Βρεθήκαμε στην παράσταση «Σου φυλάξαμε μια θέση»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Η παράσταση: Σου φυλάξαμε μια θέση στεγάζεται στην κεντρική σκηνή στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Οι εντυπώσεις μου από την παράσταση είναι συγκεχυμένες. Η κυρία Κοκκίδου ερμηνεύει αυτό το μονόλογο που εστιάζει στο θέμα του έρωτα ή μάλλον για να είμαι ακριβής, στις εκφάνσεις του έρωτα όταν εκείνος δεν ευοδώνεται και παραμένει μονόπλευρος. Έχει εξαιρετική παρουσία επί σκηνής, την είχα παρακολουθήσει στον Αβελάρδο και την Ελοίζα πριν από μερικά χρόνια. Οφείλω να ομολογήσω πως με εντυπωσιάζει γιατί επί σκηνής, έχει χαρακτήρα. Το δυνατό της στοιχείο είναι αναμφισβήτητα οι ερμηνευτικές εκφορές της στο κομμάτι της μουσικής. Άλλοτε χαριτωμένη και άλλοτε σπιρτόζα, υποδύεται μια γυναίκα απογοητευμένη από έρωτα του παρελθόντος που τη στιγμάτισε.

Εξακολουθώ να μην έχω καθαρή εικόνα του θέματος διότι μου δημιουργήθηκε η εξής εντύπωση: πιστεύω πως το βασικό θέμα του έρωτα κινούνταν γύρω γύρω, ήταν αρκετά γενικευμένο και δεν κατέληγε κάπου, δεν εστίαζε κάπου συγκεκριμένα. Παρολαυτά, μυηθήκαμε στη συγκίνηση και στα έντονα συναισθήματα που σχετίζονται με τον Έρωτα. Ο άνθρωπος επιθυμεί να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ξεχνώντας ωστόσο μια σημαντική λεπτομέρεια: δεν έχει γνωρίσει το ποιος είναι πραγματικά και τι είναι αυτό που ζητάει από τη ζωή του. Επομένως, δεν έχει σαφείς στόχους ως προς το κομμάτι της αγάπης. Έτσι λοιπόν, περιμένει να αγαπηθεί χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που έχει η αγάπη: στην έννοια του προσφέρειν χωρίς ανταλλάγματα. Αυτό θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με την αγάπη που θα πρέπει να δείχνουμε προς τον πλησίον. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Λίγο ο εγωισμός, λίγο η ανασφάλεια του ξεβολέματος από το δικό μας κόσμο, μας κάνουν να αισθανόμαστε ματαίωση και πως δεν υπάρχει νόημα. Η ηρωίδα λέει: «Η αγάπη πονάει» και το παίρνει ως τσιτάτο de facto. Πίσω από τον πόνο στέκεται η αδυναμία έκφρασης των πιο μύχιων επιθυμιών και σκέψεων. Στέκεται ακόμα, ο φόβος να αντικρύσουμε το πραγματικό μας πρόσωπο με τα λάθη, τις παραξενιές, τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιομορφίες του. Εν κατακλείδι, το θετικό στοιχείο είναι ότι τόσο η κυρία Φριντζήλα που σκηνοθετεί το έργο, όσο και η κυρία Κοκκίδου που ερμηνεύει, είχαν σαν βασικό κίνητρο να μας φυλάξουν μια θέση στις εναλλαγές του ψυχισμού σ’ένα ακραίο συναίσθημα, μαγευτικό μα συνάμα τρομακτικό: τον Έρωτα. Μας φύλαξαν μια θέση για να μας δείξουν ότι ο Έρωτας είναι πηγή ζωής, δημιουργίας, έμπνευσης και άλλοτε παρουσιάζεται σκοτεινά μελαγχολικός.