Ο Δ. Παπαϊωάννου υποψήφιος για το βρετανικό θεατρικό Βραβείο Λόρενς Ολίβιε
15 Μαρτίου 2019
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ρινόκερος»
30 Οκτωβρίου 2019
Προβολή όλων

Βρεθήκαμε στην παράσταση «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε »

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη


Ο ρατσισμός είναι οικουμενικός και, τελικά, τυφλός. Δεν βλέπει χρώμα, φυλή ή θρησκεία. Εντοπίζει, απλά, το διαφορετικό- ή αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει- το καταδικάζει και το συνθλίβει. «Ο κόσμος θα ήταν καλλίτερος με έναν ρατσιστή λιγότερο. Έτσι δεν είναι;»
«Όταν τα χελιδόνια κλαίνε» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο Αγγέλων Βήμα.

Το Σάββατο 30 Μαρτίου παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, το νέο σκηνοθετικό εγχείρημα του Θοδωρή Βουρνά, «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε», του διεθνούς φήμης συγγραφέα Mike van Graan. Το έργο παρουσιάζεται στο πλαίσιο του φετινού πρότζεκτ του Αγγέλων Βήμα, με τίτλο «ΧΩΡΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ», με την οποία τιμώνται τα 25 χρόνια (1/4 του αιώνα) Δημοκρατίας στη χώρα.

Τρεις ιστορίες εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Η μια διακόπτει την άλλη και μας μεταφέρει από μια χώρα στην Αφρική, στην Αυστραλία και τέλος στον Καναδά. Όλες οι ιστορίες έχουν ένα κοινό παρανομαστή: το ρατσισμό και την απελπισία. Γιατί ο ρατσισμός δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη μαμά του, την απελπισία. Γεννιέται και γαλουχείται από αυτήν. Άραγε, πώς ένας άνθρωπος γίνεται ρατσιστής; Σίγουρα δεν γεννήθηκε έτσι. Αντιθετα, κάποιες συνθήκες τον διαμόρφωσαν. Όλα αυτά διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας από τρεις ηθοποιούς (Μ. Κλωνάρης, Τ. Παρασκευόπουλος, Άγγ. Ανδριόπουλος), οι οποίοι, καθώς αλλάζουν οι ιστορίες γρήγορα η μια μετά την άλλη, μεταμορφώνονται με αστραπιαία ταχύτητα από θύτη σε θύμα και το αντίθετο. Υποκριτικός άθλος να βρουν γρήγορα το κατάλληλο συναίσθημα, κάτι που επιτυγχάνουν!
Το σκηνικό της Κ. Λεοντιάδου θυμίζει σίδερα φυλακής, κάτι που έχει διττή σημασία: φυσικά τη ρεαλιστική, καθώς οι ιστορίες διαδραματίζονται σε hotspot, σε ανακριτικό δωμάτιο αεροδρομίου και σε φυλακή, αλλά και μια συμβολική, καθώς το συναίσθημα του ρατσισμού φυλακίζει έναν άνθρωπο σε έναν μικρόκοσμο, χωρίς να του επιτρέπει να δει παραπέρα. Ο φυλακισμένος δεν μπορεί να δει το δράμα των άλλων ανθρώπων ούτε να τους συμπονέσει. Στη φυλακή, ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του ή τους «δικούς» του.

Η σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά στράφηκε στο ρεαλισμό, ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα εξυπηρετούσαν την πλοκή. Η βαρύτητα δόθηκε, και πολύ σωστά, στην ερμηνεία των ηθοποιών, η οποία ήταν έντονη, παρασύροντάς μας σε ένα γαϊτανάκι συναισθημάτων και σκέψεων. Η παράσταση, «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε» θίγει ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ και προβληματίζει. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Αγγέλων Βήμα.