Βρεθήκαμε στην παράσταση «ΑΙΑΣ»
4 Ιανουαρίου 2020
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο Πατέρας»
10 Φεβρουαρίου 2020
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού»

Γράφει η ηθοποιός Έλλη Μασσάρα


Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία του Νίκου Πάχου, στο χώρο Anima Vita στον Πειραιά.

«Σήμερα η Ισπανία απόκτησε βασιλιά… και αυτός είμαι εγώ… υποκλιθείτε!»

Με όχημα το θεατρικό έργο, η θεατρική ομάδα Anima Vita θα αναπαραστήσει, μετά το επιτυχημένο της ταξίδι στην Επίδαυρο, τον αποκλεισμένο λόγο του τρελού, ενώ ταυτόχρονα θα τεθεί σε «κοινή θέα» - το σημαίνον που αναπαριστούν τα ίδια τα μέλη της ψυχοθεραπευτικής ομάδας για ένα «άλλο σημαίνον».

Το «Ημερολόγιο ενός τρελού» είναι ένα έργο που ποτέ δεν ήταν τόσο σύγχρονο, παρόλο που έχει γραφτεί 173 χρόνια πριν. Είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, γεγονός που μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την ιστορία μέσα από την οπτική του ήρωα. Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει και περιγράφει-ίσως η μοναδική περιγραφή σε ευρωπαϊκό επίπεδο–μια κλινική. Με όχημα το θεατρικό έργο, η ομάδα θα αναπαραστήσει τον αποκλεισμένο λόγο του τρελού ενώ ταυτόχρονα θα τεθεί σε « κοινή θέα» το σημαίνον που αναπαριστούν τα ίδια τα μέλη της ψυχοθεραπευτικής ομάδας για ένα «άλλο σημαίνον». Παρουσιάζεται ουσιαστικά η απελπισία του ήρωα και διαφαίνεται η ματαιότητα της ύπαρξης του, εγκλωβισμένος σε δύο φυλακές, της λογικής και της τρέλας.
O σκηνοθέτης καλεί μία ακατέργαστη ψυχή σε μία εσωτερική αναζήτηση ενδοσκόπηση να μεταφέρει και να περιγράψει την καθημερινότητα ενός δημοσίου υπαλλήλου στην Αγία Πετρούπολη. Δείχνει με ένα συμβολικό τρόπο πως η τρέλα είναι φυσικό επακόλουθο ενός κοινωνικού αδιεξόδου. Ένα κοινωνικό αδιέξοδο που αρνείται να ακολουθήσει, όπως και την καθημερινότητα που του υποβάλλεται να ζήσει. Εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, θίγει την κοινωνική υποκρισία, τη γραφειοκρατία, τη ματαιότητα και τον παραλογισμό της κοινωνίας… Ο ήρωάς μας ο Ιβάνοβιτς Ποπρίστσιν, υπό κατάρρευση, βρίσκει δια-φυγή μέσα από τη φαντασία του. Δύο πράγματα φαίνεται να τον παρηγορούν και στα οποία να βρίσκει τη δική του ψυχική λύτρωση: το ημερολόγιο του και το θέατρο.

Ο Γκόγκολ γράφει για ένα παιδί, για ένα παιδί πληγωμένο που προσπαθεί να ξεφύγει από τους δαίμονές του, σαν ένα παιδί που αναζητά βοήθεια από τους γονείς του. Παλεύει να βγει από την αφάνεια και από τη μοναξιά της ύπαρξης του. Με μία στοχαστική ερμηνεία ο πρωταγωνιστής μεταφέρει στο κοινό την απόγνωση του, την απόγνωση ενός καθημερινού ανθρώπου, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, να βρει τη λύτρωση μέσα από την τρυφερότητα της μητέρας και την προσωπική ηδονή από τη γυναίκα.

Τα σκηνικά ιδιαίτερα συμβολικά και αντιπροσωπευτικά των συνθηκών, όπως και ο φωτισμός που συμβάλλει στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος. Η ξεχωριστή μουσική του Γιώργου Χατζημιχελάκη ανατριχιάζει το θεατή και καθ’ όλη τη διάρκεια της αναπαράστασης ακούγονται από το χορό αποσπάσματα από τον Αίαντα του Σοφοκλή. “Με τη θεατρική πράξη ζούμε μια γκάμα συναισθημάτων από τα πιο «τρελά» ως τα πιο «γελοία»… Ταξιδεύουμε… Πολλές φορές ναυαγούμε… Άλλες φορές χάνουμε το δρόμο μας… Αγωνιώντας, τι θα συναντήσουμε για τον εαυτό μας σ’ αυτό το ταξίδι των συναισθημάτων που εκφρά-ΖΟΥΜΕ.”