Βρεθήκαμε στην παράσταση Πάρτι γενεθλίων

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Αυτό το πάρτι γενεθλίων δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Σε στοιχειώνει… «Πάρτι γενεθλίων» στο θέατρο από μηχανής.

Πρεμιέρα για την παράσταση Πάρτι γενεθλίων χτες, 19/11/2016 σ’ένα κατάμεστο θέατρο. Ο Χάρολντ Πίντερ είναι ένας θεατρικός συγγραφέας που δεν περνάει απαρατήρητος. Η γραφή του είναι κοφτή και μυστηριακή. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Το πρώιμο έργο του έχει συνδεθεί με το θέατρο του παραλόγου. Το θέατρο του παραλόγου έγινε ιδιαίτερα γνωστό μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό το θεατρικό είδος ξεφεύγει από καταστάσεις και χαρακτήρες που αφορούν την πραγματικότητα. Καταργεί τις θεατρικές συμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα, ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά. Ακόμα και η βασική αιτιότητα καταρρέει.

Στο πάρτι γενεθλίων το συνειδητοποιούμε πολύ καλά αυτό. Τα πρόσωπα του έργου κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να επικοινωνήσουν αλλά δεν το καταφέρνουν. Μιλάμε φυσικά για παράλληλους μονολόγους ή για διαλόγους που δεν βγάζουν κάποιο νόημα. Οι ήρωες του Πίντερ είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους και ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο. Αυτό το παρατηρούμε αρχικά στον κεντρικό ήρωα, το Στάνλει. Ο Άκις Βλουτής έκλεψε την παράσταση με την ερμηνεία του. Ήταν ένας Στάνλει δοσμένος με εσωτερικότητα. Λιτός κινησιολογικά, αφαιρετικός, άρτιος και έντονα δραματικός όσον αφορά τις εκφράσεις του, απέδωσε το χαρακτήρα αυτό στο μέγιστο. Η Μίνα Αδαμάκη ενσάρκωσε τη Μεγκ με ουδετερότητα. Ο Φώτης Αρμένης υποδύθηκε το σύζυγο της Μεγκ, τον Πητ με σοβαρότητα και μετρημένες κινήσεις. Ο Αλέξανδρος Μούκανος συγκλονίζει στο ρόλο του Γκόλντμπεργκ. Ένας δύσκολος δραματικός χαρακτήρας με απότομες αλλαγές στις διαθέσεις του που αφήνει το θεατή με κομμένη την ανάσα. Ο Γιώργος Κοψιδάς είναι το alter ego του Γκόλντμπεργκ. Ενσάρκωσε το ρόλο του με φόβο όπου χρειαζόταν, με σταθερότητα και βαναυσότητα, με συγκαλυμμένη ευαισθησία. Ήταν ένας αξιοπρόσεκτος Μακκάν, αφημένος στο φόβο. Η Δήμητρα Κόκκορη υποδύεται μια νέα κοπέλα τη Λούλου με φρεσκάδα και ζωντάνια. Πειστική στο τέλος του έργου όπου έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια και το αίσθημα του φόβου.

Η σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου παρουσιάζει με ευγλωττία και καθαρή θεατρικότητα την ένοχη σιωπή και το αίσθημα της απειλής που πλανάται στα έργα του Πίντερ. Τα σκηνικά αποτυπώνουν την εποχή στην οποία βασίζεται το έργο. Η ενδυματολογία του Νίκου Αναγνωστόπουλου καθιστά σαφές ότι υπάρχουν διαφορές στους χαρακτήρες οι οποίες είναι έκδηλες. Ο Σάκης Μπιρμπίλης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά το ημίφως και το σκοτάδι για να δώσει έμφαση στην απειλή που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Σημειολογικά, το τύμπανο λειτουργεί σαν σύμβολο αγωνίας. Με κάθε χτύπο, βιώνουμε το φόβο και την αγωνία για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Το πάρτι γενεθλίων είναι ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ. Τα μηνύματα που περνούν θα μπορούσαν να είναι πολιτικό μανιφέστο. Στις περσόνες των Γκόλντμπεργκ και Μακκάν εμφανίζεται η υποκριτική κοινωνία. Η κοινωνία καταπνίγει καθετί διαφορετικό στο βωμό του φόβου και της άγνοιας. Η κοινωνία σε βρίσκει όπου και να κρύβεσαι. Ορισμένες φορές, εγκληματεί ηθελημένα, τουλάχιστον ο Πίντερ δίνει στον θεατή αυτή την εντύπωση. Το δραματικό κείμενο, εγείρει προβληματισμούς. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο Στάνλει δεν κάνει καμία προσπάθεια για να ξεφύγει από τους Γκόλντμπεργκ και Μακκάν. Πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο που συμβάλλει στη σύνθλιψη της προσωπικότητας με τη μορφή ενός αλλόκοτου πάρτι. Το πάρτι γενεθλίων έρχεται για να ταράξει την ήσυχη συνείδηση και να αφυπνίσει με τρόπο που καθηλώνει.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.