Βρεθήκαμε στην παράσταση «Αντιγόνη η αληθινή ιστορία»

Δημοσιεύτηκε από Trito Koudouni at 6 Οκτωβρίου 2017

Κατηγορίες

Κριτικές

Tags

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

Στις 5 Οκτωβρίου έκανε πρεμιέρα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης η περσινή επιτυχημένη παράσταση, «Αντιγόνη η αληθινή ιστορία». Αν μπείτε στον θεατρικό χώρο περιμένοντας μια διαφορετική απόδοση των γεγονότων της τραγωδίας, είστε σε λάθος παράσταση.

Η Αντιγόνη μαζί με τους υπόλοιπους τραγικούς ήρωες βρίσκονται στο μουσείο τραγωδίας. Μαζί της είναι ο Οιδίποδας, ο οποίος από την δόξα που έχει λάβει όλα αυτά τα χρόνια μόνο μετριοπαθής δεν είναι, η πάντα σκληρή Μήδεια, και η Ισμήνη. Η Αντιγόνη έχει κουραστεί στο ρόλο της ιδανικής ηρωίδας που πέφτει για τα ιδανικά της και διεκδικεί μια διαφορετική ζωή. Θέλει να παντρευτεί τον Αίμονα. Τον Αίμονα, ο οποίος αυτομόλησε στο κόσμο των θνητών. Έτσι, όλοι μαζί, αποφασίζουν να συνοδεύσουν την Αντιγόνη στον κόσμο των ανθρώπων του σήμερα, για να βρει τον αγαπημένο της. Ο Οιδίποδας βέβαια, σαν μεγάλη προσωπικότητα, δεν πάει πουθενά χωρίς τον πρώτο του χορού.

Η Αντιγόνη αντιστέκεται στην μοίρα της γιατί είναι προγραμματισμένη από τον Σοφοκλή να αντιστέκεται και να αναζητά το ιδανικό. Είναι αποφασισμένη να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο Αίμονας την αρνείται. Ήθελε για μια μοναδική φορά να μην αυτοκτονήσουν, αλλά να ζήσουν. Παρόλα αυτά ο στίχος Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ” υπερπόντιος εν τ” αγρονόμοις αυλαίς […] αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό. Γιατί και αυτός φτιάχτηκε μόνο για να αγαπάει την Αντιγόνη και να θυσιάζεται για αυτήν. Όπως ο Οιδίποδας στις τραγωδίες, ήταν προγραμματισμένος να σκοτώσει τον πατέρα του και να διαπράξει την υπέρτατη ύβρι. Τίθεται ακόμα μια φορά το ζήτημα πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, αλλά παρόλα αυτά και η Αντιγόνη και ο Αίμονας κάνουν την επανάσταση τους ενάντια στα όρια του δράματος και τις βουλές του Σοφοκλή.

Πρόκειται για μια πανέξυπνη ιδέα της Χρύσας Ξουραφά, η οποία προσεγγίζει το θέμα με απόλυτο σεβασμό και βαθιά γνώση του αρχαίου δράματος. Δίνει σάρκα και οστά στους ιδανικούς μας ήρωες και τους δίνει την επιλογή να αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν να εκπαιδεύουν εμάς τους θνητούς με τις ιστορίες τους ή αν θέλουν για μια φορά να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Η Βάνα Πεφάνη προσέγγισε το έργο σαν παραμύθι. Χώρισε την σκηνή σε τρία επίπεδα προσδίδοντάς της έτσι λειτουργικό χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία της ισορρόπησε επιτυχημένα ανάμεσα στο δωρικό της τραγωδίας και του σύγχρονου.

Η μουσική της Βάνας Πεφάνη και του Αντώνη Καραθανασόπουλου λειτουργεί πολλές φορές επεξηγηματικά. Υπογραμμίζει με ραπ την σύγχρονη κοινωνία, και ξεκαθαρίζει το ονειρικό που ζουν Αντιγόνη και Αίμονας.

Η Μαρία Δαμασιώτη αέρινη σαν Αντιγόνη, με στοιχεία αθωότητας, ερμηνεύοντας όχι την επιβλητική ηρωίδα, αλλά ένα κορίτσι που το μόνο που θέλει είναι να αγαπηθεί, ήταν αξιολάτρευτη. Ο Γιώργος Χουλιάρας, ως ξιπασμένος Οιδίποδας, ήταν ξεκαρδιστικός. Κατάφερε το αδιανόητο, να δούμε τον Οιδίποδα σαν ένα σύγχρονο ροκ σταρ, μεθυσμένο από την δόξα αιώνων. Η Ντέπυ Πάγκα στον ρόλο της σκληρής Μήδειας, που προσπαθεί να βοηθήσει την Αντιγόνη, αλλά παράλληλα βγάζει τα δικά της βιώματα για την απιστία, έκλεψε την παράσταση. Παρουσιάζει την Μήδεια που όλοι έχουμε στο μυαλό μας, σκληρή, καθόλου συμπονετική στα προβλήματα των ανθρώπων, και με ψυχρή λογική. Ο Αντώνης Καραθανασόπουλος έδωσε στον Αίμονα στοιχεία αθωότητας και μια γλυκύτητα που δεν την συναντάμε στις τραγωδίες. Ο Βασίλης Αφεντούλης σαν κορυφαίος του χορού, ήταν ξεκαρδιστικός. Η Έλενα Τυρέα με έντονα κινησιολογικά στοιχεία ερμηνεύει την Ισμήνη, η οποία ναι μεν βοηθάει την Αντιγόνη, αλλά αυτή την φορά αρνείται να τιμωρηθεί για αυτήν. Τέλος, το θνητό ερωτευμένο ζευγάρι Δήμητρα Σύρου και Χρήστος Χριστόπουλος, αποτελούν το καθημερινό ζευγάρι μέσα από το οποίο οι τραγικοί προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο μας.

Ένα έργο που κυλάει ανάλαφρα, που θα σας κάνει να γελάσετε και να συγκινηθείτε. Ένα σύγχρονο παραμύθι με πολύ γνωστούς ήρωες, οι οποίοι ακόμα και τόσο έξω από τον ρόλο τους παραμένουν ενδιαφέροντες. Είμαστε τελικά τόσο διαφορετικοί από το ιδανικό των αρχαίων; Έχουμε άραγε ξεφύγει σαν κοινωνία τόσο πολύ από τον ηρωικό τους κόσμο; Και αν οι ίδιοι μπορούσαν, θα επέλεγαν την ίδια μοίρα ξανά και ξανά; Οι απαντήσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.