Βρεθήκαμε στην παράσταση «Το μικρό πόνι»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Γονείς συνέχεια στα όρια… «Το μικρό πόνι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Στις 13/10/2017, βρέθηκα στον κάτω χώρο του θεάτρου του Νέου Κόσμου για να παρακολουθήσω το έργο: Το μικρό πόνι, του ισπανού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα. Πρόκειται για ένα έργο με κοινωνικές προεκτάσεις που εγείρει προβληματισμούς για εμάς, ως ιδιοσυγκρασιακές οντότητες αλλά και ως κοινωνία. Οι αντιδράσεις και οι ενέργειες, ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, εξαιτίας της διαφορετικής κοσμοθεωρίας και νοοτροπίας. Φυσικά πρόκειται για δύσκολο έργο, διότι απαιτεί από τους ερμηνευτές να δώσουν το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων τους και παράλληλα να μεταδώσουν στο κοινό όλα τα έντονα αισθήματα που πηγάζουν και εκπορεύονται από το κείμενο.

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και η Ρηνιώ Κυριαζή, ενσαρκώνουν ένα ζευγάρι όπου οι αντοχές του δοκιμάζονται. Αλληλοσυμπληρώνονται και συνυπάρχουν αρμονικά επί σκηνής. Ερμηνεύουν τους ρόλους αυτούς, δίνοντας τον εαυτό τους και την ψυχή τους. Συγκλονίζουν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Εκείνη, εκφράζει μια ακαμψία, μια απολυτότητα όσον αφορά τις σκέψεις της που αφορούν το ζήτημα του παιδιού της. Εκείνος, είναι περισσότερο διαλλακτικός, λέει αλήθειες. Η διαφωνία τους σχετικά με το θέμα της διαφορετικότητας, θα προκαλέσει έντονους τριγμούς στη σχέση τους και πολλές φορές θα αγγίξουν το αδιέξοδο. Άραγε, η αγάπη είναι αρκετή για να επιλύσει σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα; Η αγάπη αρκεί για να δεις το πρόβλημα στη ρίζα του και να ξεκινήσεις να το αντιμετωπίζεις; Τα κοινωνικά στερεότυπα είναι τόσο ανθεκτικά που μας κάνουν ανήμπορους να ενεργήσουμε και παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε σκέψεις και θεωρίες; Όλα αυτά τα ερωτήματα προβληματισμού, αναδύονται επί σκηνής από τους δύο ήρωες, την Ιρένε και τον Χάιμε.

Η Σοφία Καραγιάννη, σκηνοθετεί την παράσταση. Έχω την εντύπωση ότι είχε βάλει ένα «στοίχημα» το οποίο και κέρδισε. Τοποθέτησε τους ηθοποιούς επάνω στην περιστρεφόμενη ράμπα, τον ένα απέναντι στον άλλο. Είδαμε και βιώσαμε τις μύχιες σκέψεις και τους αφανέρωτους φόβους τους υπό το πρίσμα λεκτικής- κλιμακωτής αντιπαράθεσης. Οι παλμοί ανεβαίνουν για όλους: τόσο για τους ηθοποιούς- ερμηνευτές όσο και για τους θεατές. Η Κωνσταντίνα Κρίγκου επιμελείται το σκηνικό και τα ενδυματολογικά της παράστασης. Αρχικά, θέλω να πω ότι το σκηνικό είναι ευρηματικό και πολυχρηστικό. Εξυπηρετεί πολλά, διαφορετικά είδη τρεξίματος που καλούνται να κάνουν οι γονείς. Οι γονείς μετατρέπονται σε δρομείς κουρασμένους και καταπονημένους, που έχουν έντονο το στοιχείο της αγωνίας. Όσον αφορά τα κουστούμια, θα έλεγα ότι ταιριάζουν τα απλά και καθημερινά ρούχα σε ένα μικρομεσαίο ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ο Θοδωρής Οικονόμου γράφει ολιγόλεπτη μουσική που ντύνει κάθε σκηνή. Οι μουσικές αυτές είναι καίριες παρεμβάσεις στην εξέλιξη του δράματος και δημιουργούν ανιούσα κλιμάκωση.

Ο Νίκος Βλασόπουλος παίζει με τα φώτα και εντείνει και αυτός με τη σειρά του, το βαρύ κλίμα που επικρατεί στο σπίτι του Χάιμε και της Ιρένε. Χάρη στη Μαργαρίτα Τρίκκα, οι ερμηνευτές απέκτησαν ευλυγισία και πλαστικότητα στις κινήσεις. Το έργο συνίσταται για δυνατούς θεατές, οι οποίοι θα έρθουν αντιμέτωποι με μνήμες και συναισθήματα που είναι συναφή με το σχολικό εκφοβισμό αφ’ενός, και με τη συναισθηματική ταλάντευση αφ’ετέρου, καθώς ενδέχεται να ταυτιστούν αρκετές φορές και με τους δύο ήρωες. Θα κλείσω με μια διαπίστωση. Η επίλυση του κάθε προβλήματος κρύβεται και βρίσκεται εντός μας. Διαμέσου της προσωπικής ευαισθητοποίησης, είναι δυνατόν να κάνουμε σημαντικά βήματα για να βοηθήσουμε σε μια κοινωνία που νοσεί, εαυτόν και αλλήλους.