Ο Προμηθέας είναι μια παράσταση που έχει σκοπό να μυήσει. «Προμηθέας, εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος» στο θέατρο της Ημέρας.
Στις 4/5/2017 παρακολούθησα στο θέατρο της Ημέρας, την παράσταση: Προμηθέας, Εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος. Κατ’αρχάς είναι σημαντικό να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη σκηνική δουλειά είναι ένα κόσμημα επί σκηνής. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Βορέας Μελάς αντιμετώπισε το κείμενο με το δέοντα σεβασμό και δημιούργησε μια αλλοτινή μέθεξη. Όχι την αριστοτελική μέθεξη, τη γνωστή σε όλους μας που συμπεριλαμβάνει τον έλεο και το φόβο. Τη μέθεξη την εξ’ουρανού ερχόμενη. Πριν υπεισέλθω σε περαιτέρω λεπτομέρειες και αναλύσεις, θα μιλήσω σχετικά με το μύθο του Προμηθέα Δεσμώτη. Ο Προμηθέας λοιπόν, ήταν γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Ασίας. Το όνομα του σημαίνει: συνετός, προνοητικός. Παράγεται από την πρόθεση «προ» και το ουσιαστικό «μήτις» που σημαίνει σκέψη. Βλέποντας την παράσταση, ταύτισα τον Προμηθέα με το πρόσωπο του Χριστού. Θα εξηγήσω γιατί. Και οι δύο, δέχτηκαν εκούσια να βασανιστούν και να μαρτυρήσουν. Σε αυτή τη σκηνοθετική προσέγγιση, ο Προμηθέας τοποθετείται επί σκηνής ως βιβλικό πρόσωπο. Είναι ταλαιπωρημένος σωματικά εφ’όσον βρίσκεται στα δεσμά. Καθ’όλη τη διάρκεια σχεδόν του έργου τον βλέπουμε να προσπαθεί να ξεφύγει από αυτά. Ωστόσο, το πνεύμα του παραμένει ισχυρό σε αντίθεση με το σώμα. Ο βασανισμός κρύβει από πίσω του ένα ισχυρό πανανθρώπινο μήνυμα. Ο Προμηθέας βασανίστηκε για να δείξει στους ανθρώπους πώς να ανακτήσουν το σεβασμό απέναντι στη φύση. Ο Χριστός βασανίστηκε για να απαλλάξει το ανθρώπινο γένος από τις αμαρτίες του. Συμπερασματικά, και οι δύο απέδειξαν το μεγαλείο της θεϊκής τους υπόστασης με μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους. Εδώ αποδεικνύεται περίτρανα αυτό που παρουσιάζει η Καινή Διαθήκη με την έλευση του Χριστού στη γη. Μιλάει για έναν Θεό που δεν είναι τιμωρός. Ο Θεός αυτός λειτουργεί με βάση την αγάπη. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με την Παλαιά Διαθήκη που θέλει τον Θεό σκληρό κριτή των ανθρώπινων πράξεων, μια υπόσταση άπιαστη, άτεγκτη στον τρόπο που ενεργεί. Οι ίδιοι χάραξαν το δρόμο για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου θέτοντας τον εαυτό τους ως παράδειγμα που πρέπει να ακολουθεί κανείς. Ο τίτλος του έργου λέει: Εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος. Ο Προμηθέας έγινε ανίκητος από τη στιγμή που δέχτηκε το μαρτύριο του αγόγγυστα. Το γεγονός αυτό μας ξαφνιάζει διότι είναι μεγάλη υπέρβαση για ένα ανθρώπινο σώμα να αντέξει τέτοιες κακουχίες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του Χριστού.
Αναντίρρητα, η μεγαλύτερη επιτυχία της παράστασης εντοπίζεται στη μουσική και στην κινησιολογία. Η Μαρία Στεφανίδου δίδαξε τους ηθοποιούς να κινούνται με τρόπο τελετουργικό. Ήταν σαν να παρακολουθούσαμε τη μύηση στην ιστορία. Το μουσικό σχήμα Aherusia έγραψε μια πρωτότυπη μουσική υπόκρουση που λειτουργεί κλιμακωτά στην εξέλιξη του δράματος. Οι ηθοποιοί είχαν εξαιρετικές φωνές και έπιαναν ψηλές νότες αβίαστα. Αυτό για μενα είναι αξιοθαύμαστο. Η Ευαγγελία Ζορμπά κατασκεύασε κοστούμια συμβατά με την εποχή του αρχαίου δράματος. Όσον αφορά τις υποκριτικές δεξιότητες, ξεχώρισαν ο Γιώργος Χατζηκυριάκος στο ρόλο του Προμηθέα και ο Δημήτρης Κατσιδονιώτης στο ρόλο του Έξαρχου. Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος ήταν βιβλική παρουσία επί σκηνής. Ξεδίπλωσε την κινησιολογία αριστοτεχνικά και με τις αντίστοιχες εκφράσεις του προσώπου του, μας έπεισε ότι βρισκόταν δέσμιος στο βράχο. Ο Δημήτρης Κατσιδονιώτης ήταν άψογος ως αφηγητής. Είχε επιβλητικό παράστημα και στεντόρεια φωνή, προσόν απαραίτητο για την αρχαία τραγωδία. Ο Χορός των ηθοποιών είχε απλότητα και σταθερότητα επί σκηνής. Οι κινήσεις τους ήταν φυσικές και παρέπεμπαν σε εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Αναμφίβολα, μια από τις πιο δυνατές σκηνές της παράστασης ήταν εκείνη που αφορούσε τον εξαγνισμό των προσώπων. Ήταν σαν να έβλεπε κανείς μια σκηνή όπου ξεδιπλώνεται η μύηση στις τελετουργικές ιδιότητες του νερού ως εξαγνιστικό μέσο.