Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο Πατέρας»
10 Φεβρουαρίου 2020
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Άγριος Σπόρος»

Γράφει η Ρουμπίνα Γαβριελάτου


Βρεθήκαμε στην παράσταση της Ομάδας Νάμα, «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, που συνεχίζει για 5η χρονιά στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ.

Μια εξαιρετικά ανθρώπινη παράσταση, δυναμική, σύγχρονη που δημιουργεί προβληματισμούς τόσο σε κοινωνικό όσο και πολιτικό επίπεδο. Ένα κοινωνικό δράμα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με πικρό χιούμορ που την ίδια στιγμή που γελάς σε κάνει να συγκινείσαι και αμέσως μετά να προβληματίζεσαι.

Σε μια απόμερη παραλία, ο χοιροτρόφος Σταύρος (Στάθης Σταμουλακάτος) διατηρεί επί εννιά χρόνια την αυτοσχέδια καντίνα του που ψήνει σουβλάκια. Δίπλα του στη δουλειά βρίσκεται η κόρη του Χαρούλα (Χριστίνα Μαριάνου). Η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού τουρίστα θα φέρει τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους Γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή, κινητοποιούν τις τοπικές αστυνομικές αρχές, οι οποίες επί σκηνής εμφανίζονται μέσα από το χαρακτήρα του Τάκη (Χρήστος Κοντογεώργης). Αυτή είναι η «ανάγνωση» της παράστασης σε πρώτο επίπεδο.

Ο «Άγριος Σπόρος», είναι ένα έντονο αλληγορικό έργο που καυτηριάζει την ελληνική πραγματικότητα και θίγει τις προκαταλήψεις που με βιασύνη δημιουργούνται απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, που είναι μη συμβατικοί και «παράταιροι με το τοπίο», όπως πολύ γλαφυρά μας λέει ο Σταύρος όταν όλοι στρέφονται εναντίον του.

«Μπορεί να τους θυμίζω κάτι που θέλουν να ξεχάσουν…Γι’αυτό δεν τους αρέσω…Δεν μπορώ όμως να χαθώ από μπροστά τους…Ούτε να μην τους χαλώ τη θέα του τοπίου…γιατί είμαι και εγώ μες στο τοπίο…Μέρος του τοπίου είμαι…Υπάρχω...Και δεν σκοπεύω να πάψω να υπάρχω..». Το εξαιρετικό κείμενο του Γιάννη Τσίρου κατάφερε να αποδώσει στην σκηνή χαρισματικά η Ελένη Σκότη . Καταφέρνει με απλότητα και αμεσότητα να τονίσει την πλοκή και να κρατήσει τον θεατή σε συνεχή εγρήγορση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστυνομικό θρίλερ αφού το κοινό περιμένει την αποκάλυψη μυστηρίου μέχρι το τέλος. Με άλλα λόγια, ο θεατής προσπαθεί ν’ ανιχνεύσει την αλήθεια, να αποκαλύψει ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης.
H καταπληκτική ερμηνεία του Στάθη Σταμουλακάτου είναι καθηλωτική. Υποδύεται τον Σταύρο, έναν βιοπαλαιστή Έλληνα, ο οποίος καταφεύγει σε μικροπαρανομίες και παρατυπίες προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Ο ήρωάς μας ταυτίζεται με το τραγούδι του Τσιτσάνη «Σαν απόκληρος γυρίζω». Εξαιτίας του χαρακτήρα του που είναι απόμακρος, οξύθυμος και ακοινώνητος, θα βρεθεί στο επίκεντρο της πλοκής, ως ο βασικός ύποπτος στην εξαφάνιση του νεαρού τουρίστα. Η δύναμη των προκαταλήψεων στη ζωή, η ευκολία της στοχοποίησης των αδυνάμων και των μη συμβατών με το σύστημα ατόμων καταδεικνύεται με μεγάλη έμφαση, καθώς, ακόμα και όταν απουσιάζει κάθε αποδεικτικό στοιχείο για την υποτιθέμενη ενοχή του, η πλειοψηφία του κόσμου τον καταδεικνύει ως ένοχο, εκφράζοντας το μίσος και την αποστροφή του. Θα τον κυνηγήσουν και θα επιδιώξουν την εξόντωσή του.

Εξαίρετη βέβαια είναι και η ερμηνεία των άλλων δυο ηθοποιών. Η Χριστίνα Μαριάνου στο ρόλο της Χαρούλας, της κόρης του Σταύρου είναι μια σύγχρονη ευαίσθητη, έξυπνη και δυναμική νέα. Στέκεται στο πλευρό του πατέρα της, παρόλο που διαφωνεί με την νοοτροπία και τους τρόπους του. Τον δικαιολογεί και τον στηρίζει. Είναι ένα κορίτσι πληγωμένο και η φράση της στο έργο μας σημάδεψε «Η θάλασσα το πρωί είναι όμορφη. Την κοιτάς και σου’ρχεται να την πιεις. Αν όμως την πιείς θα ξεράσεις. Δεν είν’ αυτό που δείχνει. Όπως κι οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή ξερνάς και μ’αυτούς».

Ο Χρήστος Κοντογεώργης στο ρόλο του αστυνομικού είναι πολύ πειστικός, φιλικός αστυνομικός στην αρχή, όταν όμως έρχονται οι «Ξένοι», «οι ειδικοί» όπως τους αναφέρει συχνά, στρέφεται και αυτός εναντία στον οικογενειακό του φίλο.

Το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου μας μεταφέρει σε ένα τοπίο οικείο. Λιτό, άρτιο όμως, μας ταξιδεύει στον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία, βοηθώντας μας "να δούμε" και όσα δεν αναπαρίστανται. Τόσο ρεαλιστικό που σε κάνει να αισθανθείς ότι είσαι και εσύ στην παραλία και παρακολουθείς από απόσταση όσα διαδραματίζονται.

Η Ελένη Σκότη δικαίως αναφέρει «Το έργο με την ολοκλήρωσή του αναδεικνύει την αλήθεια που δεν είναι μονοσήμαντη» .

Μια παράσταση που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν το θέατρο που προβληματίζει, αγγίζει σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης και παρουσιάζει την πραγματικότητα, φωτίζοντας τις περισσότερες διαστάσεις της.