένα επίκαιρο έργο, με επίκαιρη θεματική. Δεν χρειάζονται πολλά πρόσωπα για να εξηγήσουν τον ψυχικό πόνο. Δύο άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία με αφορμή τα γράμματα και ξεκινούν μια συζήτηση-εξομολόγηση εκ βαθέων. Η επικοινωνία αυτή γίνεται άλλοτε σε διάλογο και άλλοτε σε παράλληλους μονολόγους. Ο συγγραφέας, έρχεται να «χτυπήσει» τις ευαίσθητες χορδές του θεατή. Η σκηνογραφική τοποθέτηση του γράμματος στο κέντρο της σκηνής από τη Μαρία Φιλίππου, είχε σαν στόχο να στοχεύσει στο συναίσθημα του δέκτη. Όπου συναίσθημα, θα μπορούσαμε να βάλουμε λόγου χάρη την περιέργεια που εύλογα γεννάται βλέποντας το γράμμα. Κατά μήκος της σκηνής, δεσπόζουν και άλλα γράμματα, γεγονός που αιτιολογεί τις αναμνήσεις. Αναμνήσεις που διέπονται από νοσταλγία. Το μαύρο κουτί σαν σκηνικό αντικείμενο λειτουργεί ως ένα πέπλο μυστηρίου που καλύπτει μέσα του τα γράμματα σαν εφτασφράγιστο μυστικό.

Τα φώτα της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, προσδίδουν μια θεατρικότητα στην αναπαράσταση του κειμένου επί σκηνής. Ο Κωνσταντίνος Ρόδης, φαίνεται ότι αντιμετώπισε το κείμενο με προσοχή. Η σκηνοθεσία του αποκαλύπτει ότι έγινε μελέτη σε βάθος που απέδωσε ένα άψογο αποτέλεσμα. Στο ρόλο του David στέκεται ως παρατηρητής. Εκφράζει τις αδυναμίες του ήρωα να πιστέψει την αλήθεια ενός άλλου ατόμου. Ο Θοδωρής Ανθόπουλος, ενσαρκώνει τον Juan Martín, εξωτερικεύοντας το κενό που δημιουργείται στον άνθρωπο εξαιτίας της μοναξιάς. Επί σκηνής, μας παρουσιάζει πίσω από το σκληρό περίβλημα του κυνικού-απελπισμένου ατόμου, έναν άνθρωπο που έχει ευαίσθητη ψυχή που ωστόσο συνεχίζει να ζει με εμμονές. Η μουσική του Φώτη Ματζαρίδη, έρχεται να ξεκλειδώσει τη δραματική ένταση.

Η ενδυματολογία της Βασιλικής Σύρμα, βασίζεται στη σύγχρονη εποχή. Ντύνει τους ήρωες με μουντά χρώματα για να δείξει το εύρος της ταραγμένης ψυχολογίας και των δύο. Ξεχώρισα τρεις σκηνές οι οποίες είναι πολύ δυνατές νοηματικά και σκηνικά και θα ήθελα να πω δύο λόγια για αυτές. Αρχικά, στο ξεκίνημα της παράστασης, παρατηρούμε ότι ο David μιλάει μόνος του. Αυτό, υποδηλώνει ότι έχει απορίες και αναπάντητα ερωτήματα. Καθώς κινείται γύρω από το γραφείο, βλέπουμε το πορτραίτο του εκλιπόντος πατέρα του, του Rafael. Το πορτραίτο αυτό λειτουργεί σκηνοθετικά ως ένα βουβό πρόσωπο που παρακολουθεί την εξέλιξη της πλοκής χωρίς να συμμετέχει. Η φωνή του Δάνη Κατρανίδη (Rafael) εκφράζει μια μελαγχολία, μια ματαιότητα, μια άρνηση από την πλευρά του να ανταποκριθεί στα συναισθήματα του Juan Martín. Το κείμενο θίγει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας με σεβασμό, χωρίς να το ξεφτιλίζει. Συνεχίζοντας, μια ακόμα δυνατή σκηνή, είναι η συνάντηση του Juan Martín και του David στο πάρκο.

Σημειολογικά, το παγκάκι του πάρκου λειτουργεί ως χώρος περαιτέρω εξομολογήσεων. Η σκηνή κλείνει με το ξέσπασμα της καταιγίδας. Η καταιγίδα προσθέτει έναν πιο ατμοσφαιρικό τόνο σε αυτό το ανέβασμα. Κλείνοντας, η σκηνή που μου έμεινε περισσότερο στο μυαλό ήταν η εξής: Βλέπουμε και τους δύο ήρωες να βρίσκονται σε διαφορετικό χώρο, ωστόσο τους βλέπουμε μαζί επί σκηνής. Ο νεαρός γιος καίει τα γράμματα, γεγονός που αιτιολογεί ότι έχει αποφασίσει να «αφορίσει» τον πατέρα του και να τον αρνηθεί. Η συνείδηση του τον ωθεί σε αυτή την ενέργεια. Από την άλλη πλευρά, ο Juan Martín βρίσκεται στο ίδιο παγκάκι και εξακολουθεί να αναπολεί το χαμένο πάθος. Η σκηνή αυτή ήταν εξαιρετική για τον απλούστατο λόγο ότι υπήρξε καλά δομημένη, χωρίς κατακερματισμούς.