Βρεθήκαμε στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Ο Γιώργος Λιβανός και οι Θεατρίνων Θεατές, αυτοσχεδιάζουν και καταφτάνουν στην επιτυχία με απόλυτη βεβαιότητα. «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» στο Studio Κυψέλης.

Στις 20/11/2017 παρακολούθησα την παράσταση: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» στο Studio Κυψέλης. Είναι πλέον γνωστό ότι οι Θεατρίνων Θεατές, αυτή η εκλεκτή ομάδα του θεάτρου, κάνει τα αδύνατα- δυνατά με σκοπό να χαράξει αναμνήσεις πρωτόγνωρες και αλησμόνητες. Με οδηγό το πάθος και την αγάπη τους γι’αυτό που ονομάζεται θεατρική τέχνη, μας ταξιδεύουν στον κόσμο των ονείρων. Κλαίμε, γελάμε, συμπάσχουμε, παρατηρούμε, θυμώνουμε, σκεφτόμαστε.

Ο Πιραντέλλο εκθέτει γεγονότα που συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή και τα παρουσιάζει στο έργο του με χαρακτηριστική ενάργεια. Η ιδιότυπη και σχεδόν αξιοπερίεργη γραφή του παίρνει σάρκα και οστά, εφ’όσον χρησιμοποιεί ορθά, τον εγκιβωτισμό στο θέατρο. Το θέατρο εν θεάτρω ή αλλιώς θεατρικός εγκιβωτισμός, συγχωνεύει δύο πραγματικότητες: το ρεαλισμό δηλαδή την καθαυτή πραγματικότητα και τη φαντασία. Η τέχνη μιμείται τη ζωή, ωραιοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό το τελευταίο, δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε αυταπόδεικτο, ούτε όμως και απαραίτητο. Απλώς, ξεγελάει για λίγο το όλο στήσιμο που συνδέεται με τη σκηνική πραγματικότητα και πράξη.

Ο Γιώργος Λιβανός είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος. Είμαι της άποψης ότι τον ενδιαφέρει αφ’ενός να ανεβάζει έργα με νοηματικό κύρος που εγείρουν τους βαθύτερους προβληματισμούς και αφ’ετέρου δημιουργεί μιαν ασυνήθιστη καλλιτεχνική ατμόσφαιρα στο θεατρικό του σπίτι: μα φυσικά που αλλού, στο Studio Κυψέλης. Να σημειώσω ότι αυτή η ατμόσφαιρα δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Είναι ένας χώρος φύσει και θέσει θεατρικός που διέπεται από πνευματικότητα. Ο κύριος Λιβανός σκηνοθετεί, γράφει στίχους που συμπληρώνουν τη μουσική που παίζει η Νίκη Γκουντούμη και παράλληλα, φωτίζει αυτή την υπέροχη παράσταση. Ο Σίμων Πάτροκλος επιμελείται τις χορογραφίες. Εστιάζει στην κινησιολογική φινέτσα των ηρώων, προσθέτοντας τους χάρη και στυλ. Η Γιοβάννα Πρασίνου θεωρώ ότι έκανε επίσης εξαιρετική δουλειά στα σκηνικά και τα κοστούμια. Αρχικά, είναι σημαντικό να πω, πως δημιούργησε ένα πολυτοπικό σκηνικό το οποίο εξυπηρετεί τις παράλληλες δράσεις που τέμνονται και συναντιούνται μέσα σε μια ιστορία. Όσον αφορά τα κοστούμια, έδωσε έμφαση στα χρώματα, στη λάμψη και την πολυτέλεια που προσομοιάζει ιδιαίτερα στις γυναίκες ηρωίδες. Οι ηθοποιοί έπαιζαν και αυτοσχεδίαζαν με φυσικότητα, αποδεικνύοντας πως ναι μεν η τέχνη συνυπάρχει και αν θέλετε, συνδιαλέγεται με τη ζωή αλλά με μια βασική και συνάμα ειδοποιό διαφορά: στη ζωή δεν έχεις την ευκαιρία να κάνεις «πρόβες». Εντούτοις, κάνεις δοκιμές, απόπειρες, πειραματισμούς. Κάνεις προσεγγίσεις με φόντο το υποκειμενικό σου κριτήριο και την αντίληψη σου σχετικά με το πώς βλέπεις και αντιμετωπίζεις τη ζωή. Κατά τη διάρκεια του έργου, ξεδιπλώνονται μεγάλα πάθη: έρωτες, ζήλειες, κουτσομπολιά ακόμα και ενδοοικογενειακή βία. Το απόψε αυτοσχεδιάζουμε κατά την αντίληψη μου, είναι η ζωή μας, ένα έργο που λίγο πολύ ξέρουμε την υπόθεση του, το βλέπουμε σε επανάληψη ωστόσο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Οι ρόλοι ξυπνούν, αναθαρρεύουν και ζητούν να ζήσουν. Υπό το πικρό βλέμμα του συγγραφέα, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πανανθρώπινες αλήθειες, την πεμπτουσία του ανθρώπινου χαρακτήρα. Βέβαια, εδώ βλέπουμε κατά βάση τα ελαττώματα των ηρώων που ίσως να είναι και προτερήματα καθώς όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις. Όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, ήταν ένας και ένας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Επιλέγω να μιλήσω για την άσβεστη αγάπη, συνεργασία και πειθαρχία που τους διέπει. Είναι λοιπόν προφανές ότι έδωσαν ένα όμορφο αποτέλεσμα και… θα τολμήσω να πω ότι θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στις παραστάσεις της χρονιάς, με την παρακάτω αιτιολογία: το μεράκι, η θέληση και η δίψα των καλλιτεχνών τροφοδοτούν την ελπίδα να συνεχίζουμε να λεμε ότι ναι, γίνονται σπουδαία πράγματα με πολλή μελέτη, διερεύνηση και ενδοσκόπηση.