Νέα πανελλήνια διάκριση για το DancefestivalGR
2 Νοεμβρίου 2016
Το Τρίτο Κουδούνι στην πρεμιέρα της παράστασης “Σμύρνη μου Αγαπημένη”
5 Νοεμβρίου 2016
Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου
Φυσική παρουσία μεν, ηχηρή απουσία δε, υπό το πρίσμα της σιωπής. Εναλλακτικά: Η σιωπή μου θα γίνει η τιμωρία σου. « Στη σιωπή…» στο θέατρο Επί Κολωνώ
Η “σιωπή” είναι ένα βαθιά ανθρώπινο έργο. Ο συγγραφέας Δημήτρης Λέντζος θέτει αυτό το πόνημα ως ευρύτερο κοινωνικό και εσωτερικό προβληματισμό. Γόνος του υπέρμετρου εγωισμού: η σιωπή. Είναι γεγονός ότι ο εγωισμός μας κρατάει μακριά από την έννοια της κατανόησης και της συγχώρεσης. Η απουσία λόγου, η σιωπή είναι η πιο βάναυση τιμωρία. Παρατηρείς φαινομενικά το πρόσωπο που σιωπά και νομίζεις πως δεν συμβαίνει τίποτα. Αν κοιτάξεις εν τω βάθει, η σιωπή συγκεντρώνει απίστευτη δύναμη. Έχει την ικανότητα να χειραγωγήσει ανθρώπινες συνειδήσεις. Συνεπώς, τσακίζει την προσωπικότητα και καθιστά το άτομο άβουλο.
Σκιαγραφούνται με τον πιο εύγλωττο τρόπο οι νοοτροπίες της εποχής που λείαιναν το έδαφος για αρρωστημένες καταστάσεις μέσα στο οικογενειακό γίγνεσθαι. Ο κεντρικός ήρωας, ο Γιώργης νιώθει ότι έχει χάσει την επικοινωνία με τη σύζυγο του. Ο Πέτρος Αποστολόπουλος εισδύει στον ταραγμένο ψυχισμό αυτού του άνδρα. Σε αυτό το μονόλογο- κατάθεση ψυχής, καταφέρνει να ακροβατήσει με σχετική ευκολία από την ηρεμία στα όρια του εγκλωβισμού. Έντονα δραματικός και χειμαρρώδης, σκηνοθετεί τον εαυτό του επί σκηνής τηρώντας την αίσθηση του μέτρου.
Εξαιρετικά δυνατές οι σκηνές με το ξέσπασμα του άνδρα και της απόδρασης του στην ταράτσα του σπιτιού. Αφ’ενός το ξέσπασμα μένει ανεξίτηλο στη μνήμη διότι βλέπουμε σε όλο το φάσμα να ξετυλίγεται ο τεταμένος ψυχισμός του. Αφ’ετέρου, όταν ανεβαίνει στην ταράτσα, αισθάνεται γαλήνια. Εκεί, διαφαίνεται μια αχτίδα ελπίδας. Όταν ο Γιώργης βρίσκεται εκεί, νιώθει ότι ξαναζεί σε περιορισμένο χρόνο έως ότου επιστρέψει εκ νέου στο μαρτύριο αυτό. Η μουσική του Μιχάλη Τερζή αφουγκράστηκε τον κειμενικό σφυγμό. Νοσταλγική, όταν γίνονται αναφορές στο παρελθόν σε αντίθεση με το βαρύ ζεϊμπέκικο που υποδηλώνει την παροντική στενάχωρη κατάσταση του προσώπου. Το σκηνικό της Λαμπρινής Καρδαρά, αποτυπώνει με λιτότητα ένα τυπικό σπίτι της δεκαετίας του 1970. Η ενδυματολογία κινείται στο ίδιο μοτίβο. Οι φωτισμοί του Πάνου Κουκουρουβλή, αναδεικνύουν τη δραματική ιστορία. Το ημίφως εστιάζει στην εξομολογητική διάθεση του Γιώργη. Το έντονο φως, καλύπτει τις εντάσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.
