Βρεθήκαμε στην παράσταση “Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα”

Η ζωή μας μια βόλτα με τα πάνω και τα κάτω της. «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Για πρώτη φορά, παρουσιάζεται σε ελληνική θεατρική σκηνή το έργο των Ντ. Μακμίλαν και Τζ. Ντόναχο με τίτλο: “Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα”. Η θεματική του συγκεκριμένου έργου στρέφεται γύρω από τη μάστιγα των καταθλιπτικών συναισθημάτων που ολοένα αυξάνονται. Οι αιτίες πολλές. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής σε συνδυασμό με την απομόνωση που υφίσταται το άτομο με τα κοινωνικά δίκτυα είναι μερικοί λόγοι που οδηγούν αργά και σταθερά στην κατάθλιψη. Ναι, η κατάθλιψη είναι γύρω μας, υπάρχει παντού. Το ζήτημα βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Κατά πόσο έχουμε θέληση να ξεφύγουμε από έναν τέτοιο αρνητικό κυκεώνα και να πάμε παρακάτω. Το κείμενο αυτό, δίνει μια ελπίδα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Αν πιστέψουμε στους ανθρώπους, θα δούμε ότι υπάρχουν και κάποια καλά στοιχεία στο χαρακτήρα τους. Η βοήθεια προς τον πλησίον θα μας ενώσει μακροπρόθεσμα ως ομάδα και θα μας χαρίσει την αλληλεγγύη που τόσο λείπει από τα καθ’ημάς.

Η παράσταση αυτή είναι διαδραστική. Ο θεατής διασκεδάζει ακούγοντας τις χαρούμενες πινελιές, παρατηρήσεις και καταθέσεις της ψυχής της ηρωίδας. Ταυτόχρονα, γίνεται κοινωνός των πιο προσωπικών γεγονότων και βιώνει το δράμα σαν να επηρεάζεται και η δική του η ζωή εκείνη τη στιγμή. Αυτό που μου άρεσε πολύ σε αυτή τη σκηνική παρουσίαση όσον αφορά το διαδραστικό κομμάτι, είναι ότι γίναμε και εμείς έστω και για λίγο ηθοποιοί. Ο καθένας από μας συνέβαλε με τις εκφράσεις του και με βάση αυτό που του ζητήθηκε, στο να συνδημιουργήσουμε από κοινού μια ατμόσφαιρα εναλλαγών. Έχω μιλήσει και σε προηγούμενες κριτικές μου για τη γοητεία της απλότητας. Πιστεύω στην απλότητα επί σκηνής. Μερικές φορές η εκφορά του λόγου μπορεί να καταστήσει το θεατή, πλάστη των εικόνων της ιστορίας και αντίστοιχα τον ηθοποιό μεταφορέα εικόνων. Ο λόγος έχει δύναμη και είναι πηγή συναισθήματος. Η απλότητα στην υποκριτική εξαρτάται φυσικά και από τον ηθοποιό. Σε αυτό το σημείο θεωρώ σημαντικό να πω ότι η διαφορά της υποκριτικής και της ερμηνείας εντοπίζεται στο στήσιμο. Συγκεκριμένα, η υποκριτική υπαγορεύει μερικούς κανόνες ενσάρκωσης του εκάστοτε ρόλου και βάζει τον ηθοποιό σε μια άλφα κατευθυντήρια πορεία. Από την άλλη, η ερμηνεία για να επιτευχθεί, χρειάζεται να εμπεριέχει την ψυχή και το στίγμα του ηθοποιού. Αναντίρρητα, σπουδαίο ρόλο στην τέλεση μιας θεατρικής παράστασης, κατέχει η σκηνοθεσία. Η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθέτησε την παράσταση, δίνοντας έμφαση στο κείμενο. Τοποθέτησε την πρωταγωνίστρια σε φυσική κίνηση στο χώρο. Κατασκεύασε ένα κολλάζ αναμνήσεων των πιο σημαντικών γεγονότων που σημάδεψαν την κοπέλα της ιστορίας.

Αυτό το κολλάζ κλήθηκε να εμψυχώσει η Μελίνα Θεοχαρίδου σε αυτό το μονόλογο. Φυσική στην ομιλία, ενσάρκωσε το ρόλο από την πρώτη παιδική ηλικία ως την ενηλικίωση. Παρουσίασε όλες τις ψυχικές διεργασίες και απορίες μιας κοπέλας της διπλανής πόρτας, σαν να τις ζούσε η ίδια. Ως παιδί, έπεισε με τη ζωντάνια και τη γλυκύτητα που αρμόζει σε εκείνη την ηλικία. Ως έφηβη, μας έδειξε εναργώς τη θλίψη της πρώτης συνειδητοποίησης για το τι είναι τελικά η ζωή. Τέλος, ως ενήλικη, παρ’όλο που βιώνει τη θλίψη, μας περνάει ένα σαφές ελπιδοφόρο μήνυμα. Να μοιραζόμαστε το πρόβλημα που μας απασχολεί. Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Άρα, όταν εξομολογείται κανείς τους προβληματισμούς ή τους φόβους του, βρίσκεται στη διαδικασία να τους κατανοήσει ή να τους παλέψει. Το κείμενο αυτό εστιάζει και στο πως βλέπει το άτομο τον εαυτό του και τη σχέση του με τους σημαντικούς άλλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο σημαντικός άλλος που σφραγίζει την ηρωίδα είναι η μητέρα της. Μια μητέρα που αντιμετωπίζει βαθιά κατάθλιψη, σφυρηλατεί ολόκληρο τον ψυχισμό της κόρης. Η κόρη θα βρει τη στήριξη αλλά μέσα της θα ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό, χωρίς να το καταλαβαίνει. Συμπερασματικά, οι επιρροές των πρώτων βιωμάτων είναι και οι πρώτες πληγές που πρέπει να ανασύρουμε στην επιφάνεια, ούτως ώστε να προχωρήσουμε καλύτερα στην πορεία της ζωής μας.