2047… ένα έργο πολιτικό μανιφέστο που σπάει κόκκαλα. «2047» στα Φαληρικά 2017.

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Στις 14/9/2017, με φόντο την παραλία του Μπάτη στο Παλαιό Φάληρο, παρακολούθησα την παράσταση 2047, η οποία εμπεριέχεται στο πρόγραμμα της πολιτιστικής εκδήλωσης που φέρει τον τίτλο «Φαληρικά».

Καλώς ορίσατε στη ζοφερή πραγματικότητα της φουτουριστικής πόλης με τους μαύρους ουρανοξύστες και τον κόκκινο ουρανό. Μα που βρισκόμαστε άραγε; Έχουμε κάνει βουτιά στο μέλλον και βρισκόμαστε στο έτος 2047, σε μια χρονική περίοδο όπου η ανθρώπινη υπόσταση καταπατάται και οι ηθικές αξίες επιδέχονται κονιορτοποίηση. Στη θέση τους μένει το απόλυτο τίποτα. Βασιλεύει η τεχνολογική πρόοδος αλλά επικρατεί και το διαίρει και βασίλευε των εκάστοτε κυβερνήσεων που θέλουν το άτομο υποχείριο τους και ανίσχυρο να αντιδράσει.

Όπως αντιληφθήκατε, το καλώς ορίσατε είναι τρόπος του λέγειν. Ο άνθρωπος καλείται θέλοντας και μη, να έρθει αντιμέτωπος με το δυσοίωνο κλίμα που επικρατεί, με αφορμή τη βαθιά οικονομική ύφεση. Τώρα θα μου πείτε, μα πώς να αντιδράσει όταν δεν έχει τα απαραίτητα εφόδια της γνώσης; Εύλογη απορία η οποία οδηγεί σε περαιτέρω σκέψεις προβληματισμού γύρω από το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Η αφύπνιση του πνεύματος θα επέλθει μέσα από τη γνώση και τη συσπείρωση των ατόμων σε ομάδες. Το έργο στηλιτεύει τα κακώς κείμενα που αφορούν το δεσποτικό πρόσωπο της εξουσίας. Η εξουσία επικρατεί και παγιώνεται πάνω στο μοντέλο «Ο θάνατος σου, η ζωή μου». Ένα τέτοιο μέλλον επιζητούμε; Να είμαστε δέσμιοι του φόβου και να παραλύουμε στο όνομα του; Οι άνθρωποι να βρίσκονται στην πιο παραγωγική φάση τους και ωστόσο να τους αφαιρείται το δικαίωμα να διεκδικήσουν μια θέση στην κοινωνία και ως εκ τούτου να μην μπορούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους; Να στερούνται τον έρωτα, ο οποίος είναι κινητήρια πηγή ελπίδας και δημιουργίας, με το σκεπτικό ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η έννοια του ζην;

Η ελπίδα βρίσκεται μέσα μας.

Ο Ιάκωβος Μυλωνάς περιγράφει με τρόπο ξεσηκωτικό και δίνει την αλήθεια της προαναφερθείσας κατάστασης, ιδωμένη με βλέμμα πικρό και συνάμα παρατηρητικό. Δυναμικός και χειμαρρώδης, προσδίδει στο ρόλο του κακού, κωμικές και ειρωνικές νότες. Η σκηνοθεσία του στηρίζεται στην απλότητα. Αποτυπώνει την κάθε σκηνή με τη ματιά του αυτόπτη μάρτυρα. Δεν λείπουν και τα κωμικά στοιχεία τα οποία πολλές φορές αποφορτίζουν το κλίμα.

Ο Κωνσταντίνος Μητροβγένης αφουγκράζεται τον παλμό του κειμένου και δημιουργεί κοστούμια συμβατά με τη συνολική ιδέα. Ενσαρκώνει το ρόλο του στρατιώτη βάζοντας κωμικές αποχρώσεις.

Η Αθηνά Βαλκώνη ήταν πειστική στο ρόλο της Χριστίνας. Ο Κωνσταντίνος Βελέντζας, ενσαρκώνει έναν άνθρωπο άτολμο, που έχει χάσει την ελπίδα του. Η Κορίνα Τριανταφύλλου υπήρξε μια άψογη παρουσία στο ρόλο της μητέρας. Απέδωσε σε αυτό το χαρακτήρα όλες τις ψυχολογικές προεκτάσεις που επιφέρει ο φόβος στην ανθρώπινη ψυχή. Συγκινητικές ήταν οι ερμηνείες της Ιωάννας Θεοδωροπούλου στο ρόλο της Σωτηρίας και του Θάνου Χαμπέρη στο ρόλο του Άγγελου. Τα ονόματα των ηρώων δεν είναι διόλου τυχαία. Το ζευγάρι των νέων μέσα στο γενικό πανικό, ονειρεύεται, τολμάει και πιστεύει σε ένα καλύτερο Αύριο, πιο όμορφο και πιο αισιόδοξο. Και οι δύο διακατέχονται από μαχητικό πνεύμα.

Ο Άγγελος και η Σωτηρία αλληλοσυμπληρώνονται διότι έχουν ένα κοινό στόχο: την επίτευξη μιας ζωής επανατοποθετημένης σε νέες βάσεις, όπου πρεσβεύουν αξίες όπως η διάθεση να παλέψουν για τα δικά τους ιδανικά μέσα σ’ένα περιβάλλον σεβασμού και εκτίμησης. Όπως έλεγε και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος: (…) Μην τους φοβάσαι, στο φόβο σου ποντάρουν. Ο φόβος είναι ένα τέχνασμα του μυαλού που είναι ικανό να ακινητοποιήσει και την πιο δυνατή θέληση. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα βρίσκονται στο χέρι μας και στο μυαλό μας. Η αλλαγή επέρχεται μέσα από τη δράση και όχι μέσα από την παθητική θέαση και αντίληψη των πραγμάτων.