Βρεθήκαμε στην παράσταση «Αγαμέμνονας. Αισχύλος/Ευριπίδης»

Γράφει η ηθοποιός Έλλη Μασσαρά


‘’Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας…’’

Στις 6 Νοέμβριου έκανε πρεμιέρα η παράσταση ‘Αγαμέμνονας. Αισχύλος/Ευριπίδης’ στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή. Πρόκειται για μια εναλλακτική προσέγγιση της κλασικής ιστορίας του Αισχύλου και του Ευριπίδη. Ένα έργο που χαρακτηρίζεται από λιτότητα και στατικότητα, με οδηγό το περιεχόμενο του κειμένου και με τη σκηνή να χωρίζεται ουσιαστικά σε τρεις διαστάσεις από άποψη σκηνοθετικής υπόστασης. Στα αριστερά της σκηνής, η Λήδα Πρωτοψάλτη στο αναλόγιο των θεατρικών έργων, με την εξαιρετική χαρακτηριστική της φωνή. Στα δεξιά, ο ανερχόμενος ταλαντούχος ηθοποιός Γιώργος Παπαπαύλου υποδύεται όλους τους ρόλους του κειμένου, καταβάλλοντας μια υπερπροσπάθεια που αποδίδει αξιοσημείωτες και έντονες υποκριτικές ερμηνείες. Στο πίσω μέρος της σκηνής, ο βιρτουόζος στο βιολί Διονύσης Βερβιτσιώτης προσδίδει στην παράσταση μια συγκινητική μουσική πνοή.

Το έργο πραγματεύεται την ομώνυμη ιστορία του Ευριπίδη και Αισχύλου από την αρχή μέχρι το τέλος του τρωικού πολέμου, όταν ο Αγαμέμνων επιστρέφει στο Άργος με την Απολλώνια μάντισσα Κασσάνδρα για να δολοφονηθεί αργότερα από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Αιτία στάθηκε η θυσία της Ιφιγένειας, κόρη της Κλυταιμνήστρας και του Αγαμέμνονα, ως εξευμενισμός προς τους θεούς από τον πατέρα της. Αφορμή του Τρωικού πολέμου καθίσταται η κλοπή της ωραίας Ελένης, γυναίκας του Μενελάου, από τον πρίγκηπα των Τρωάδων, Πάρη. Ο Ελληνο-Τρωικός πόλεμος με αρχηγό τον Αργίτη βασιλιά Αγαμέμνων υφίσταται πολυετής και πολύνεκρος.

Επιπροσθέτως, ενδιαφέρουσα κρίνεται η αντίφαση που δημιουργείται σε μια κλασική αρχαία τραγωδία, όταν η σκηνοθετική τοποθέτηση ισορροπείται από μια σύγχρονη προσέγγιση. Με σκοπό να αναδειχθεί η διαχρονικότητα αυτών των δύο μεγάλων έργων, η σκηνοθεσία περιστρέφεται περισσότερο γύρω από το περιεχόμενο και όχι τόσο από τη δραματοποίηση αυτών, καθιστώντας την παράσταση αρκετά δυσνόητη για τους μη συνηθισμένους σε τέτοιου είδους αποδόσεις θεατές. Παρόλ’ αυτά, μπορεί να θεωρήσει κανείς πως έγινε μια εύστοχη και αξιοπρεπής συρραφή των δυο έργων, όπου το νόημα τους παραμένει πάντοτε διδακτικό. Στο δραματικό αυτό κλίμα, το παράδοξο του σκηνικού σε σχέση με το έργο, μεταφέρει μια λυρικότητα και απλότητα στην ήδη υπάρχουσα δωρικότητα της τραγωδίας. Ο φαύλος κύκλος της βίας και η υπερβολή της τιμωρίας και της απόδοσης δικαιοσύνης είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο. Το ανθρώπινο χέρι κινεί τις εγκληματικές ενέργειες που καθοδηγούνται από το μίσος, την οργή και το πάθος, αφήνοντας την υπόνοια της χειραγώγησης από μεγαλύτερες και σκοτεινότερες δυνάμεις. Αν λοιπόν κανείς θα ήθελε να εξερευνήσει εις βάθος αυτά τα δύο μεγάλα έργα με σοβαρότητα και ευθύτητα, τότε το Θέατρο Τέχνης είναι μονόδρομος!