Βρεθήκαμε στην παράσταση ” Όνειρο ενός γελοίου”

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ένας θλιμμένος «γελοίος» ζωντανεύει στη σκηνή του θεάτρου Μορφές Έκφρασης και καταλήγει να μας αναλύει τα αισιόδοξα πιστεύω του.

Πρεμιέρα για το Όνειρο ενός γελοίου, στις 16/1/2017 στο θέατρο Μορφές Έκφρασης. Το όνειρο ενός γελοίου πραγματεύεται τη σημαντικότητα της έννοιας της αγάπης η οποία τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση αναφορικά με τις ζωές των ανθρώπων. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έγραψε αυτό το διήγημα το 1877, ωστόσο παραμένει απίστευτα επίκαιρο και για τα σύγχρονα δεδομένα. Είναι γεγονός ότι με την αγάπη, ο κόσμος προοδεύει. Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανό να επιτύχει την ευημερία, στηριζόμενος στην κατανόηση και υποστήριξη από το περιβάλλον στο οποίο ζει και αλληλεπιδρά. Λογικό συμπέρασμα μεν, ουτοπικό και αυθαίρετο θα συμπλήρωνα, δε. Τι σημασία έχει η αγάπη αν δεν υπάρχει ο πόνος; Πως η ανάγκη για επικράτηση μας ωθεί σε τακτικές ιμπεριαλισμού; Η ανάγκη αυτή είναι βασισμένη με τη θρησκεία. Αυτό το θέμα απασχολεί τόσο το συγγραφέα όσο και τον ήρωα της ιστορίας. Ο Μαρξ έλεγε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Στο όνομά της γίνονται οι απεχθέστεροι πόλεμοι με αιματηρά αποτελέσματα. Στην ουσία, πρόκειται για διαφορετικές ιδεολογικές αντιλήψεις. Έχουμε ξεχάσει προ πολλού να πιστεύουμε και να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη του διαφορετικού. Το διαφορετικό δίνει μια άλλου είδους «μαγεία» στην ανθρώπινη κοινωνία. Τη δυνατότητα του να μπεις στη διαδικασία να ανακαλύψεις αφ’ενός και αφ’ετέρου να συνυπάρχεις όσο το δυνατόν, αρμονικά.

Παρακολουθώντας την παράσταση, ένιωσα η ψυχή μου να κυριεύεται από γαλήνη. Ένιωσα την πνευματική εξαΰλωση. Αυτός ήταν και ο στόχος αυτού του θεατρικού ανεβάσματος. Συνολικά, η ομάδα των συντελεστών δημιουργεί με βάση την ευαισθησία και καλλιτεχνεί με γνώμονα το αισθητικό αποτέλεσμα. Η Άννα-Σεβαστή Τζίμα κατόρθωσε να επιτύχει διαμέσου της σκηνοθεσίας, τη μέθεξη που ενώνει τον ηθοποιό και την πλατεία. Η Κωνσταντίνα Μαρδίκη, χρησιμοποίησε έξυπνα την τέχνη της σκηνογραφίας. Συγκεκριμένα, τα σκηνικά αντικείμενα επιτελούσαν ρόλο σπουδαίο από την άποψη χρηστικότητας, επί σκηνής. Ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης δημιούργησε μια γλυκιά μουσική που σε συνεπαίρνει. Η μαγεία με τη μουσική στο θέατρο υφίσταται όταν ο μουσικός αφουγκράζεται το κείμενο και δημιουργεί νότες ουράνιες, κατευθείαν βγαλμένες από τον κόσμο των ονείρων. Ο Θωμάς Κινδύνης ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα. Είναι ένας εκφραστικός «γελοίος». Όση ώρα βρίσκεται επί σκηνής, εκφράζεται όχι μόνο με το πρόσωπο αλλά και με το σώμα του. Είναι μια καθεαυτή θεατρική φιγούρα. Ισορροπεί ανάμεσα στο σαρκασμό και την απελπισία, στην προσπάθεια και τη ματαιότητα. Κερδίζει τους θεατές με την ευαισθησία του και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Θεωρώ άξιο σχολιασμού το ότι επιχείρησε μέσα από τη φαινομενικά απαισιόδοξη περσόνα του γελοίου του Ντοστογιέφσκι, να περάσει το μήνυμα ότι είναι σχεδόν επιτακτική ανάγκη για τον καθένα από εμάς, να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε. Αποτέλεσμα των παραπάνω: ένα θερμό χειροκρότημα το οποίο δεν συνέβη τυχαία.