Βρεθήκαμε στην παράσταση “Νίκη”

Στο Θέατρο Ελληνικός Κόσμος, έλαβε σάρκα και οστά, το μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη με τίτλο: «Νίκη». Το κείμενο έχει ρέοντα λόγο και δημιουργεί εικόνες στον θεατή, πέρα από αυτές που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης για να δείξει. Η ιστορία πιάνει και εξετάζει τρεις περιόδους. Αρχικά, γίνονται αναφορές στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, το 1940. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στη Γερμανική Κατοχή, το 1941. Τέλος, βλέπουμε τι συμβαίνει κατά την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου που χρονολογείται το 1944-1949. Παράλληλα, βλέπουμε και μια άλλη ιστορία η οποία είναι εγκιβωτισμένη με τη βασική αφήγηση και αφορά τη ζωή της Νίκης Αρμάου, από την παιδική της ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Αυτή η δεύτερη ιστορία φτάνει μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Η παράσταση αυτή εντυπωσιάζει για τρεις λόγους. Πρώτον, είναι σωστά δομημένη και τηρεί το μέτρο. Αυτό πιστεύω είχε σαν στόχο ο Σταμάτης Φασουλής όταν τη σκηνοθετούσε. Δεύτερον, τα σκηνικά ήταν ταιριαστά με την υπόθεση χωρίς να υπάρχουν υπερβολές. Οι Γιώργος Γαβαλάς και Γιάννης Μουρίκης, κατασκεύασαν σκηνικά πιστά με την εποχή, παρουσιάζοντας όμως και έναν νοσταλγικό- ευαίσθητο ρομαντισμό. Τρίτον, οι ερμηνείες του βασικού καστ δημιούργησαν ένα αίσθημα προσοχής και συγκίνησης. Η Ντένη Βαχλιώτη γνωρίζουμε ότι κάνει εξαιρετικές δουλειές στο θέατρο. Και εδώ, για μια ακόμα φορά, οι ενδυματολογικές της επιλογές ήταν όμοιες με το ύφος και τη μόδα της εποχής. Ο Δημήτρης Παπάζογλου προσάρμοσε τις χορογραφίες με το αντίστοιχο πνεύμα και ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε ήρωα. Ο Λευτέρης Παυλόπουλος έπαιξε έξυπνα με τα φώτα. Υποφωτίζοντας τη σκηνή, κατάφερε να δημιουργήσει ένα αγωνιώδες κλίμα που προσιδιάζει στη σκληρότητα και την αβεβαιότητα που επιφέρει η εμπόλεμη κατάσταση. Ο Θοδωρής Οικονόμου έρχεται να συγκλονίσει με τη μουσική. Η μουσική του εμπεριέχει έντονα, το στοιχείο της δραματικότητας.

Η Φιλαρέτη Κομνηνού υποδύεται τη Νίκη σε μεγάλη ηλικία. Ως αφηγήτρια, καθηλώνει με την τοποθέτηση της φωνής της και τα εκφραστικά μέσα του προσώπου της. Ο Στέλιος Μάινας υποδύεται τον Αντώνη Αρμάο, έναν άνθρωπο που είχε όραμα και ιδανικά στο χώρο της αριστεράς. Μας έπεισε ως μια φιγούρα αυστηρή και πονεμένη που έχει περάσει πολλά. Η Γωγώ Μπρέμπου έπαιξε την Άννα Αρμάου δείχνοντας πυγμή και σταθερότητα επάνω στο σανίδι. Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι η Νίκη, σε νεαρή ηλικία. Υποκριτικά, ήταν μια δροσερή κοπέλα, εύθραυστη. Η Ευαγγελία Μουμούρη είναι η θεία Μαρκέλλα. Ο ρόλος αυτός δεν είναι τόσο κωμικός όσο μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Αντιθέτως, η περσόνα αυτή, είναι ιδιαίτερα δραματική. Ενσαρκώθηκε με όμορφο τρόπο χωρίς να φτάνει στα όρια του γκροτέσκου. Η Σοφία Φαραζή υποδύεται τη θεία Φανή. Η καλύτερη στιγμή της επί σκηνής, ήταν το ξέσπασμα και ο θρήνος. Ο Μάξιμος Μουμούρης ενσάρκωσε έναν ονειροπόλο και συνάμα έναν άνθρωπο που πατάει στη γη και ξέρει τι θέλει. Ο Αλέξανδρος Στρόφαλης αποδόθηκε με μια νότα ρομαντισμού. Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, θεωρώ ότι ξεχώρισε σε αυτή τη διανομή, ως γιαγιά Σεβαστή. Ήταν ήρεμη και γλυκιά με όλα τα παιδιά της. Συγκλονίζει με τις αντιδράσεις της αναφορικά με το χαμό του γιου της. Εδώ, σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα γεγονός, ο θρήνος που αξίζει παρατήρησης. Ο ρόλος της μάνας, επειδή έχει περάσει πολλά στη ζωή της, θρηνεί προβάλλοντας έναν εσωτερισμό. Για αυτό και είχε σκηνική επιτυχία. Ο Αυγουστίνος Κούμουλος υποδύεται το Γιάννο. Του απέδωσε τα χαρακτηριστικά της χαριτωμενιάς και της επιπολαιότητας. Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης απέδωσε με σταθερότητα, τη φυσιογνωμία του Σάββα Μπογδάνου. Ο Κίμων Κουρής ήταν το alter ego του Στέλιου Μάινα, επί σκηνής. Υποδύθηκε έναν από τους πρωτεργάτες της Αριστεράς, τον Νίκο Ζαχαριάδη. Η προσωπικότητα του Ζαχαριάδη εστίαζε στην κακή έννοια της πολιτικής. Ενώ ο Αρμάος πάλευε με βάση τα ιδανικά να αναστήσει το κόμμα, ο Ζαχαριάδης ήταν αριβίστας και λάτρης της αρχομανίας.