Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ρινόκερος»

Γράφει η ηθοποιός Έλλη Μασσάρα


Το Τρίτο Κουδούνι βρέθηκε στην παράσταση «Ρινόκερος» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Κιβωτός.

Ένα έργο ύμνος για το φασισμό, που γράφτηκε το 1959, λαμβάνει χώρα σε μία επαρχιακή πόλη, η οποία κυριαρχείται από ‘ρινοκερίτιδα’. Οι κάτοικοι της πόλης μεταμορφώνονται σε άγρια πλάσματα που γίνεται μάστιγα της εποχής και ο ήρωας μας -ο Μπερανζέ- είναι ο μόνος που παλεύει να παραμείνει άνθρωπος.

Ένα κοινωνικό-πολιτικό έργο, με σουρεαλιστικό ύφος, φανερώνει από τη μία, τη μαζικότητα ενός πλήθους υπέρ των δογματικών πεποιθήσεων και της προπαγάνδας και από την άλλη, την αγωνιώδη προσπάθεια ενός ανθρώπου να αντισταθεί σε όλον αυτόν τον παροξυσμό. Ο ήρωας αποτυπώνει, καθ όλη τη διάρκεια του έργου, την αλήθεια του, τους φόβους του, την αγωνία του, τους προβληματισμούς του, αντίθετος σε κάθε πολιτική ιδεολογία που φανατίζει και καταστρέφει την ατομικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η αποκτήνωση του ανθρώπου είναι το βασικό χαρακτηριστικό του έργου, με αποτέλεσμα τη μοναξιά που κανένα πολιτικό σύστημα δε μπορεί να λυτρώσει.

Το θέατρο του Παραλόγου εστιάζει περισσότερο στα σχήματα που δημιουργούνται παρά στους διαλόγους, δείγματα που φαίνονται καθαρά στο έργο. Οι εκφράσεις, η κινησιολογία, η εσωτερικότητα του λόγου και οι εικόνες, είναι ενδεικτικά στοιχεία που προβάλλονται στην παράσταση.

Στην όλη ατμόσφαιρα της συνθήκης της εποχής, αδιαμφισβήτητα συμβάλλουν σε επαρκές βαθμό, τα σκηνικά, τα κουστούμια των ηθοποιών- με δείγματα επικαιροποίησης της κοινωνικής κατάστασης- η μουσική που είναι ανάλογη της κάθε σκηνής. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι καταλυτικές. Ο Άρης Σερβετάλης, ειδικότερα, στο ρόλο του Μπερανζέ επιτυγχάνει στο μέγιστο να επικοινωνήσει την απελπισία του ήρωα, που μάχεται ενάντια στο σύστημα της μάζας και της μόδας και προσδίδει μία έντονη εσωτερικότητα στους μονολόγους του. Εξίσου δυνατές και οι ερμηνείες της Έλλης Τρίγγου στο ρόλο της Νταίζη, με την οποία είναι ερωτευμένος, όπως και ο Στέλιος Ιακωβίδης στο ρόλο του φίλου του Ζαν. Όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, με δόσεις χιούμορ και συγκίνησης.

Ο Ιονέσκο έλεγε: «Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, μα όταν οι άνθρωποι δεν συμφωνούν με την γνώμη σας, όταν δεν μπορείτε πια να γίνετε κατανοητός στους άλλους, έχετε την εντύπωση πως αντιμετωπίζετε τέρατα-ρινόκερους για παράδειγμα.» Αυτό ακριβώς προσπαθεί, με καφκικές πινελιές, να αναδείξει στο έργο του: την πνευματική μετάβαση των ανθρώπων. Η διαχρονικότητα του έργου είναι τρομαχτική και αναμφίβολα η γένεση του προβληματισμού και παράλληλα της καθήλωσης, που δημιουργείται στο θεατή, φανερώνεται μετά το πέρας της παράστασης.