Συνέντευξη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Άκι Βλουτή
25 Νοεμβρίου 2016
Συνέντευξη με τον ηθοποιό Ανδρέα Κωνσταντίνου
28 Νοεμβρίου 2016
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση Το δέντρο του Οιδίποδα


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Νέες παρουσίες δίνουν μια λυρική υπόσταση στην αρχαία τραγωδία και κερδίζουν επάξια το χειροκρότημα. «Το δέντρο του Οιδίποδα» στο θέατρο Άλφα-Ιδέα.

Πρεμιέρα για το Δέντρο του Οιδίποδα, στις 21/11/2016 στο θέατρο Άλφα-Ιδέα. Η ομάδα Ιδέα φαίνεται πως είναι ενωμένη. Αυτό το διαπιστώνουμε επί σκηνής, καθώς όλοι οι συντελεστές αλληλεπιδρούν αρμονικά μεταξύ τους. Σέβονται το θεατρικό κοινό και παρουσιάζουν μια ολοκληρωμένη θεατρική πρόταση. Στο θέμα μας τώρα. Αναπαρίσταται μέσα σε δύο ώρες, όλη η ιστορία του θηβαϊκού κύκλου. Θεωρώ ότι έγινε καλή διασκευή στο αρχαίο κείμενο. Η συγγραφική ομάδα που επιφορτίστηκε με αυτή τη δουλειά και αποτελείται από τους Μαρίνα Αργυρίδου, Έκτορα Λίατσο, Γιώργο Βουρδαμή και Νεφέλη Μαρκάκη, αντιμετώπισε με δέουσα προσοχή το αρχαίο κείμενο και το διασκεύασε επιδέξια χωρίς να αλλάξει το νόημα και το συναίσθημα που βγάζει προς τα έξω ένα δραματικό κείμενο βεληνεκούς, όπως είναι η τραγική ποίηση.

Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, εστιάζει στο λυρισμό. Το δέντρο του Οιδίποδα εξάλλου, είναι μια ιστορική αναδρομή που αναφέρεται στους προγόνους του κεντρικού ήρωα. Ξεκινάει από τον Κάδμο και το Λάιο, συνεχίζει με τον αιμομικτικό γάμο του Οιδίποδα με τη μητέρα του Ιοκάστη που έχει σαν αποτέλεσμα, το θάνατο του Ετεοκλή και του Πολυνείκη για να καταλήξει στον άδικο νόμο του Κρέοντα που αψηφά τους άγραφους θεϊκούς νόμους και εξωθεί την Αντιγόνη να θάψει συμβολικά τον αδερφό της. Η πράξη της αυτή, θα την οδηγήσει στο θάνατο επειδή παράκουσε τη βουλή της κρατικής εξουσίας. Ευρηματική ιδέα ήταν να παρουσιαστεί η θεατρική παράσταση με ζωντανή μουσική. Πιο συγκεκριμένα, ο ήχος του πιάνου τονίζει τις δραματικές σκηνές που ενέχουν μέσα τους, το στοιχείο της συνειδητοποίησης που βγάζει τους ήρωες από την πρότερη πλάνη τους και τους καθιστά τραγικές οντότητες. Ο ήχος του μεταλόφωνου μας ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν και δημιουργεί μια αίσθηση ονείρου. Η ευτυχισμένη οικογένεια που ζούσε έχοντας άγνοια. Σε άλλες στιγμές, το μεταλόφωνο επιτείνει το εφιαλτικό κομμάτι της τραγωδίας και αναμοχλεύει τον έλεο, στοιχείο της αριστοτελικής τραγωδίας. Και ως αφηγητής, ο Κώστας Γάκης ήταν αυτό που λέμε, περιεκτικός. Μπορεί να μην έχει πολλά λόγια να πει στο δραματικό κείμενο, εντούτοις «μιλάει» περισσότερο με τις εκφράσεις και με τους ψιθύρους.

Η Βασιλική Σύρμα δημιουργεί μια έξυπνα πρωτότυπη σκηνογραφία που λειτουργεί συνδετικά με το θέαμα της ακροβασίας. Οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανασούλα αποδίδουν μια μυστηριακή χροιά στην τραγική ιστορία του γενεαλογικού δέντρου του Οιδίποδα. Η Μυρτώ Γκόνη κερδίζει τις εντυπώσεις ως Ιοκάστη. Ξεδιπλώνει την προσωπικότητα μιας γυναίκας που ζει και λειτουργεί μέσα στην άγνοια. Βίωνε κάθε λεπτό, τις τραγικές αποχρώσεις της ηρωίδας. Η Αθηνά Μουστάκα υποδύθηκε άψογα την Αντιγόνη. Κατόρθωσε με σταθερότητα και πυγμή να αναδείξει με τον δέοντα σεβασμό την πασίγνωστη ηρωίδα. Η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, ενσάρκωσε την Ισμήνη, βγάζοντας ένα είδος παιδικής αθωότητας. Είχε ωραία εκφορά στο λόγο της. Ο Κώστας Μαγκλάρας δεν έδειξε ιδιαίτερη ένταση ως Ετεοκλής. Αντιθέτως, εντυπωσίασε ως άτεγκτη παρουσία στο ρόλο του Κρέοντα. Ήταν αλλαζονικός και αυτό πιστεύω το πέρασε και στους θεατές. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Εντυπωσίασε ως Οιδίποδας και ήταν άρτιος τόσο υποκριτικά όσο και εκφραστικά. Η Νεφέλη Μαρκάκη συνέβαλε στην παράσταση με τον ήχο του βιολιού. Με τον ήχο της λυπημένης νότας μπαίνει κανείς στο πνεύμα της τραγωδίας.

Το μόνο πράγμα που βρήκα «αρνητικό» ήταν ότι όλη αυτή η σύμπραξη των τεχνών κατέληξε να βγάζει μια σχετική κούραση. Και αυτό γιατί όταν παρακολουθεί κανείς μια τέτοια παράσταση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορεί να εστιάσει συνολικά στην υποκριτική διότι τραβούν το μάτι του θεατή τα ακροβατικά. Αυτό είναι λογικό να συμβαίνει διότι η ακροβασία αποτελεί μια εντυπωσιακή κατηγορία από μόνη της. Παρολαυτά, είναι σπουδαίο να βλέπει κανείς παρουσίες που έχουν δίψα και πάθος για την υποκριτική τέχνη. Όταν το ταλέντο συνδυάζεται με την ισχυρή θέληση, τότε γεννιέται αναπόφευκτα το καλό αποτέλεσμα. Κλείνοντας, πιστεύω ότι η ομάδα Ιδέα θα μας απασχολήσει στο μέλλον, ένεκα της δημιουργικότητας της.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ