Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το ημερολόγιο ενός τρελού»
1 Φεβρουαρίου 2020
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Άγριος Σπόρος»
16 Φεβρουαρίου 2020
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο Πατέρας»

Γράφει η Ρουμπίνα Γαβριελάτου


Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο Πατέρας» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, στο θέατρο Aποθήκη.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης, ανεβάζει μια παράσταση βασισμένη στο κλασσικό αριστούργημα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, «Ο Πατέρας». Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1877 και τώρα τοποθετείται στην Αθήνα του σήμερα, στην εποχή δηλαδή της οικονομικής κρίσης.

Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα ωμού, σκληρού και καθηλωτικού ρεαλισμού, που μιλάει για την οικογένεια, την έντονη σχέση μεταξύ συζύγων, την πατρότητα, αλλά και την έντονη κυριαρχία πάνω στο παιδί. Οι δύο σύζυγοι εγκλωβισμένοι στα παρελθοντικά τους προβλήματα που δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν, δίνουν μία αέναη πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας εντός της οικογενειακής εστίας. Χαμένα πρόσωπα, με μόνη επιθυμία να επιβληθούν ο ένας στον άλλο.

Ένταση, οργή, βίαιο παιχνίδι λέξεων με τις απαραίτητες δόσεις μαύρου χιούμορ δημιουργούν μια παράσταση γροθιά στο στομάχι που κάνουν τον θεατή να προβληματιστεί.
Συγκλονιστικό το τέλος που ενεργοποιεί ψυχικά όλη την οικογένεια, όταν θα έρθουν αντιμέτωποι με τον θάνατο.

Τόσο σκηνοθετικά ευρηματική που καταφέρνει μέσα σε μόνο 90 λεπτά να σε φορτίσει τόσο συναισθηματικά που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Η μουσική επένδυση που πλαισιώνει το έργο παρατείνει αυτή την ένταση.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι το ζευγάρι όπου από την αρχή μέχρι και την υπόκλιση τους στο τέλος βλέπεις τις στιγμές της τραγικότητας στα πρόσωπά τους. Συγκινητική είναι και η Γιάννα Σταυράκη στο ρόλο της γιαγιάς, χαμένη σε μία άλλη εποχή, ειδικά τη στιγμή που διηγείται την ιστορία από τον πόλεμο. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ως αδερφός και φίλος αποδίδει με επιτυχία το ρόλο του. Η Νικολέττα Χαρατζόγλου ως έφηβη μπορεί στην αρχή να μην μας πείθει, άλλα στο φινάλε μας εντυπωσιάζει.
Τα σκηνικά και ο φωτισμός είναι επίσης πολύ επιτυχημένα και ρεαλιστικά. Η όλη διάταξη του χώρου και των αντικειμένων, το φτωχικό, αλλά φορτωμένο σπίτι, ολίγον κλειστοφοβικό, δημιουργεί την εντύπωση ότι είμαστε και εμείς παρόντες, πίσω από την πόρτα μια μικροαστικής οικογένειας και ρίχνουμε κρυφές ματιές. Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχουν κάποιες υπερβολές στην κατάχρηση της βωμολοχίας και την ένταση της φωνής, ίσως λίγο επιτηδευμένη και όχι απαραίτητα αναγκαία. Μπορεί πάλι χωρίς αυτή την ένταση να μην είχαμε μια τόσο έντονη και εκρηκτική παράσταση. Όπως πολύ ωραία είχε γράψει στο παρελθόν ο Άγγελος Τερζάκης: "Όλο το έργο είναι η ψυχρή αδυσώπητη, μέχρι θανάτου μονομαχία των δύο συζυγων. Διάλογος γυμνός, κοφτερός, λεπίδα. Έχει κανείς την εντύπωση πως ακούει τ΄ατσάλια να διασταυρώνονται, την τριβή τους", αυτό είναι που εξαιρετικά επιτυχημένα κατάφερε να μεταφέρει, ο Βασίλης Μπισμπίκης, στη σκηνή.