«ΑΝΤΙΓΟΝΗ» του Σοφοκλή Η πρώτη συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου
24 Ιουνίου 2016
Επτά Επί Θήβας από το ΚΘΒΕ σε όλη την Ελλάδα, αυτό το καλοκαίρι!
26 Ιουνίου 2016
Προβολή όλων

Κριτική της παράστασης “Καφές με παξιμάδια”


Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου

Στο φιλόξενο χώρο Κικιρίκου, εκτυλίσσεται μια ιστορία από ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Η τοποθεσία όπου στήνεται το σκηνικό είναι ταιριαστή με το κείμενο της παράστασης και σου δίνει την εντύπωση του άμεσου. Ο καφές με τα παξιμάδια είναι η αφορμή για να ξεκινήσει ένα θυμωμένο κρεσέντο συναισθημάτων, από τη νέα γενιά με αποδέκτη την παλαιότερη γενιά. Η ορμή της νιότης εμπεριέχει το στοιχείο του απόλυτου. Το απόλυτο οδηγεί σε κλιμακωτά ξεσπάσματα θυμού επειδή υπάρχει έλλειψη της εμπειρίας όσον αφορά τη ζωή. Ο καφές σημειολογικά υποδηλώνει ένα είδος συγγχώρεσης. Η Αφροδίτη Βραχοπούλου είναι μια νέα- αξιόλογη θεατρική παρουσία. Επιβάλλει την παρουσία της επί σκηνής και βιώνει με ένταση τις εναλλαγές της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας. Ο Λευτέρης Τσάτσης υποδύεται έναν από τους εκπροσώπους της παλιάς γενιάς. Ευρηματική η παρουσία του στο πρώτο μέρος του έργου που σκηνοθετικά, το κείμενο τον θέλει να είναι τυφλός. Τυφλός θεωρείται με βάση τα πιστεύω της νέας γενιάς που νομίζει ότι οι παλιοί τυποποιήθηκαν και έγιναν μέρος του συστήματος και συνεπώς, κατεστημένο. Η δράση και η αντίδραση και των δύο, αυτομάτως μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο αντίλογος, συγκεκριμένα, όπου ο κατ’επίφαση τυφλός περαστικός προσπαθεί αφ’ενός να ηρεμήσει μια παρουσία κατά πολύ νεότερη του και αφ’ετέρου να την ενεργοποιήσει δίνοντας της ξανά το χαμένο κίνητρο και τη δύναμη να συνεχίσει. Ιδεαλισμός με νότες ρομαντισμού; Ίσως. Τα ψήγματα ρομαντισμού είναι μερικές φορές αναγκαία διότι δείχνουν ότι έχει απομείνει ένα κομμάτι ανθρωπισμού το οποίο πρέπει να διαφυλαχτεί.

Παραπάνω αναφέρθηκα στην έννοια της συγχώρεσης. Η κοπέλα έχει δώσει από μόνη της, τη λύση της συγχώρεσης και αναγνωρίζει ότι παρόλα τα λάθη που έκαναν οι προκάτοχοι της, δεν μπορεί να τους απαρνηθεί διότι εκείνοι έχουν αυτό το κάτι που της λείπει: Την εμπειρία. Η κοπέλα παλεύει με έντονα συναισθήματα λύπης, θυμού, άρνησης και απογοήτευσης. Η ανιούσα κλιμάκωση που υφίσταται σε αυτόν τον έντονο διάλογο ενεργοποιεί την ψυχική μέθεξη από την πλευρά του θεατή. Η παράσταση ευνοεί τη μέθεξη διότι λειτουργεί με την τεχνική του εγκιβωτισμού στο θέατρο. Μέσα από αυτή την όμορφη ιστορία, δίνεται η αφορμή να ακουστούν στίχοι του Μαγιακόφσκι. Κατανοούμε σιγά σιγά ότι η κοπέλα με την οποία συνομιλεί ο ξένος, είναι η κόρη του σπουδαίου ρώσου ποιητή. Έτσι, λοιπόν ο μέχρι τώρα αναιτιολόγητος θυμός της βρίσκει τους λόγους της γέννησης του που βασίζονται στην απουσία του πατέρα. Η έλλειψη του πατρικού προτύπου έχει αφήσει σημάδια που δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Εκείνη νιώθει τα πάντα μάταια γύρω της. Αισθάνεται αγωνία για να καταφέρει να εξασφαλίσει την επιβίωση της. Αυτό το γεγονός, την καθιστά μετέωρη και ευάλωτη. Η ψυχική της ευθραυστότητα τολμώ να πω πως με συγκίνησε ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι το έργο είναι ένα μεγάλο μάθημα ακόμα και για τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος ύπαρξης του θεάτρου. Μέσα από το σκηνικό χώρο, βλέπουμε εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής να αναπαρίστανται . Καταστάσεις που κάτι μας θυμίζουν, μας είναι περισσότερο από γνώριμες. Κλείνοντας. έχω να πω ότι το θέατρο αποτελεί μέσο αυτοβελτίωσης τόσου του εαυτού μας όσο και για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.