Συνέντευξη με τον ηθοποιό Ανδρέα Κωνσταντίνου

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου είναι ένας έμπειρος ηθοποιός, ένα ανήσυχο πνεύμα. Απόφοιτος του Εθνικού θεάτρου, έχει πληθώρα συμμετοχών σε θέατρο και κινηματογράφο. Στο θέατρο τον έχουμε απολαύσει σε παραστάσεις όπως “Το γλυκό πουλί της νιότης” σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου και στην παράσταση “Πλάτονοφ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου. Στο σινεμά φυσικά, μας συγκίνησε σε ταινίες όπως “Μικρά Αγγλία” και “Όχθες”. Αυτήν την περίοδο τον συναντάμε στην παράσταση “Θέλετε να χορέψομε Μαρία“ σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη.

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στην Μαριαλένα Δογγούρη.

ΜΔ: Πες μας λίγα για την νέα σου παράσταση “Θέλετε να χορέψομε Μαρία”;

Ανδρέας: Είναι μια νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη, την οποία τα παιδιά πήραν και δημιούργησαν μια δική τους δραματουργία, με σκοπό να παρασταθεί το κείμενο. Στην ιστορία της παράστασης παρακολουθούμε τρεις μονολόγους σε έναν χώρο ο οποίος στήνεται και συστήνεται σιγά σιγά έτσι ώστε να δημιουργηθούν αυτές οι συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν σε αυτούς τους ανθρώπους να συναντηθούν για μια στιγμή και να δουν ποια σημεία επαφής έχουν οι ζωές τους και αυτά τα οποία αυτοί πρευσβεύουν.

ΜΔ: Ο χαρακτήρας σου ο Γιάννης;

Ανδρέας: Ο Γιάννης είναι ένας άνθρωπος, όπως τον κατάλαβα εγώ, ο οποίος είναι σαν ο τρελός του χωριού. Έχει πίστη στα μεταφυσικά πράγματα, μάλλον στην δύναμη και στην διάσταση που μπορούν να λάβουν καθημερινά πράγματα, δινοντάς τους μεταφυσικές διαστάσεις. Αυτός είναι ο κόσμος του, από αυτό έρχεται. Στην παράσταση λειτουργεί και σαν καταλύτης, εκπληρώνει με έναν τρόπο αυτό που ζητάει η προσευχή του. Κάποια στιγμή λέει μια προσευχή, τελευταία ευχή της οποίας είναι “Δώσε μας την στοργή λοιπόν και ένα τριαντάφυλλο”. Το τριαντάφυλλο είναι ο έρωτας. Η στοργή είναι η πραγματική σύνδεση με έναν άνθρωπο. Με το που εκπληρώνονται αυτές οι ευχές, η παράσταση τελειώνει.

ΜΔ: Εσύ έχεις μεταφυσικές ανησυχίες όπως έχει ο ήρωας;

Ανδρέας: Ναι. Μπορεί κάτι να με συνεπάρει πάρα πολύ και μπορείς να το πεις και χαζό, αλλά για εμένα θα έχει αληθινό λόγο. “Να φτάσουν τα πράγματά μας να αξίζουν με έναν τρόπο πιο τρομαχτικό από τα πράγματά μας τα καθημερινά” λέει σε κάποιο σημείο η προσευχή. Αυτό είναι η Μαρία σαν έννοια. “Βοήθα να συναντήσουμε την Μαρία μας, η Μαρία θα ανάψει όλα τα φώτα του ουρανού”. Η Μαρία είναι μια έννοια, είναι η ζωή μας με ένα τρόπο. Ποιητικό αλλά και πολύ πρακτικό. Η αλήθεια του καθενός μας.

ΜΔ: Άρα η Μαρία είναι το άπιαστο; Το ιδανικό;

Ανδρέας: Η Μαρία είναι ο αγώνας μας, το ταξίδι με την καβαφική έννοια. Αυτό κατάλαβα εγώ. Δεν ξέρω τι ήθελε να πει η Μέλπω Αξιώτη, ούτε τι ήθελαν να πουν τα παιδιά που έκαναν την δραματουργία της παράστασης.

ΜΔ: Πως προσεγγίζεις ένα ρόλο;

Ανδρέας: Διαβάζω το κείμενο και ψάχνω να καταλάβω τι λέει, τι έννοει. Τι εννοεί ο ήρωας λέγοντας αυτά που γράφει το χαρτί. Γιατί στην ζωή με τα λόγια μόνο είναι δύσκολο να επιτεθούμε στον πυρήνα του άλλου. Πρέπει να επιστρατεύσουμε το σώμα μας.

ΜΔ: Πες μου για το θΘ.

Ανδρέας: Είναι μια ομάδα με την Ελεάνα, τον Mike, τον Κωνσταντίνο. Βρεθήκαμε και κάναμε το Project Bacchae.

ΜΔ: Τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά;

Ανδρέας: Είναι το θέατρο απέναντι στο θάνατο. Στην εργασία Βάκχες συνδυάζονται πολλές τέχνες πέρα από αυτή του θεάτρου, είχε μουσική, ζωγραφική και άλλα. Ο Θάνατος είναι η απάθεια, η μιζέρια, η παραίτηση. Το θέατρο είναι η ζωή, η δημιουργία, η αλήθεια.

ΜΔ: Πως ήταν η διαδικασία να σκηνοθετήσεις τον ευατό σου;

Ανδρέας: Ωραία.

ΜΔ: Τι σε κέντρισε στις Βάκχες;

Ανδρέας: Είναι από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες που έχω ακούσει.

ΜΔ: Σαν κείμενο έχει μια μυσταγωγία.

Ανδρέας:Ναι. Όλη η παράσταση έχει χαρακτηριστικά τελετής. Αυτό είναι κάτι που με γοητεύει και με παρασέρνει, δεν θα μπορούσα να φανταστώ το έργο αυτό χωρίς τέτοια στοιχεία.

Η συνέντευξη έγινε στην καφετέρια Jimmy’s Hall, Ιπποκράτους 146.