Συνέντευξη στην Κυριακή Υψηλάντη

Νέα, ωραία και πολλά υποσχόμενη, η Κυριακή Υψηλάντη έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να ξεχωρίσει. Αποφοίτησε από το Queen Margaret University, και έκτοτε ξεχωρίζει με τις συμμετοχές της σε πετυχημένες παραστάσεις, όπως “Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαθεοδώρου, “Βάκχες” σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαθεοδώρου και “Ζωηροί καλικάντζαροι, σκανταλιάρικα ξωτικά” σε σκηνοθεσία Μαρίκας Κρητικού. Αυτήν την περίοδο, τη συναντάμε στο πλάι του Δημήτρη Πιατά και του Τάσου Παλαντζίδη, στην παράσταση “Ασπίς και Συμπόσιο”, όπου ξεχωρίζει ενσαρκώνοντας τον Χαιρέα.

Η Κυριακή Υψηλάντη σε μια αποκκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

Μ: Στο “Ασπίς και Συμπόσιο” κάνεις έναν αντρικό ρόλο. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Κυριακή: Το καλό με τον Χαιρέα είναι η μικρή του ηλικία, δηλαδή είναι έφηβος. Στην αρχή είπα “πάλι αντρικός ρόλος”, γιατί είναι ο τρίτος που παίζω. Έχω παίξει Απόλλωνα, Διόνυσο και τώρα τον Χαιρέα. Έτσι, δεν το θεώρησα τόσο δύσκολο να ενσαρκώσω έναν έφηβο. Λίγο το φυζίκ με δυσκόλεψε στην αρχή, αλλά εντάξει, έβαλα λίγα γένια και μια πανοπλία, και λύθηκε και αυτό.

Μ: Πώς έτυχε να παίξεις εσύ τον Χαιρέα;

Κυριακή: Ο κύριος Παπαθεοδώρου ζήτησε για αυτήν την παράσταση την ομάδα που είμασταν πέρυσι στις “Βάκχες”. Οπότε με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν θα παίξεις αυτό τον ρόλο. Στην αρχή το είχα φοβηθεί, αλλά μετά φοβήθηκα άλλα πράγματα. Δηλαδή το πώς θα παίξω, το πώς θα πείσω τον κόσμο και όλα αυτά.

Μ: Είσαι από τους τυχερούς, καθώς, παρόλο την ηλικία σου, έχεις συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές. Τι θα συμβούλευες έναν συνομήλικό σου, που κι αυτός τώρα ξεκινάει;

Κυριακή: Υπομονή και επιμονή. Και εγώ μόλις τελείωσα την σχολή, για περίπου ένα χρόνο, δεν έκανα τίποτα πάνω στο αντικείμενο, και απλά έψαχνα, έτρεχα, πήγαινα σε οντισιόν, και δεν έβρισκα κάτι να πω επιτέλους ξεκινάω. Αλλά με επιμονή και υπομονή όλα γίνονται. Θέληση λοιπόν και να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις.

Μ: Πες μας για την παράσταση “Ασπίς και Συμπόσιο”.

Κυριακή: Είναι ένα αντιπολεμικό έργο, μεταγενέστερο του Αριστοφάνη. Θα μπορούσα να πω, πως αποτέλεσε την προτομή του Σαίξπηρ και του Μολιέρου, ειδικά με τον ρόλο του Δάου, που τον συναντάμε αργότερα στον Μολιέρο. Για εμένα είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς και τους βλέπω σαν δασκάλους και τον κύριο Πιατά, τον κύριο Παλαντζίδη και τον κύριο Σαμσιάρη. Είναι πολύ μεγάλο σχολείο για εμένα αυτή η παράσταση.

Μ: Έχεις ξανακάνει περιοδεία;

Κυριακή: Ναι, κάναμε και πέρυσι περιοδεία με τις “Βάκχες”, και επισκεφτήκαμε πολλά αρχαία θέατρα. Παίξαμε στους Φιλίππους, στην Δωδώνη , ένα μαγευτικό μέρος. Κάναμε πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης, επίσης ένα μαγευτικό μέρος, η ενέργεια σε αυτό το μέρος είναι απίστευτη. Πήγαμε και φέτος και νιώσαμε όλοι μας αυτήν την αύρα και το κοινό ήταν εξαιρετικό. Η περιοδεία θεωρώ πως είναι για τον ηθοποιό, ειδικά για έναν νέο ηθοποιό, μεγάλο σχολείο αντοχών. Μαθαίνεις πολλά πράγματα, όπως το να προσαρμόζεσαι συνέχεια σε καινούργιους χώρους.

Μ: Τι θέλεις ο θεατής να κρατήσει από την παράσταση;

Κυριακή: Θέλω να φύγει με χαμόγελο και, πηγαίνοντας σπίτι του, να πει πως είμαι καλά. Το θέατρο δουλεύει και σαν ψυχανάλυση.

Μ: Το θέατρο βιώνει κρίση;

Κυριακή: Η τέχνη βιώνει την οικονομική κρίση στο πετσί της. Ο κόσμος, κακά τα ψέματα, έχει τόσα στο μυαλό του, δάνεια, χρέη και τα λοιπά και έτσι λέει σιγά μην πάω θέατρο. Η τέχνη όμως ομορφαίνει την ψυχή του ανθρώπου, ακόμα και αν είσαι θεατής. Οπότε, αντί κάποιος να πάει για παράδειγμα για ποτό και να πληρώσει 8 ευρώ, είναι για εμένα προτιμότερο να πάει να παρακολουθήσει μια μικρή παράσταση.

Μ: Το “Ασπίς και Συμπόσιο” έχει μια καινοτομία, καθώς απευθύνεται πραγματικά σε όλους, και σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Κυριακή: Εγώ αυτό το έζησα πέρυσι πρώτη φορά, στις “Βάκχες” που είχαμε επίσης διερμηνέα επί σκηνής. Ήταν μια ιδιοφυής ιδέα του σκηνοθέτη Γιώργου Παπαθεοδώρου. Συνάντησα λοιπόν ανθρώπους που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στην ζωή τους θέατρο. Και ήταν τόσο χαρούμενοι, τόσο συγκινημένοι, και έτσι και εγώ αισθάνθηκα απίστευτα τυχερή. Ήταν τόσο μεγάλο, που δεν μπορώ να το περιγράψω. Έλαμπαν τα πρόσωπά τους. Επίσης, νομίζω, πως είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο που το τολμήσαμε αυτό, και μάλιστα πέρυσι βραβευτήκαμε από την UNESCO.

H συνέντευξη έγινε στην καφετέρια Jimmy’s Hall, Ιπποκράτους 146.