Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ελεύθερο ζευγάρι»

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Η ελεύθερη συμβίωση επικαλύπτει άλλου είδους σχεσιακά προβλήματα; «Ελεύθερο ζευγάρι» στο θέατρο Μπέλλος.

Στις 16/1/2018, βρέθηκα στο θέατρο Μπέλλος όπου και παρακολούθησα την πρεμιέρα της παράστασης: «Ελεύθερο ζευγάρι». Ξεκινώντας, είχα την τύχη να παρακολουθήσω την ίδια παράσταση δύο χρόνια πριν, όταν στεγαζόταν στο Τσάι στη Σαχάρα. Τότε, θυμάμαι ότι γέλασα πολύ και περισσότερο προτίμησα να περάσω την ώρα μου διασκεδάζοντας. Σήμερα, δεν ξεφεύγω από το συναίσθημα της ψυχικής ευφορίας που προκαλεί το γέλιο, όμως κατανοώ πολλά περισσότερα. Και για του λόγου το αληθές, προτιμώ να βλέπω και δεύτερη φορά το ίδιο έργο, απλούστατα γιατί μου είναι αδύνατο να συγκρατήσω όλο αυτό τον καταιγισμό των ιδεών που λαμβάνω. Συμπληρώνοντας, με τη δεύτερη θέαση μπορώ να επαναξιολογήσω και να σκεφτώ βαθύτερα αυτό που είδα. Ήρθε όμως η ώρα να καταθέσω τις σκέψεις και τις ερωτήσεις μου. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια θεότρελη- επίκαιρη κωμωδία που γράφτηκε από τους: Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε και έχει σαν κύριο θέμα της, τη σχέση ενός ζευγαριού. Δεν μιλάμε για μια τυπική συνηθισμένη σχέση. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ποια είναι τα συστατικά που μπορούν να χαρακτηρίσουν μια σχέση «συνηθισμένη» ή «φυσιολογική»;

Ας μην παρεκκλίνω όμως από αυτό που λέω. Συνεχίζοντας, βλέπουμε δύο ανθρώπους που έκαναν μια συμφωνία: να είναι μαζί, χωρίς επί της ουσίας να υποστηρίζουν ή να δουλεύουν για αυτό το μαζί. Πίσω από το πέπλο της ελευθεριότητας κρύβονται σημαντικότερα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται, ωστόσο χρήζουν άμεσης επίλυσης. Η αγάπη είναι αρκετή για να ξεπεράσει τις δυσκολίες που παρουσιάζονται; Η ελεύθερη συμβίωση είναι μια εξευγενισμένη μορφή της αδιάκοπης μάχης μεταξύ των δύο φύλων για το τι είναι απιστία και για το τι μας βολεύει να είναι. Είναι προφανές ότι οι συγγραφείς κάνουν λόγο μέσα από το κείμενο, για τον τρόπο γαλούχησης και διαπαιδαγώγησης των παιδιών, προκειμένου να γίνουν σωστοί άνθρωποι. Σίγουρα είναι εντελώς υποκειμενική η θεώρηση του σωστού, όμως από την άλλη, είμαι της γνώμης ότι για να σεβαστείς πρώτα τον άλλον, πρέπει να μάθεις αρχικά, να σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου. Και πώς να σεβαστείς όταν όλες οι δυσλειτουργίες ξεκινούν από το μεγάλωμα των παιδιών, το οποίο είναι εμποτισμένο με τα κοινωνικά στερεότυπα; Για να μην τα πολυλογώ, η παράσταση κάνει σαφώς ένα δυνατό comeback στα θεατρικά δρώμενα.

Ο Γιώργης Κοντοπόδης βρίσκεται στην καλύτερη του φάση, όσον αφορά την υποκριτική του απόδοση. Δυναμικός, με ζωντάνια, αμεσότητα και πηγαίο χιούμορ, κατάφερε να ξεδιπλώσει έναν ήρωα ασταθή και ανασφαλή που ψάχνει ασταμάτητα, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, την επιβεβαίωση. Στο πλευρό του στέκεται επάξια η Νίτσα Μαμουζέλου που ενσαρκώνει μια γυναίκα χωρίς αυτοπεποίθηση. Για αυτό το είδος ζευγαριού έχει χαθεί ο σεβασμός και άπαξ και συμβεί αυτό, η σχέση τους διατηρείται με μηχανική υποστήριξη και βρίσκεται ένα βήμα πριν εκπνεύσει. Οι δυο τους είναι ένα ισχυρό υποκριτικό δίδυμο που απογειώνουν το έργο. Πολλά ευτράπελα θα συμβούν μεταξύ τους και πολλά περιστατικά θα προκαλέσουν τριγμούς στο γάμο τους.

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου είναι γεμάτη με ανανεωτικό αέρα. Διατηρεί τα κομμάτια του έργου που προσφέρονται για διάδραση και επικοινωνία των ηθοποιών με τους θεατές. Με αυτή την σκηνοθετική πρόταση, φωτίζει καλύτερα τις συμπεριφορές των ηρώων και εστιάζει έντονα στο ανατρεπτικό κομμάτι.