Η Σύνθια Μπατσή είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο, όπου ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με τον χορό και το θέατρο. Τα φοιτητικά της χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε πρώτα από το τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και μετά από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Από το 2008 ζει και εργάζεται ως ηθοποιός στην Αθήνα.
Έχει πληθώρα συμμετοχών στο θέατρο, ενώ έχει συεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως με τους : Δαμιανός Κωνσταντινίδης, Κωνσταντίνος Ρήγος, Τάσος Ράντζος, Κώστας Γεράρδος, Ισίδωρος Σιδέρης, Κώστας Σπυρόπουλος, Λάκης Λαζόπουλος, Πέρης Μιχαηλίδης, Μαρία Λουίζα Παπαδοπούλου, Αλέξανδρος Ρήγας, Θανάσης Ζέρβας, Σπύρος Μαβίδης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης, Φίλιππος Κανακάρης, Σπύρος Ευαγγελάτος, Νίκος Μουτσινάς. Επίσης, έχει συμμετάσχει σε 5 σίριαλ και αρκετές ταινίες μικρού μήκους. Αυτή τη περίοδο την συναντάμε στη κωμωδία “Νύφη Κουράγιο” στο πλευρό της Ζωής Λάσκαρη.
Η Σύνθια Μπατσή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στις Ελένη Αναγνωστοπούλου και Μαριαλένα Δογγούρη.
ΤΚ: Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο: «Νύφη Κουράγιο».
Σύνθια: To «νύφη κουράγιο» είναι ένα καινούριο έργο του Νίκου Μουτσινά, το οποίο παρουσιάζεται φέτος για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αθηναΐς. Με αφετηρία το ελληνικό στερεότυπο της μάνας, που λατρεύει τον γιο της και θέλει να έχει λόγο σε όλες τις επιλογές του και κυρίως αρνείται να δεχτεί την αγάπη του για μια άλλη γυναίκα, το «Νύφη Κουράγιο» αποτελεί μια φρέσκια και διαχρονική για τα ελληνικά δεδομένα κωμωδία.
ΤΚ: Μιλήστε μας για την ηρωίδα που υποδύεστε.
Σύνθια: Φέτος υποδύομαι την νύφη δηλαδή την Μυρίνη. Είναι μια κοπέλα έξυπνη, συμπαθητική, πολύ ερωτευμένη με τον Αστέρη με τον οποίο είναι σε σχέση και συζούν εδώ και έναν χρόνο. Είναι ένας χαρακτήρας ήπιων τόνων μέχρι τη στιγμή που έρχεται αντιμέτωπη με την Βίβιαν (Ζωή Λάσκαρη), μητέρα του Αστέρη.
ΤΚ: Πως παρουσιάζεται επί σκηνής η αρχετυπική σχέση μάνας- γιου καθώς και η προβληματική- συγκρουσιακή σχέση νύφης- πεθεράς;
Σύνθια: Στο έργο αυτό έχουμε να κάνουμε με μια μάνα η οποία θεωρεί ότι η αγάπη της για το παιδί της την καθιστά αυθεντία σε οτιδήποτε το αφορά. Τα συναισθήματα και τα πάθη είναι έντονα με αποτέλεσμα τα όρια, που χρειάζεται να διέπουν τέτοιες σχέσεις για να είναι υγιής, να πηγαίνουν περίπατο. Βλέπουμε λοιπόν επί σκηνής μια μάνα που θέλει αυτή να είναι η βασική γυναικεία παρουσία στη ζωή του γιου της, έναν γιο που δυσκολεύεται να επαναστατήσει και μια νύφη που φτάνει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
ΤΚ: Οι θεατές έχουν εντοπίσει καταστάσεις που συμβαίνουν στο έργο, να συμβαίνουν παρόμοια περιστατικά και στη ζωή τους;
Σύνθια: Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο πέρσι σκέφτηκα πως το θέμα του είναι κάπως παρωχημένο για την εποχή μας. Στην πορεία των παραστάσεων όμως, λαμβάνοντας υπόψιν τις αντιδράσεις του κοινού κατάλαβα πως είναι όχι μόνο αναγνωρίσιμο αλλά και πιθανό προς ταύτιση. Το αποκορύφωμα ήταν μια κυρία που στο τέλος της παράστασης μου είπε: “Αχ κορίτσι μου τι τραβάς! Τα έχω ζήσει έτσι ακριβώς.“
ΤΚ: Πως είναι να συμπρωταγωνιστείτε δίπλα σε μια σπουδαία κυρία του θεάτρου, όπως η Ζωή Λάσκαρη;
Σύνθια: Την έχω γνωρίσει, όπως όλοι μας μέσα από τις ελληνικές ταινίες. Την είδα και την θαύμασα στο θέατρο το 2005 στο “διαμάντια και μπλουζ”. Μας είχε μιλήσει για αυτήν ο δάσκαλός μου Αντρέας Βουτσινάς όσο ήμουν ακόμα στη σχολή. Και τώρα βρισκόμαστε να δουλεύουμε μαζί. Θαυμάζω καθημερινά το χιούμορ της, τη γενναιοδωρία της, την διαθεσιμότητα της, την ανεβασμένη της διάθεση, το ενδιαφέρον που δείχνει για όλους μας και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τον ρόλο της. Έχει μια αγνή παιδικότητα συνδυασμένη με την πολύχρονη εμπειρία της.
ΤΚ: Στην Ελλάδα της κρίσης, πόσο ανάγκη έχει ο μέσος θεατής να παρακολουθεί κωμωδίες στο θέατρο;
Σύνθια: Νομίζω ότι το θέατρο είτε μιλάμε για κωμωδία είτε για δράμα είναι ένας τρόπος για να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητά μας. Είναι ζητούμενο να συνδυάζει τη διασκέδαση με την ψυχαγωγία. Στην Ελλάδα της κρίσης θέλω να πιστεύω ότι ο θεατής έχει ανάγκη από καλό θέατρο.
ΤΚ: Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;
Σύνθια: Θα ήθελα σύντομα να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να αναμετρηθώ με ρόλους ρεπερτορίου.