Συνέντευξη Τύπου για τη παράσταση “Ο κύκλος”
2 Μαρτίου 2017
«Παιδιών ερμηνείες… Ελλήνων συνθέσεις» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας)
2 Μαρτίου 2017
Προβολή όλων

Χρήστος Τζιάτζιος- Μαίρη Νάνου: Σταθήκαμε τυχεροί σε αυτή τη συνεργασία.

Ο Χρήστος Τζιάτζιος ασχολήθηκε με το θέατρο μέσα από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, μέχρι το 2015 όπου ξεκίνησε να φοιτά στο Τμήμα θεατρικών σπουδών του Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών. Από την έναρξη των σπουδών του ασχολήθηκε ενεργά τόσο με τη θεωρία όσο και την πράξη του θεάτρου. Συγκεκριμένα: Τον Ιούλιο του 2016 συμμετείχε στο φεστιβάλ των Δελφών, σε ένα αφιέρωμα στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Νίκο Διαμαντή.
Τον Σεπτέμβριο του 2016 συμμετείχε σε μια παράσταση για να την ελληνικότητα υπό την αιγίδα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του ΟΛΠ, η οποία παρουσιάστηκε σε τουρίστες σε θέατρο κρουαζιερόπλοιου.

Η Μαίρη Νάνου είναι μια ηθοποιός με πολύχρονη εμπειρία τόσο στο χώρο του θεάτρου όσο και στο χώρος της τηλεόρασης. Στο θέατρο έπαιξε στην Οικογένεια Μουσαμά (1991), στο θάνατο του εμποράκου (1993), Έλλη και Άννα (1995), Μη μαδάς τη Μαργαρίτα (1999), Έρωτας όπως έρημος( 2003), Νύχτα στην Εθνική (2016). Στην τηλεόραση, συμμετείχε: Ο φωτογράφος του χωριού (1977), Πατήρ, υιός και πνεύμα (1989),Ψίθυροι καρδιάς (1997), Επικίνδυνες σχέσεις(1998), Αέρινες σιωπές (2000).

Αυτή την περίοδο, συμπρωταγωνιστούν στο Αμάρτημα της μητρός μου που παρουσιάζεται με επιτυχία, στο θέατρο Παραμυθίας.

Ο Χρήστος Τζιάτζιος και η Μαίρη Νάνου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ε.Α: Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας και να κάνετε εσείς μια συνοπτική αναφορά στο κείμενο του Βιζυηνού που επιγράφεται: Το αμάρτημα της μητρός μου.

Χρήστος: Από μόνο του, είναι ένα κείμενο πολύ δυνατό όπου σε κερδίζει και μόνο από τον τίτλο δηλαδή. Σε κερδίζει γιατί δεν είναι και άγνωστο. Εντάξει, μπορεί μερικοί να μην ξέρουν την ιστορία αυτή καθ’αυτή αλλά δεν είναι άγνωστο σαν κείμενο και σαν τίτλος και σαν Βιζυηνός. Οπότε, πιστεύω ότι κερδίζει και κεντρίζει το ενδιαφέρον. Και είναι αυτό που κέντρισε και το δικό μου ενδιαφέρον για να γίνει αυτή η δουλειά.

Μαίρη: Και μόνο ο τίτλος δηλαδή, αυτό που λεμε το «αμάρτημα» λες: Τι αμάρτημα μπορεί να έχει γίνει; Και θέλεις να το διαβάσεις αυτό. Βέβαια αποκαλύπτεται ότι είναι ένα φοβερό αμάρτημα. Για όλη την οικογένεια, κυρίως για τη μάνα. Οι υπόλοιποι, πως βίωσαν αυτή την κατάσταση.

Ε.Α: Χρήστο, πως προσέγγισες το ρόλο του Γιωργή, ο οποίος είναι και αφηγητής;

Χρήστος:
Δουλέψαμε πάρα πολύ και με τον Αντώνη, με την ιδέα που είχε. Σίγουρα στην αρχή ήμουν πιο χαμένος να το πω, βυθισμένος μες την αφήγηση. Δεν ήξερα πώς να το παρουσιάσω στο κοινό και να είμαι πιο άμεσος. Να μπορώ να καταλαβαίνει ο άλλος τι του λέω και να το αντιλαμβάνεται και να συνεχίζει με την ιστορία. Με τη βοήθεια του Αντώνη και της Μαίρης που με καθοδήγησαν σε όλο αυτό. Επιμείναμε στις πρόβες, έγινε πολλή δουλειά. Ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή λέγαμε: Αυτή την ατάκα μήπως να την πουμε κάπως αλλιώς; ούτως ώστε να φανεί στο θεατή. Υπήρξε δουλειά για να περάσει αυτό και να γίνει ο ρόλος αφήγηση.

Ε.Α: Πως προσεγγίσατε το ρόλο της μητέρας;

Μαίρη: Επειδή αυτό ακριβώς είναι ένα διήγημα, αλλιώς είναι όταν το διαβάζεις και αλλιώς όταν το παρουσιάζεις σε παράσταση. Κάπως πρέπει ο άλλος να δει κάτι. Να δει μια μάνα. Να δει ένα γιο. Ήθελε ιδιαίτερη δουλειά με την έννοια ότι όλη αυτή η ιδέα του σκηνοθέτη μας, ο οποίος το είχε φτιάξει μες το κεφάλι του και εκείνος ήξερε πως ήθελε να το παρουσιάσει, όταν μας εξήγησε ότι αυτό έπρεπε να είναι το παρόν. Ένα παρόν που διηγείται ο αφηγητής αλλά από την άλλη υπάρχει και η μάνα η οποία είναι μια ανάμνηση. Κάποια στιγμή πρέπει να έρθει να εξομολογηθεί αυτό το μεγάλο αμάρτημα. Αυτό λοιπόν είναι να το πάρεις από πολλές πλευρές. Δηλαδή, ούτε να είναι ένα αφηγηματικό σκέτο πράγμα, ειδικά της μητέρας έπρεπε να είναι κυρίως πιο συναισθηματικό. Έχει περάσει τη μεγάλη πίκρα. Έχουν περάσει μερικά χρόνια όταν λέει στο Γιωργή: Έλα να σου πω το αμάρτημα μου. Έχουν κατακαθίσει τα πρώτα συναισθήματα και απλώς κουβαλάει το βάρος μέσα της. Αυτό λοιπόν έπρεπε κάπως να αποδοθεί. Θεατρικά πια. Όχι να είναι μόνο αφήγηση όπως το διαβάζουμε σ’ένα βιβλίο.

Ε.Α: Πιστεύετε ότι η μητέρα, αν έρχονταν αλλιώς τα πράγματα, δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να εξομολογηθεί το αμάρτημα της στο Γιωργή;

Μαίρη:
Ναι, μπορεί και όχι. Γιατί αυτή κατά βάθος είναι μια δυνατή γυναίκα. Μια γυναίκα η οποία πέρασε πολλά και ενώ ζουσε μια πολύ καλή ζωή με τον άνδρα της, ξαφνικά έγινε αυτό το περιστατικό με το παιδί και βρέθηκε σε άλλους κόσμους. Σε άλλη κατάσταση. Χάνει το παιδί, χάνει το δεύτερο κορίτσι, χάνει τον άνδρα της. Έχει γίνει σκληρή. Δούλεψε, έφυγε από το αρχοντικό της όπου είχε την ευμάρεια της. Έφτιαξε χαρακτήρα, έγινε μια γυναίκα σκληρή που διηύθυνε το σπίτι, τα παιδιά της, τη ζωή της. Αυτό λοιπόν νομίζω ότι την έφερε σε μια κατάσταση και να ελέγχει όλο αυτό που έχει περάσει και να προχωράει στη ζωή της πιστεύοντας ότι με κάποιο τρόπο θα εξιλεωθεί για αυτό που έχει κάνει.

Ε.Α: Σε αυτό το σκηνικό ανέβασμα, οι ήρωες παίζουν αποστασιοποιημένα, πιο εσωτερικά;

Χρήστος: Ο αφηγητής σίγουρα είναι αποστασιοποιημένος και βλέπει από μια εξωτερική οπτική, ενός παρατηρητή. Απλά, παραθέτει τα γεγονότα, παρακολουθούμε τη μητέρα σαν σκιά μέσα στο χώρο να περιφέρεται, να εκτελεί διάφορες τελετές. Και είναι σαν αυτά που λέει να παίρνουν ζωή με τη μορφή ανάμνησης, όχι τόσο δραματικά και παραστασιακά σε εκείνα τα σημεία που απλά περνάει η μητέρα. Από την άλλη, υπάρχουν και τα δραματικά σημεία όπου εκεί παίζουν κανονικά. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου υπάρχει η αποστασιοποίηση.

Ε.Α: Στο τέλος βλέπουμε τη μητέρα να παίρνει τη συγχώρεση από τον πατριάρχη. Τελικά, καταφέρνει να γαληνέψει;

Μαίρη: Δεν νομίζω. Δεν γαληνεύει ποτέ αυτή. Μπορεί κάποια στιγμή με τον πατριάρχη, να αισθάνθηκε μια ηρεμία γιατί λέει: « Ο πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος και γνωρίζει τις αμαρτίες όλου του κόσμου τούτου. Και τις συγχωρεί». Παρ’όλο που το ξέρει αυτό, ότι πας σε έναν παπά και σου λέει: Εντάξει δεν είναι αμαρτία αυτό που έκανες διότι δεν το έκανες ηθελημένα. Εκείνη όμως δεν μπορεί να ηρεμήσει.

Ε.Α: Η απουσία σκηνογραφίας, σας βοηθάει πιο πολύ να βιώσετε το ρόλο;

Μαίρη:
Εμείς θέλαμε να προβάλλουμε το λόγο και να αναδείξουμε την ιστορία και το κείμενο. Κυρίως, να ειπωθεί ο λόγος. Αυτή ήταν και η ιδέα του σκηνοθέτη. Δεν ήθελε πολλά αντικείμενα. Ήθελε η παράσταση να έχει μια αισθητική έννοια, λιτή και απέριττη.

Ε.Α: Είναι δύσκολο για τον ηθοποιό να έχει να διαβάσει ένα κείμενο πολλών σελίδων όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ρόλος του αφηγητή και ταυτόχρονα να πρέπει να καταφέρει να είναι και εκφραστικός;

Χρήστος:
Σίγουρα οι πολλές σελίδες ίσως δυσκολέψουν αλλά δεν τις μαθαίνεις όλες αμέσως. Εννοώ, ότι πας πρώτο κομμάτι, το δουλεύεις, το χτίζεις, μένει μέσα σου. Αρχίζεις να δουλεύεις το δεύτερο κομμάτι, το χτίζεις, μένει μέσα σου. Και σιγά-σιγά συμπληρώνεις όλα τα κομμάτια του πάζλ και προσωπικά, έτσι βοηθήθηκα να δουλεύω. Όσον αφορά το να είναι εκφραστικός, δεν νομίζω ότι τα πολλά λόγια και οι πολλές σελίδες δυσκολεύουν κάποιον στο να μπορεί να παίξει καλά. Μετά από αυτό, σου βγαίνει η έκφραση πιο φυσικά επάνω στη σκηνή.

Ε.Α: Είναι η πρώτη σου θεατρική δουλειά;

Χρήστος: Ναι, είναι η πρώτη θεατρική δουλειά επαγγελματικού επιπέδου. Έχω κάνει διάφορα πράγματα. Όπως σου είπα, ήμουν από το δημοτικό, στο παιδικό και εφηβικό τμήμα θεάτρου στην Πετρούπολη. Μόλις μπήκα στη σχολή, κάναμε τις παραστάσεις. Το καλοκαίρι συμμετείχα στους Δελφούς, στο φεστιβάλ με τον Σαίξπηρ. Ανεβάσαμε κάτι μονόπρακτα του Άμλετ. Είχα κάνει με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και με τον ΟΛΠ σ’ένα κρουαζιερόπλοιο, ανεβάσαμε μικρά κομμάτια από ελληνικά κείμενα, από αρχαία τραγωδία, από μεσαιωνικό κρητικό θέατρο, από ποιήματα. Υπήρχε πολυποικιλία. Ήμουν πολύ τυχερός. Δεν είναι εύκολο να πάρεις έναν ηθοποιό και να’χεις την ιδέα ότι θέλω έναν ηθοποιό που δεν έχει τελειώσει μια δραματική σχολή. Δεν το τολμούν τόσο πολύ. Χαίρομαι που το τόλμησε ο Αντώνης (γέλια). Ήταν εξαιρετική συνεργασία και με την κυρία Νάνου, τους ευχαριστώ και τους δύο.

Ε.Α: Ποιες είναι οι εντυπώσεις που έχει ο κόσμος όταν έρχεται να σας δει;

Μαίρη: Όταν ανεβαίνει ένα έργο δεν ξέρεις τι αποτέλεσμα θα έχει. Αν δεν έχεις τις εντυπώσεις του κόσμου, δεν μπορείς να ξέρεις. Αυτό που έχουμε εισπράξει από αυτή την παράσταση είναι πολύ θετικά πράγματα. Έρχονται μέσα και άνθρωποι που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το Βιζυηνό και είναι ενθουσιασμένοι. Λενε τα καλύτερα για το σύνολο της παράστασης. Για τη σκηνοθεσία, για τη μουσική, για τα φώτα. Ο Πάνος Γκόλφης είναι πολύ ιδιαίτερος διευθυντής φωτογραφίας και κάνει πολύ ωραίες δουλειές, όχι μόνο εδώ αλλά και στο εξωτερικό.

Ε.Α: Νομίζω ότι η συνεργασία όλων, τόσο η δική σας όσο και των ανθρώπων πίσω από τη σκηνή ήταν αρμονική.

Μαίρη: Αυτό είναι το απίστευτο γιατί είναι και οι βοηθοί. Ο βοηθός σκηνοθέτη, ακόμα και στα φώτα, το παιδί που ανάβει και σβήνει τα φώτα, και εκεί είμαστε πολύ τυχεροί. Η κοπέλα στο φροντιστήριο που με βοηθάει με τις εισόδους και τις εξόδους. Το αγαπήσαμε όλοι αυτό το εγχείρημα. Ο Λάμπρος Σιάγκας έκανε τη μεταφορά από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Αν το πρόσεξες και αυτό έχει ένα μέτρο. Για low budget παράσταση ήταν υπερπαραγωγή. Τα είχαμε όλα. Ακόμα και οι συνάδελφοι που έρχονται, έρχονται και είναι ενθουσιασμένοι.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Χρήστος: Τώρα πήραμε παράταση, υπάρχει δεύτερος κύκλος παραστάσεων. Θα παίζουμε κάθε Παρασκευή στις 21:30 μμ μέχρι τέλος Μαρτίου. Θα ήθελα μελλοντικά, να φοιτήσω σε μια δραματική σχολή.

Μαίρη: Επειδή πάει καλά και αρέσει στον κόσμο και υπάρχει ενδιαφέρον, για αυτό το συνεχίζουμε και εμείς. Έχουμε κατά νου κάποια έργα για την επόμενη σεζόν, ωστόσο είναι νωρίς για να ανακοινωθεί κάτι.