Γράφει η ηθοποιός Έλλη Μασσαρά
Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Γερμανού συγγραφέα Frank Wedekind που γράφτηκε το 1890 και κατάφερε να διεξαχθεί για πρώτη φορά 15 χρόνια μετά. Ένα έργο που προκαλεί μέχρι και σήμερα, καθώς πραγματεύεται ως κύριο θέμα τη σεξουαλικότητα στην εφηβεία και ζητήματα διαπαιδαγώγησης.
Η παράσταση «Βέντλα - Το Ξύπνημα της Άνοιξης» σε σκηνοθεσία του Αντώνη Morgan Κωνσταντουδάκη και μετάφραση της Ντίμης Θεοδωράκη, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των ζητημάτων του έργου μέσα από την παιδική τραγωδία που βιώνει η εύθραυστη ηρωίδα Βέντλα Μπέργκμαν. Η καθημερινότητα πέντε εφήβων, η ρήξη με το σύστημα εκπαίδευσης, η απάθεια των γονέων, η ανάγκη για επαφή, το σεξ, η βία, ο μαζοχισμός, η ομοφυλοφιλία, ανάγονται μέσα από τη ρομαντικότητα των εφήβων που μοιάζουν έρμαια των ενστίκτων και των συναισθημάτων τους. Η κωμικοτραγική αθωότητα των ηρώων όμως διατρέχεται από έναν μυστηριώδη άνδρα που φαίνεται να γνωρίζει πολλά.
Το έργο περιγράφει την καθημερινότητα πέντε εφήβων: ο Μέλχιορ (Αλέξανδρος Χούντας), η Βέντλα (Λίνα Φούντογλου), ο Μόριτς (Χρηστίνα Γαρμπή), η Μάρτα (Εύα Φρακτοπούλου) και η Ιλζέ (Χρηστίνα Γαρμπή) που δυσκολεύονται να συνυπάρξουν σε έναν κόσμο που περικλείεται από ενήλικες και βιώνουν σεξουαλική βία, ερωτικές ανησυχίες, πίεση από το εκπαιδευτικό σύστημα, καταπίεση από οικογένεια, ενοχές και άλλα παρόμοια προβληματικά συναισθήματα. Παιδιά γεμάτα φόβο, μελαγχολία με σεξουαλικές αναζητήσεις και συναισθηματικά αδιέξοδα και από την άλλη, πλάσματα με δύναμη, επιμονή και θέληση να αντιδρούν στην καταπιεσμένη φύση τους και να ξεπερνούν τα όρια, φτάνοντας σε αιχμή. Μια τολμηρή έκφανση της ερωτικής αναζήτησης μέσα από προκλητικές, μέχρι και σήμερα, σκηνές, αναζητώντας την αληθινή αγάπη και φροντίδα από γονείς, φίλους και συντρόφους.
Ένα έργο εμβληματικό που εύκολα δύναται να χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης με την καλοδουλεμένη σκηνοθετική επιμέλεια του ταλαντούχου Αντώνη Morgan Κωνσταντουδάκη. Καθηλωτικές ερμηνείες από νέους ηθοποιούς που ανέδειξαν, τόσο με κατάλληλη τεχνική όσο και με σωματική και συναισθηματική δράση, την εφηβική αθωότητα και τα κωμικοτραγικά αισθήματα που κυριαρχούσαν. Στοιχεία όπως ο λυρισμός, ο ρομαντισμός, η ποιητικότητα προσφέρουν μια ανεξίτηλη νότα στη μελαγχολική ροή της παράστασης. Η λιτή και έξυπνη επιλογή των αντικειμένων και της χωροταξίας κρίνεται ιδανική για το ταξίδι της ψυχής που σου προσφέρει απλόχερα, σε συνδυασμό με τα ευρηματικά κουστούμια και τη συγκινητική μουσική που σε μεταφέρουν σε εκείνη τη συνθήκη. Αναμφισβήτητα η συμμετοχή των υπόλοιπων ηθοποιών με έναν ευρηματικό τεχνολογικά τρόπο, δένει την υπάρχουσα πρωτοπωριακή σκηνοθεσία και ολοκληρώνει την θεατρική ικανοποιήση που λαμβάνει ο θεατής.
Η αίσθηση που λαμβάνει ο θεατής κατά τη διάρκεια της παράστασης είναι σαφώς αφυπνιστική, καθώς τα ζητήματα που θίγονται βασίζονται στη διαχρονικότητα των προβλημάτων μιας κοινωνίας και το τέλος του έργου έρχεται να επιβεβαιώσει τη σημαντικότητα του και την τροφή για σκέψη που δημιουργείται.