Συνέντευξη με την Μελίνα Θεοχαρίδου

Η Μελίνα Θεοχαρίδου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Σπούδασε υποκριτική, σκηνοθεσία και θεατρολογία στη RADA και στο King’s College London (MA Text and Performance Studies). Ως ηθοποιός έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις στο Lyric Hammersmith Studio, BAC, Watford Palace Theatre, Hospital Club και Yard Theatre στο Λονδίνο, στο Forest Fringe Festival στο Εδιμβούργο και στο Θέατρο Αθηναΐς στην Αθήνα. Έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταινίες Somewhere New, Tough Love και A Strange Connection. Ως σκηνοθέτις και δραματολόγος, η Μελίνα δουλεύει με συγγραφείς πάνω σε νέα έργα. Έχει σκηνοθετήσει τις παγκόσμιες πρεμιέρες Ο Σωκράτης και τα Σύννεφα (Jermyn Street Theatre, Λονδίνο), Live and Unplugged (Shaw Theatre και Hospital Club, Λονδίνο και Södra Teatern, Στοκχόλμη), Princess (Kulturhuset, STOFF, Στοκχόλμη) και Έναρξις (Σατιρικό Θέατρο, Λευκωσία). Είναι μέλος του προγράμματος Directors Lab του Lincoln Center Theater στη Νέα Υόρκη. Η Μελίνα εργάστηκε επίσης σαν βοηθός του Master of Text στο Shakespeare’s Globe και μετέφρασε τον Αίαντα του Σοφοκλή από τα Αρχαία Ελληνικά στα Αγγλικά για το Donmar Warehouse στο Λονδίνο. 

H Μελίνα Θεοχαρίδου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Ελένη Αναγνωστοπούλου

Ε.Α: Θα ήθελα να μου πεις δύο λόγια σχετικά με το ρόλο σου στην παράσταση: «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα».

Μελίνα: Παίζω μια κοπέλα που όταν ήταν 7 χρονών, η μαμά της έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Και τότε, το κορίτσι ξεκινάει μια λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζεις. Και την ξεκινάει σαν δώρο για τη μητέρα της. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια βλέπει τον εαυτό της να ξαναπαίρνει τη λίστα, να τη συνεχίζει και τελικά ολοένα τη μεγαλώνει. Έρχεται ως ενήλικη να μας πει την ιστορία της αλλά και την ιστορία αυτής της λίστας. Κατέληξε να είναι πηγή ζωής για ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων γύρω της.

Ε.Α: Είναι η πρώτη σου θεατρική δουλειά;

Μελίνα: Όχι. Έχω 9 χρόνια που δουλεύω ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δραματολόγος. Ωστόσο, είναι η πρώτη μου μεγάλη δουλειά που κάνω στην Αθήνα. Σπούδασα στο Λονδίνο, από το 2003 είμαι εκεί. Μετά συνέχισα τη δουλειά μου με βάση το Λονδίνο. Ταξίδεψα βέβαια ανάλογα με τα project. Έπαιξα και σκηνοθέτησα σε Εδιμβούργο και Στοκχόλμη και στην Κύπρο και στο Λονδίνο φυσικά, περισσότερες παραστάσεις αλλά δεν είχα κάνει κάποια μεγάλη δουλειά εδώ στην Αθήνα. Αυτή η παράσταση ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθώ επαγγελματικά με την Ιόλη Ανδρεάδη με την οποία πρωτογνωριστήκαμε στη σχολή στο Λονδίνο στο Wraith Kings College και συνεργαστήκαμε μαζί πολλές φορές όταν έμενε και εκείνη στο Λονδίνο.

Ε.Α: Φαίνεται πως όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα κρύβονται μέσα μας. Γιατί κατά τη γνώμη σου είναι δύσκολο να νιώσουμε χαρά; Γιατί πρέπει να εναποθέτουμε την προσωπική μας ευτυχία σε άλλους;

Μελίνα: Λέει ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα το έργο: ότι όταν είμαστε μικροί ξέρουμε αυτόματα πώς να γινόμαστε ευτυχισμένοι. Και πολλές φορές όταν μεγαλώνουμε, χάνουμε την ικανότητα αυτή. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ορισμός της ευτυχίας σαν ικανότητα να προσέχεις τα όμορφα πράγματα γύρω σου και να τα χαίρεσαι. Οπότε, αυτή η ικανότητα αν είναι ικανότητα, σημαίνει ότι είναι πάνω μας, και όχι πάνω σε οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση μπορούμε αν καλλιεργήσουμε αυτή την ικανότητα, μπορούμε να προσέξουμε υπέροχα πράγματα. Αυτό είναι κάτι πολύ αισιόδοξο, είναι κάτι που δίνει τεράστια δύναμη στον καθένα μας.

Ε.Α: Έχεις ταυτιστεί με την ηρωίδα;

Μελίνα: Πάρα πολύ. Ταυτίστηκα μαζί της από την πρώτη στιγμή που διάβασα το έργο. Αυτό το έργο απαιτεί από έναν ηθοποιό να μην παίξει το ρόλο αλλά να ταυτιστεί τόσο απόλυτα μαζί του που το κοινό να πιστεύει πως είναι όντως η δική της ιστορία. Για αυτό η Ιόλη χρησιμοποίησε το όνομα μου για να το νιώσω εγώ η ίδια αλλά και το κοινό ακόμα πιο προσωπικά.

Ε.Α: Στο μονόλογο αυτό, η παρουσία μιας προβληματικής μητέρας έχει αντίκτυπο στον ψυχισμό της κόρης και είναι εμφανές όλο αυτό. Πιστεύεις ότι η κόρη βιώνει τα αρνητικά συναισθήματα, προβάλλοντας ταυτόχρονα ένα είδος εσωτερισμού;

Μελίνα: Είναι σίγουρα μια ανάλυση του χαρακτήρα, πολύ πιθανή την οποία μπορείς να στηρίξεις με παραδείγματα από την ιστορία της. Πιστεύω ότι σίγουρα εν μέρει η κοπέλα αυτή εσωτερικεύει τη θλίψη που νιώθει η μητέρα της, ειδικά όταν ενηλικιώνεται, όχι τόσο όταν είναι παιδί. Η κατάθλιψη είναι σοβαρή μορφή μελαγχολίας δεν είναι απλά μια μελαγχολία που περνάει. Είναι κάτι που από ότι μας λενε οι μελέτες, έχει πιθανότατα και βιολογικό υπόβαθρο. Είναι πολλοί παράγοντες δυσκολιών της ζωής που συντείνουν στο να πέσει σε κατάθλιψη η ηρωίδα όταν είναι ενήλικη πια.

Ε.Α: Άρα όταν μιλάμε για την κατάθλιψη, εννοούμε ότι είναι ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό, έτσι όπως το τοποθετείς.

Μελίνα: Ναι και σύνθετο. Είχαμε μια συζήτηση με ψυχολόγους από την κλίμακα, το κέντρο πρόληψης αυτοκτονίας μετά την παράσταση που έγινε στις 2 Απριλίου και όρισαν αυτοί για μας την κατάθλιψη ως ένα αίσθημα που δεν περνάει μέσα σε μερικές μέρες, για τουλάχιστον δύο εβδομάδες κάποιος να νιώθει ότι δεν παίρνει χαρά από οτιδήποτε γύρω του. Δηλαδή, είναι μια θλίψη μόνιμη που διαρκεί περισσότερο από δύο βδομάδες και κάποιος αδυνατεί να βρει οποιαδήποτε διέξοδο για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ε.Α: Η παράσταση είναι διαδραστική, είναι ένα εγχείρημα γεμάτο ζωντάνια καθώς μπαίνει το κοινό στη διαδικασία της ενεργής συμμετοχής. Είναι σημαντικό το κοινό να δρα από το να παραμένει παθητικός θεατής;

Μελίνα: Δεν είναι σημαντικό κατ’ανάγκη, είναι σημαντικό σε αυτή την παράσταση. Δηλαδή δεν είναι σημαντικό γενικά αλλά η διαδραστική φόρμα ειδικά σε αυτή την παράσταση είναι κάτι πολύ ισχυρό. Γιατί στη φόρμα της η παράσταση αντανακλά αυτό και την κεντρική θεματική της, το κεντρικό μήνυμα της. Με αυτή τη φόρμα της διάδρασης το κοινό νιώθει ότι δημιουργεί την παράσταση μαζί με την ηθοποιό κάθε βράδυ. Νιώθει ενωμένο, νιώθει σαν ομάδα και αυτό είναι από τα σημαντικότερα μηνύματα του έργου: σαν ομάδα είμαστε πιο δυνατοί παρά σαν μονάδα και ότι αντλούμε ενέργεια από μια σφιχτή αγκαλιά. Το γεγονός ότι το έργο και η παράσταση κάνει πράξη αυτό, κάνει μια αίθουσα θεατών μια ομάδα είναι κάτι πολύ όμορφο, πολύ συμβολικό και πολύ απτό ταυτόχρονα.

Ε.Α: Αρκετές στιγμές κατά τη διάρκεια του έργου χρησιμοποιείς ένα λευκό κράνος. Σε τι χρησιμεύει αυτό;

Μελίνα: Η Ιόλη Ανδρεάδη που σκηνοθέτησε την παράσταση ήθελε για τις στιγμές που λέω αποσπάσματα από έρευνες τις οποίες έκανα είτε ως μικρή είτε ως ενήλικας να έχουμε κάτι που να σηματοδοτεί αυτές τις στιγμές. Και έτσι προέκυψε το κράνος. Το κράνος που είναι σαν κράνος ειδικού και ενώ στην πράξη είναι κράνος ανθρακωρύχου (γέλια) το χρησιμοποιεί σαν ένα παιχνίδι, σαν επιτομή ειδικού. Οπότε είναι κάτι συμβολικό και συνάμα παιχνιδιάρικο. Κάτι που συνάμα συμβολίζει και τη μαμά της.

Ε.Α: Το κείμενο περνάει ελπιδοφόρα μηνύματα. Εσύ ως ηθοποιός, ποιο μήνυμα επιλέγεις να μοιραστείς ένεκα της παράστασης;

Μελίνα: Να θυμόμαστε κάθε μέρα να προσέχουμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα γύρω μας. Γιατί είναι τόσα πολλά, είναι αμέτρητα, είναι προσωπικά του καθενός. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να σε γεμίσουν χαρά και όρεξη και κέφι για ζωή είναι να τα προσέξεις.

Ε.Α: Επόμενα μελλοντικά σχέδια;

Μελίνα: Την παράσταση θα την πάρουμε στην Κύπρο, 17-21 Μαΐου. Θα πάμε επίσης στην Πρέβεζα με την πρόσκληση του νοσοκομείου Πρέβεζας στις 12 Μαΐου, θα την παρουσιάσουμε στο πολιτιστικό κέντρο της Πρέβεζας. Μετά, η παράσταση επιστρέφει στην Αθήνα για μια μόνο βραδιά μετά από πρόσκληση από το Bob Theatre Festival και το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θα παίξουμε στην Πειραιώς 260 στις 27 Μαίου κάτι που θα κάνουμε με μεγάλη μας χαρά και ακολούθως θα δούμε. Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξει συνέχεια για την παράσταση. Το επόμενο project με το οποίο θα ασχοληθώ, θα είναι οι ηχογραφήσεις ιστοριών μονολόγων που έγραψε ο Άγγλος συγγραφέας Rob Υoung. Ανυπομονώ να ξεκινήσω να το δουλεύω γιατί είναι υπέροχη η γραφή του.