Βρεθήκαμε στην παράσταση «Ανώνυμος αποστολέας »

Γράφει η θεατρολόγος Ελένη Αναγνωστοπούλου


Στο θέατρο ΠΚ κάτι μυστηριώδες συμβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη υπό τους ήχους της jazz μουσικής… «Ο ανώνυμος αποστολέας» είναι εδώ, έτοιμος να αναταράξει και τον πιο ψύχραιμο θεατή.

Στις 5/12/2017 βρέθηκα στο θέατρο ΠΚ για να παρακολουθήσω την παράσταση: «Ανώνυμος αποστολέας». Θα ξεκινήσω από το ειδικό και θα καταλήξω στο γενικό. Ναι, προτείνω τη συγκεκριμένη παράσταση στο φιλοθεάμων κοινό. Το κείμενο του Γιάννη Βασιλακόπουλου έχει πετύχει την αναλογία αγωνίας και σασπένς με αποτέλεσμα να κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών. Το είδος του φιλμ νουάρ ζωντανεύει στη θεατρική σκηνή και μας εισάγει σ’ έναν κόσμο μυστήριου και διαλεύκανσης εγκλημάτων. Σε αυτό το έργο, εξετάζονται τα συναισθηματικά κίνητρα των εμπλεκόμενων χαρακτήρων και δίνεται έμφαση στον κυνισμό που τους διέπει. Οι κεντρικοί ήρωες, ο Μάνος και η Χαρά (Δημήτρης Τοπαλίδης, Μαρία Δεληκωνσταντίνου) παλεύουν να απεμπλακούν από μια κατάσταση που μπήκαν σε αυτήν άθελα τους. Ο κύριος Τοπαλίδης εντυπωσίασε με τα εκφραστικά του μέσα. Πότε αδύναμος και εξασθενημένος, πότε δυναμικός και κυνικός, ξεδίπλωσε όλη τη γκάμα των ικανοτήτων του. Η Μαρία Δεληκωνσταντίνου ήταν απολύτως πειστική στο ρόλο της συζύγου- εξιλαστήριου θύματος όπου πίσω από την πλάτη της παίζονται σκληρά παιχνίδια. Ευαίσθητη, γλυκιά και συμπονετική μα παράλληλα τρομαγμένη, έκπληκτη και μουδιασμένη. Εκφέρει την εξής φράση η οποία πιστεύω ότι αξίζει να σχολιαστεί και να ερμηνευτεί περαιτέρω: (…) Ήθελα να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα πλήττεται τα τελευταία οχτώ χρόνια από την περιβόητη οικονομική ύφεση. Προτού έρθει στο φως η οικονομική καταστροφή, οι πολίτες ζούσαν με το σκεπτικό του νεοπλουτισμού. Γρήγορα, έγινε αντιληπτό ότι η εντός εισαγωγικών καλή ζωή που διακαώς ζητούσαν να ζήσουν ήταν μια φούσκα που έσκασε. Με αφορμή την τελευταία διετία 2015-2017 βιώνουμε στο πετσί μας, τα αποτελέσματα του απατηλού ονείρου περί ακριβής και άνετης ζωής.

Πρόκειται για κοινωνικοπολιτικό θρίλερ και θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Είναι κοινωνικό διότι αγγίζει θέματα που αφορούν μια κοινωνία. Μέσα από το εύστοχο κείμενο του Γιάννη Βασιλακόπουλου, βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ένα δυνατό κράτος όπως η Γερμανία, αποφασίζει να καταστρέψει με ακριβείς κινήσεις έναν ολόκληρο λαό. Μιλάμε λοιπόν και για πολιτικές προεκτάσεις. Ένας λαός που βρίσκεται σε κώμα, αβοήθητος και σχεδόν νεκροζώντανος, καλείται να παίξει το ρόλο του πειραματόζωου και να μπει σε έναν νέο κύκλο δυσκολιών. Αξίζουν συγχαρητήρια στο συγγραφέα αυτού του αστυνομικού μυθιστορήματος όσο και στο σκηνοθέτη, Θοδωρή Κωνσταντόπουλο διότι κατάφεραν να μεταφέρουν την σκοτεινή και συνάμα τόσο γοητευτική εσάνς της δεκαετίας 1940-1950 και να την προσαρμόσουν στα σημερινά δεδομένα κρατώντας το νόημα αυτής της δουλειάς στα σκαριά της επικαιρότητας.

Η ιστορία είναι σφιχτοδεμένη και περιέχει διπλό εγκιβωτισμό. Έχουμε δύο πιθανά τέλη της ιστορίας τα οποία παρουσιάζονται και τα δύο επί σκηνής. Κάθε τέλος αλλάζει τη χροιά της υπάρχουσας ιστορίας και μας κάνει να αναθεωρήσουμε έστω και για λίγο την άποψη μας για τις ενέργειες των ηρώων. Ο Μιχάλης Αθανασιάδης φιλοτέχνησε με όμορφο τρόπο, τα σκηνικά που πλαισιώνουν αυτή τη δουλειά. Η Μάγδα Καλορίτη επιλέγει για μια ακόμα φορά, ενδύματα συμβατά με το πνεύμα των χαρακτήρων των ηρώων. Ο Λευτέρης Λουκαδής ενσαρκώνει το ρόλο του Ζιάγκοφ, του Ρώσου επιθεωρητή και κερδίζει τις εντυπώσεις. Σταθερή φωνή, καθαρή εκφορά του λόγου. Είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας αφού είναι ο αφηγητής αυτής.

Ο Βαγγέλης Πυρινής ενσάρκωσε το ρόλο του φιλοχρήματου και χωρίς αισθήματα γιατρού. Ο Νίκος Καραγιώργης ενσάρκωσε τον Ανώνυμο Αποστολέα. Μυστηριώδης, αποτελεί αναμφισβήτητα, ένα από τα κομβικά, πρόσωπα-κλειδιά της ιστορίας. Η Δήμητρα Στάικου έχω την εντύπωση ότι είχε διπλό ρόλο αφού φαίνεται πως δρα και στις δύο εκδοχές της ιστορίας, άλλοτε με καλό και άλλοτε με κακό τρόπο. Εν τέλει, ο ανώνυμος αποστολέας για το δικό μου κριτήριο, είναι ένα πρόσωπο βαρύνουσας σημασίας. Ξέρει πολλά και λέει ή αφήνει να φανούν, ακόμα λιγότερα. Μεταφορικά, θα μπορούσε να είναι το ουδέτερο πρόσωπο που φαινομενικά είναι γνώστης των καταστάσεων, όμως παίρνει θέση υπέρ του κράτους του όχι φανερά. Θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφέρω την όμορφη ορχήστρα που έδωσε πνοή στο έργο. Ο Φοίβος Μποζάς στο σαξόφωνο, ο Αντώνης Αρβανίτης στο κοντραμπάσο και ο Βασίλης Παπαχρήστου στα πλήκτρα έδωσαν παλμό και ζωντάνεψαν καρέ καρέ την εξέλιξη του αστυνομικού έργου. Το είδος του φιλμ νουάρ ήρθε και έγινε θεατρικό νουάρ πια όπου προβληματίζει, μπερδεύει και ανατρέπει. Η αλήθεια στο τέλος λάμπει με θεαματικό τρόπο. Είστε έτοιμοι να κάνετε βουτιά στις αντιθέσεις και στις αντιφάσεις των ηρώων;